Why you should get an English speaking guide.

Lieve allemaal,

De blog zou eerst betoverend Mongolië heten, want dat is dit land zeker. We hebben prachtige dingen gezien en hadden een mooie trip door de Gobi woestijn. Waarom dan deze titel? Het geeft precies aan wat het thema was tijdens onze trip....we waren regelmatig verrast, verbaasd en hadden een paar hilarische momenten...vaak veroorzaakt door de taalbarrière. Het krijgt daarom een prominente plaats in mijn blog.

Een waarschuwing vooraf: lees alleen door als je tijd hebt. Dit verslag is nogal lang geworden ;)

Het boeken van een Gobi Tour in ons hostel bleek lastig. Wij wilden met meer mensen op tour gaan: hoe meer mensen, hoe lager de prijs. En het is nog gezellig ook. Een echte win-win situatie dus. Echter nadat we weer een avond voor niets op twee Spaanse jongens hadden gewacht, besloten we met een ander hostel mee op tour te gaan. Wij hadden tijdens de Transsiberië reis twee Nederlanders leren kennen en contact gehouden. Samen met hen en twee Canadezen hadden we een busje vol en gingen we met een Mongoolse chauffeur op 7Daagse tour door de Gobi woestijn.

Dag 1
Op donderdag 1 oktober werden we opgepikt en de eerste stop was de supermarkt. De Canadezen waren op ultieme budgettour en wilden zelf veel koken en kamperen in hun tent. Mijn portemonnee was er ook wel blij mee. We zorgden dus voor genoeg proviand en water. We shoppten 90L water bij elkaar en zorgden voor genoeg chocolade voor elke dag. Je moet natuurlijk voor zeven dagen woestijn wel de juiste prioriteiten stellen.
Om bij de Gobi woestijn te kunnen komen, moesten we de eerste twee dagen vooral rijden. Zodra je de moderne en drukke hoofdstad verlaat kom je in het 'echte' Mongolië. Uitgestrekte vlaktes en steppes. Nomadenfamilies in ger tenten met hun kuddes vee met schapen, paarden, geiten of kamelen. In Mongolië woont eenderde deel van de bevolking in de hoofdstad en tweederde woont buiten de hoofdstad in dit enorme land. Vooraf hadden we een klein schema gekregen waar we naar toe gingen, want we hadden geen gids en een chauffeur die geen Engels spreekt. Volgens dit schema zouden we deze dag de White Mountain hebben gezien. Wij hadden inderdaad op een prachtige plek een foto-stop, maar een witte berg heb ik niet gezien. Dat zoeken we nog eens op. Rond 18.00 kwamen we bij onze eerste overnachting aan. Je hebt onderweg verschillende ger-kampen waar families gers aan toeristen aanbieden. De ger is dan voor een nachtje ons huisje. We koken op een propaan gaspitje, doen de afwas met Baby-wipes (zuinig zijn met het kostbare water), poetsen onze tanden
onder de sterrenhemel en gaan naar een gat tussen twee planken dat als toilet dienst doet. Kamperen in Mongolian Style. 's Avonds werden we verrast door onze gids, die een goede goochelaar met kaarten bleek te zijn. Hij weet er veel...als wij ook een duit in het zakje willen doen en Niek zijn kaartentruc aan hem toont...saboteert hij de boel. Hij kent de truc al en doorziet de truc haha. Deze gezellige avond beloofde nog veel goede voor de komende dagen.

