Op stap met een Aussie

Lieve allemaal,

Mijn reis ligt achter mij...ik ben weer terug in Nederland. Het is tijd om weer verder te kijken, naar een nieuwe baan, nieuwe woning en een nieuwe start in Nederland. Maar allereerst is het tijd om nog eens terug te kijken naar mijn laatste dagen in Melbourne. Dagen waarin ik een weekend met een Australiër op stap ging en er in Melbourne veel werd getennist.

Met een tijdsverschil en een overstap in Adelaide, was het al laat op de middag, als ik in Melbourne aankom. Ik neem de shuttlebus naar het hostel en kom direct in de drukke avondspits van Melbourne terecht. Ik heb in ieder geval tijd om achterover te leunen en mijn achterstand in blogs weg te werken (wat jullie merken niet helemaal gelukt is). Ik ben echter blij om 19.00 bij mijn hostel te zijn. Ik ga een hapje eten op de boulevard en plan mijn reis voor morgen.

Ik verlaat de stad namelijk alweer, want ik ga Sam opzoeken. Ik had deze Australiër in Hoi An (Zie blog: ‘I want to ride my motorbike’) ontmoet en ik had besloten zijn uitnodiging om langs te komen aan te nemen. Behalve dat het in Vietnam heel gezellig was geweest, is het ook een leuke kans om het echte Australië te leren kennen.
Hij woonde in de buurt van Melbourne, in Wodonga, vier uur met de trein van Melbourne. In Nederland was ik al lang het land uit geweest, maar hier woon je dan in de buurt;) Als ik in Albury (ligt naast Wodonga) aankom, moet ik nog een uurtje wachten, voordat Sam mij komt ophalen. Ik zou het bijna vergeten, maar sommige mensen moeten ook nog werken. Als ook zijn weekend begonnen is leidt hij mij rond in Wodonga. We komen bij een uitzichtpunt en vanaf daar lijkt de omgeving net Zwitserland. Het is groen, heuvelachtig en er zijn verscheidene meren. Een uurtje verderop liggen dan ook de Australische Alpen. En als kers op de taart van deze reis zie ik eindelijke wilde kangeroo’s langs de weg hoppen, Yeaah!

We rijden naar het meer om nog even te gaan zwemmen. Maar er was ondertussen een stevige wind op komen zetten. Er zijn dan ook geen zwemmers, maar kite- en windsurfers op het meer die hun kans grepen. Maar onder het mom van ‘nu we er toch zijn’ zou er gezwommen worden. Daar zijn we gek genoeg voor, maar een windsurfer komt toch polshoogte nemen of alles wel in orde is. Na dit zwemavontuur wordt het hoogste tijd om terug te gaan om op te warmen (gelukkig is er een bad in huis) en een hapje te eten.

De volgende dag heeft Sam een cricket wedstrijd. Ik leerde dat zo’n wedstrijd over dagen gaat en een helft uren kan duren. De tweede helft van vandaag kon dan ook wel een paar uren gaan duren, dus terwijl Sam ging cricketen, ga ik met zijn fiets erop uit. Met de lokale fietsgids in de hand fietste ik langs de langste rivier van Australië, de Murray rivier. Het vormt ook de grenslijn tussen de staten Victoria en New South Wales, dus ik hopte van de ene staat naar de andere. Ik red het op om ook met de fiets aan de linker kant van de weg te blijven en in het mooie weer geniet ik van de lichaamsbeweging. Als de zadelpijn komt opzetten, besluit ik lekker te gaan afkoelen in de rivier en spreid mijn badhanddoek tussen de Australiërs aan de rivierkant. Ik eindig in het centrum van Albury, waar Sam mij ’s avonds oppikt. Zijn cricketwedstrijd zit na zes uur spelen er ook op.