Dag 2
Vandaag hadden we weer een lange rit voor de boeg. We maken ons het daarom zo comfortabel mogelijk in ons Russisch busje. We komen nog voor de laatste keer door een stadje (Dalanzadgad) voordat we de woestijn in gaan. Er wordt nog wat proviand ingeslagen en de voorraad Oreo koekjes en chocolade moest hoognodig worden aangevuld. Voor de lunch stoppen we bij een lokale familie in een ger. Wij hebben aangegeven zelf voor onze lunch te zorgen. We hebben elke keer een soort van picknick, waar we allemaal onze eigen sandwiches in de meest vreemde combinaties in elkaar flansen. Een plek om onze deken uit te spreiden en dit...meer hadden wij niet nodig voor een goede lunch. Dit keer belandden we dus in een ger. De vrouw des huizes was aan het koken en wij zessen zaten aan het kleine tafeltje onze sandwiches klaar te maken. Zij keken toe hoe wij aten en wij dachten hen straks toe te kijken hoe zij aten. Hadden wij dat even mis. Als de chauffeur zijn kom soep met pasta, aardappelen en vlees krijgt, komen er ook zes lepels op onze tafel te staan. En ja hoor.....krijgen ook wij allemaal een kom van deze rijkgevulde soep. Ooops.....er was ook voor ons gekookt. Hoewel we ons al vol hadden gegeten, aten we onze tweede lunch van de dag. Het zal wel een raar gezicht geweest zijn. Gelukkig hadden we op de middag de mogelijkheid een hiking in de Icevalley te doen. Een prachtige omgeving (alweer), waar je door een soort Canyon loopt tussen de besneeuwde bergen. Om de overtollige calorieën van de dubbele lunch te verbranden, besloten we een top te beklimmen, voor een geweldig uitzicht over het hele gebied. Helemaal blij met deze lichaamsbeweging reden we het laatste stukje naar onze volgende ger voor de nacht. We hadden een upgrade, want deze ger had een kachel. Handig om op te koken en lekker warm. De kachel werd echter met mest opgestookt. Een kachel met mest laten branden was best lastig en hoewel we ons op een warme nacht hadden verheugd, hadden we de kachel in de nacht uit laten branden. Je kunt overdag soms makkelijk in je korte broek kunt lopen, maar 's nachts koelt het erg af en komt de temperatuur onder het vriespunt. Wij kwamen de volgende dag dan ook geheel verkleumd, rillend en dik ingepakt uit de tent.

Dag 3 en 4
Het offroad rijden was nu echt begonnen en we hadden het asfalt definitief achter ons gelaten. Het is ons een raadsel hoe de chauffeur de weg kan vinden...er zijn geen wegwijzers en het lijkt één eindeloze vlakte. Maar onze chauffeur manoeuvreert ons zonder problemen naar onze nieuwe accommodatie en wij stuiteren achterin met hem mee. Wij blijven een dagje extra bij de zandduinen. Tijd genoeg om even bij te komen van het gehobbel in de bus en de zandduinen te beklimmen. De volgende dag gingen we dan ook de zandduinen van dichterbij bekijken. Al zigzaggend gaan we de duinen te lijf....het is de inspanning zeker waard, want je hebt bovenop een schitterend uitzicht. Het leukste was misschien nog wel het afdalen. Even weer een klein kind zijn en net als vroeger ben ik rollend de duin afgegaan. Met een mini Gobi aan zand in de schoenen kwamen we opgetogen terug in onze ger en het zand bleef de volgende dagen uit onze kleding en schoenen komen. Als we terug zijn komt onze gids ons een delicatesse brengen...een kom vol met ingewanden van de geit. De gids werd voorzichtig bedankt, maar eerlijk gezegd wisten wij er geen raad mee. Het zag er zo onsmakelijk uit en dan de geur nog. We voelen ons nog schuldig...maar de kom ingewanden hebben we aan de hond gevoerd. We hadden begrepen dat er 's avonds een feest werd georganiseerd, we gingen met elkaar eten en waren om 22.30 uitgenodigd. Er was ten slotte een geit geslacht! Het leek ons leuk om een feestje te vieren met de Mongoolse familie en met wat kaartspelletjes en het spelen van een soort van "wie ben ik" met een IPad op je voorhoofd, brachten we de tijd door. Reuze gezellig, maar we werden langzaam moe..als het dan eindelijk half elf is gaan we met een fles vodka in de hand op zoek naar het feest. Het is erg donker en stil bij de gers en we beginnen ons af te vragen of er wel een feest is. We besluiten het bij onze Zwitserse buren na te vragen, die hebben ten slotte een Engelssprekende gids. Een slaperige Zwitser in zijn pyjama vertelt niks te weten over een feest en wij liggen in een deuk voor zijn deur. We hebben het weer eens helemaal verkeerd begrepen...en waarom zou je pas om 22.30 een feest met diner gaan houden?! Wij konden er wel om lachen en met wat crackers en chocoladepasta kwamen we de nacht ook wel door.

Dag 5
Het voordeel van dat er geen feestje was geweest, was dat we de volgende ochtend zonder kater, maar nog steeds met kleine oogjes om 5.30 ons bed uitstapten. Voor een mooie zonsopgang op de zandduin moesten we wat over hebben. Met zaklampen vonden we onze weg naar de zandduinen. Hoewel we gisteren nog strategisch onze route konden uitzoeken door de minder steile stukken op te zoeken, moesten we het nu op gevoel doen. Dus gingen we de eerste beste duin op naar boven. Pfff.....wie zijn idee was dit ook alweer? Deze beklimming was zwaarder dan die de dag daarvoor. Maar ook dit keer was er weer een ultieme beloning.....de zonsopgang. Bij daglicht konden we onze route omhoog in onze voetstappen aflezen wat bleek, we waren bij het steilste gedeelte omhoog geklommen. Na deze work-out moesten we deze mooie plek verlaten en moest er weer een hele afstand afgelegd worden. We hadden nog een tussenstop bij de Flemish Cliffs. Een plek waar vroeger Dinosaurus eieren en fossielen zijn gevonden, maar nu vooral mooi is met zijn rotsen. Daar maakten we graag een paar foto's. Zo heeft de Gobi woestijn ons al veel afwisselende landschappen laten zien. De overnachting vind traditiegetrouw weer in een ger plaats. Hoewel we de hele tour al met het motto "we zien wel wat er gebeurd," krijgen we deze avond de kans om via een Engelstalige gids wat meer over onze chauffeur weten te komen. Omdat het morgen onze laatste avond van de tour is, laat hij ons weten dat we morgen bij een Nomadenfamilie blijven overnachten.

Dag 6
Voordat we bij deze familie waren, moest we eerst nog even afzien in de auto. Dat gehobbel vergt zijn tol, maar na dagenlang geen weg gezien te hebben, laat onze chauffeur ons weten dat er bijna asfalt aankomt. En ja hoor, plotseling doemt er weer asfalt op. Wat kun je daar blij mee zijn. Op de namiddag rijden we dan weer van de weg af en zoeken we de Nomadenfamilie op. We komen bij een familie met een kudde kamelen terecht. Als we allemaal op de grond in de ger zitten krijgen we allereerst een kommetje kamelenmelk, dan gaat er een schaal rond met voor ons allemaal onbekende 'lekkernijen.' Het blijkt allemaal met kamelenmelk te zijn gemaakt. De vrouw des huizes maakt van de melk kaas en van wat er overblijft worden deze snacks gemaakt. De kamelenkaas is erg sterk van smaak. Verschrikkelijk. Maar je kunt deze gastvrijheid ook niet afslaan, dus we pakken allemaal braaf een stukje uit de kom, als de schaal weer rond gaat en zetten onze poker-face op. En als we het dan toch echt niet trekken, belandt er zo nu en dan ook wat in de broekzak. Na de melk komt de kamelenvodka op tafel. Daarbij hoort een heel ritueel. Een persoon schenkt een kommetje in en geeft dit door aan iemand. Diegene moet het kommetje met zijn rechterhand aannemen en dan zijn ringvinger er in dopen. Met de vodka aan je vinger spetter je 3x wat in de lucht en strijk je dan over je voorhoofd. Hiermee eer je de god van de lucht. Als je dan de vodka hebt gedronken geef je het terug aan de persoon die je het heeft aangegeven. Die schenkt weer in (bij) en dan gaat het kommetje naar de volgende persoon die het ritueel weer herhaalt. Was het rondje om, kwam alweer het volgende rondje. We werden vriendelijk uitgelachen toen we alweer de luchtgod wilden gaan eren.....dat was maar één keer nodig. Anita vond de kamelenvodka naar kaasfondue smaken...en mijn slokjes werden ook steeds kleiner naarmate de vodka vaker voorbijkwam. Ik bleek geen groot fan van de kamelenproducten te zijn. Het avondeten met pasta/aardappel en geit was echter erg lekker. 's Avonds werd duidelijk waarom ons zoveel kamelenvodka werd gevoerd, want we gingen een Mongools spel spelen. Je hebt op een vloerkleed een stapel enkelbotjes (we denken van een geit). Je gooit een kettinkje omhoog en als het kettinkje in de lucht is haal je wat botjes uit de stapel naar je toe. Als je het kettinkje vangt, gooi je nog een keer. Nu moet je de botjes die je naar je toe hebt gehaald allemaal oppakken. Je mag de botjes houden als je het kettinkje vangt én alle botjes beet hebt. Klinkt simpeler dan het is. Onze chauffeur en de moeder en zoon waren er steengoed in en wij waren enorm aan het stuntelen. Hadden we er één, dan waren we reuzeblij en om ons toch in het spel te houden werden de spelregels aangepast. Als het spel uit is, komen de matjes te voorschijn. We gaan met zijn allen in de ger slapen. We wilden bijna niet meer naar buiten. Er stond een hele harde wind en het was daardoor ijskoud. De toilet is overal rond de tent. Je waait bijna om en het is ijskoud....zo wordt plassen in de natuur wel een erg grote uitdaging kan ik jullie vertellen. Heel bijzonder om deze avond met een lokale familie op een steppe te mogen doorbrengen.