We pakken snel onze spullen, laden de auto in en bestellen wat eten voor onderweg. We hebben namelijk haast, want we gaan een nachtje kamperen en willen nog zo lang mogelijk gebruik maken van het daglicht. En daarbij ga ik ook voor het eerst leren vissen. Veel Australiërs zijn nogal gek van vissen en ook Sam heeft een heel assortiment aan hengels. Als we een leuk plekje aan het meer gevonden hebben, gooien we dan ook drie hengels uit. Drie keer zoveel kans om die vis te vangen, want ik was hoogst gemotiveerd mijn eerste vis ooit aan de haak te slaan. Ondertussen kijk ik wel wat paranoïde om mij heen, want wild kamperen is illegaal. Maar daar maakt niemand zich druk om, dus besluit ik mij ook niet druk om te maken en in mijn campingstoeltje onderuit te zakken met een biertje. Om er alweer snel uit te schieten, want we hebben beet! En ik hengel mijn alle eerste vis binnen. Daarbij moet ik wel opbiechten dat ik de vis van het haakje door Sam heb laten afhalen. Trots ga ik met mijn vis op de foto, om hem daarna helaas dood te maken (lees: Sam). De Europese kapers bedreigen namelijk de inheemse vissen in het meer en moeten van de regering bij vangst gedood worden. En ze zijn ook al niet zo lekker om op te eten. Na die ene karper, volgden nog maar liefst 10 anderen. En ik maar denken dat vissen heel rustgevend is. We zaten soms nog maar net met de kont weer in de stoel of er hing al weer één aan de haak. Als het al laat en donker is, zoeken we onze ‘Swag’ op voor de nacht....onder een prachtige sterrenhemel.

We worden gelukkig niet door een politieagent gewekt, maar door de zon die langzaam opkomt. Als het licht geworden is, wissen we onze kampeersporen, gooit Sam nog een keer zijn hengels uit en springen het water nog in, voordat we weer terug gingen voor een ontbijt.
Later op de dag gaan we de omgeving verder verkennen. We belanden in een Australische kroeg, voor een echte Sunday Roast. En even later zitten we ook nog aan de wijn. Want we bezoeken de wijnboerderij waar met aardbeien wijn en likeur wordt gestookt. En ze moeten natuurlijk allemaal geproefd worden, om te beslissen welke het lekkerste is om voor thuis mee te nemen.
Daarna springen we nog één keer een meer in om te zwemmen, voordat we bij Sam thuis voor de televisie neerploffen. Waar ik vervolgens mijn best doe om de regels van het cricket te leren, want Australië speelt een grote wedstrijd tegen India.

Daarmee zit het weekend erop. Sam moet ’s maandags weer aan het werk en ik neem de bus/trein terug naar Melbourne. Op de middag rijd ik Melbourne Centraal weer binnen. Ik dump mijn tas op het station, want ik wil de stad gaan verkennen (en het hostel is ver weg van het centrum). Mijn sightseeing gaat echter niet verder dan het grote plein in Melbourne. Op het plein staan grote schermen, waar de Australian Open wordt uitgezonden. Het toernooi is vandaag begonnen en Melbourne staat twee weken bol van het tennis. Nee inderdaad, het is geen toeval dat ik juist op dit tijdstip in Melbourne ben;) Ik besluit dat het voor sightseeing te heet is en dat ik best even tennis kan gaan kijken. En uiteindelijk is de dag helemaal om, als ik in de rij voor de ticketbalie aansluit, voor kaartjes, want ik wil natuurlijk zelf ook een dagje mee gaan maken. En terwijl ik in de brandende zon sta te wachten hoor ik helaas al dat de Nederlandse mannen helaas zijn uitgeschakeld. Dat is wel een domper, maar met mijn ‘Ground Pass’, die ik een uur later in handen heb, zijn er genoeg andere leuke tennissers te kijken.

Maar voordat dat zover was had ik eerst nog een stranddagje voor de boeg. Na mijn mislukte sightseeing besloot ik het op de volgende hete dag anders te doen en lekker op het strand te gaan liggen. En vanaf mijn hostel is dat maar 500m verderop. Met een boek, eten en drinken en een fles zonnebrand installeer ik mij op het St. Kilda strand. Nog één keer ultiem genieten van zon, zee en strand, nu het nog kan.
Als ik op de namiddag het zand van mij heb afgespoeld ga ik nog even naar de stad, want ik wil naar de Queen Victoria markt. Als ik daar eindelijk aankomt, blijkt de markt al gesloten te zijn. Had ik natuurlijk vooraf even moeten uitzoeken. Als er niet geshopt kan worden, dan maar tennis kijken. En dat is helemaal zo slecht niet, voor een plan B.