Dag 7
Onze laatste dag van de tour. 's Ochtend drinken we eerst ons eigen gemaakte bakje koffie, maar dan al snel gaat de kamelenvodka en snacks weer rond. Voordat we vertrekken komt er nog een puzzel te voorschijn. We krijgen een bot waar twee kleine botjes aan twee lusjes hangen. Het doel is om het ene botje naar het andere botje te brengen. Er zit een klein gaatje in het bot, maar daar past het bot niet door. Het lijkt onmogelijk, maar goed voorbeeld doet volgen. Met eindeloos geduld proberen ze het ons te leren. Elke keer moeten ze onze wirwar van draden weer uit elkaar halen. Onder één op één begeleiding lukt het ons, om er vervolgens zelf weer een potje van te maken. We hebben alle kans om nog te oefenen, want wij krijgen het bot als souvenir mee. Super en ik denk het onder de knie te hebben. Nu alleen voor zorgen dat het door alle douanecontroles mee naar huis komt. Na het afscheid van de familie rijden we terug naar Ulaanbataar, waar we op de namiddag aankomen. Na een week op de uitgestorven vlaktes te zijn geweest, lijkt het weer raar in deze drukke toeterende stad terug te zijn en de reisgenootjes en Baggie (de chauffeur) te moeten verlaten. 's Avonds eten we nog een keer samen zelfgemaakte spaghetti en toasten we op deze geslaagde avontuurlijke tour.

Ok, we hadden niet zoveel achtergrondinformatie als iemand die met een Engelssprekende gids op pad is en inderdaad waren er wat miscommunicaties, maar hadden we het anders gewild? Nee! Wij hadden uiteindelijk de leukste, grappigste, vriendelijkste, goede chauffeur van Mongolië.

We zijn de volgende dag met de trein naar Beijing door gereisd. Een treinreis van ongeveer 28 uur, inclusief de grensovergang. De grenscontrole duurt al met al zes uren. Naast alle controles moeten namelijk het onderstel van de trein gewisseld worden. De trein wordt in een soort garage omhoog getakeld en dan wordt het onderstel gewisseld. Dit omdat de rails in China smaller zijn dan die van Mongolië. Afgelopen vrijdag stonden we dan op het station in Beijing. Na ca. 7865 km per trein te hebben afgelegd zijn we op het eindpunt van de Transmongolië Express! We hebben het gehaald:):)

Inmiddels heb ik China alweer achter mij gelaten en bevind ik in mij in Vietnam. Hierover later meer...

Liefs,
Nienke