Maar nog beter is er zelf bij zijn, dus maakte ik de volgende dag mijn weg naar de tennisbanen. En met mijn ‘Ground Pass’ had ik toegang tot bijna alle banen, m.u.v. de Rod Laver- en Margaret Arena. De arena’s waar natuurlijk de grootste wedstrijden werden gespeeld en ik heb daardoor dus niet mijn tennisheld Federer zien spelen (maar die zonder mijn support, zijn wedstrijd ook wel won). Met een dagprogramma op zak zocht ik naar andere bekende tennisnamen. En daar stuitte ik op onze landsman Robin Haase, die nog in het dubbelspel actief is. Voordat hij op de baan kwam, stond er eerst nog een dames dubbelspel op het programma. Ik moest nog even geduld hebben, want de banen moesten eerst opnieuw geprepareerd worden, omdat het geregend had. En dat gebeurt gewoon nog met de hand. Met veel mankracht werden alle velden gedweild en door de ballenjongens en –meiden op de knieën droog geboend. Om twaalf uur kon ik er eindelijk van start worden gegaan. Ik zag op court 14 Bonaventure/Olaru makkelijk winnen van Jankovic/Petkovic. Maar daarna gingen we pas echt op het puntje van de stoel zitten, want Haase kwam op de baan. De tribunes waren in tussen ook volgelopen, maar dat kwam eerder door de dubbelpartner van Haase, Fernando Verdasco. Hij had die de dag ervoor Nadal nog uit het toernooi geslagen. Er viel genoeg te juichen, want Haase/Verdasco winnen in drie sets van Erlich/Fleming.
Na deze twee dubbelspellen besluit ik het terrein te verkennen. Want naast al het getennis, valt er nog genoeg te beleven in het Melbourne Park. Ik schuif even later op de tribune bij Brands tegen Garcia-Lopez. Ik hop nog voor het einde van de wedstrijd (die Garcia-Lopez zou winnen), naar een andere baan, want Hewitt gaat zijn dubbelpartij spelen. Het blijkt echter een onmogelijke opgave te zijn om zijn baan nog op te komen. Mensen wachten voor de ingangen, om de baan nog op te komen, maar er zit al twee uur geen beweging meer in. Mensen staan hun plaats niet meer af, nu de publiekslieveling gaat spelen. Ik gluur tussen de tribunes door en zo heb ik toch nog een blik op Hewitt en de waanzinnige sfeer kunnen werpen. Daarna geef ik het op en ga ik terug naar het hostel. Er moet namelijk nog ingepakt worden.

Voor de laatste keer pak ik mijn spullen in. De volgende dag vlieg ik terug naar Nederland. Maar voordat dat zover was had ik nog een hele dag in Melbourne. Het vliegtuig zou pas om 23.55 vertrekken. Ik gebruik die tijd om nog wat last-minute souvenirs te kopen, de graffiti straat van Melbourne te bekijken en natuurlijk beland ik weer voor het tennisscherm. Het blijft leuk om met zoveel mensen naar tennis te kijken. Midden in de wedstrijd van Hewitt wordt het toch hoogste tijd om naar het vliegveld te gaan.

En als ik dan het vliegtuig instap zit het avontuur er echt op. Nou ja bijna dan, want we hebben nog23 uur te vliegen. Vier maanden mocht ik rondreizen, mocht ik nieuwe mensen leren kennen, maakte ik kennis met nieuwe culturen en tradities, deed ik nieuwe dingen en daarmee voel ik mij een zeer bevoorrecht mens.

En hoe leuk het ook was, ik keek er ook naar uit om terug naar huis te gaan. Heel veel films later landde ik afgelopen vrijdag op Schiphol. Ik stond in Nederland, maar mijn bagage blijkt nog in Doha te staan. Ik was in Doha al lang blij geweest, dat ik zelf het vliegtuig had gehaald (met een last call op de borden, was het in Doha even schrikken geweest). Mijn bagage had het vliegtuig dus wel gemist. Ik kon mijn trouwe reismaatje nu echter prima missen, want thuis zou er weer een kledingkast vol met schone kleren op mij staan te wachten (en daar had ik lang naar uitgekeken). Als ik door de deuren stap, staan Sietske en mem mij op te wachten. Ik was weer thuis!

Rest mij alleen nog jullie te bedanken. Reizen is erg leuk, maar wat het nog leuker maakt is dat mensen met je meereizen. Ik wil jullie dan ook oprecht heel erg bedanken voor jullie berichtjes, reacties en het meelezen met mijn blog. Dat heeft mij altijd erg blij gemaakt. Bedankt! Tige Tank!

Veel liefs en hopelijk tot een volgende keer;)
Nienke