Beijing en de Chinese muur

Lieve allemaal,

Het eindpunt was gehaald....Anita en ik waren in Beijing. Het was er bij aankomst bij ingeschoten, maar later natuurlijk nog even een overwinningsfoto voor het station gemaakt. Ons eindstation, maar ook het begin van een nieuw gedeelte van de reis. Voordat die aanbrak hadden we nog vier dagen in Beijing. Ik was wel wat overweldigt door deze stad. Waar moest je beginnen in deze gigantische stad. Zoveel mensen, verkeer en onleesbare Chinese tekens. En van dat gerochel en gespuug van de Chinezen werd ik nou ook niet bepaald blij.

We houden onze tactiek van staat oversteken in ieder geval gewoon aan. Rood is niet altijd rood, groen niet altijd groen en een zebrapad is niet altijd een veilige oversteekplaats. Om geen eeuwen te moeten wachten, hebben we een tactiek...volg een local! Inmiddels heb ik ze bijna niet meer nodig;) Maar dit natuurlijk geheel terzijde.....We begonnen met een kennismakingsronde door de buurt. Veel steegjes en winkeltjes. Echt Chinees waren we nog niet, want we eindigden met het shoppen bij de H&M (alle kleding moest in de was) en een snelle hap bij de Mac....wat zijn we toch ook cultuurbarbaren.
De volgende ochtend begonnen we echter wel weer fris en fruitig. We wilden naar de Forbidden City, de plaats van waaruit de keizers van de Qing en Ming dynastie hun rijk bestuurden. Vroeger ooit het verboden gedeelte van de stad, nu door miljoenen mensen bezocht. Wat verboden was, maakt je toch nieuwsgierig;) Rondom de Forbidden City en het Tiananmen-plein (Plein van de hemelse Vrede) kun je niet zomaar even van A naar B lopen. Zo moet je (net als op alle metrostations overigens) door een security check heen. Die betekent dat de tassen door de scan worden gehaald en jij onder de metaaldetector doorloopt. Sommige Chinezen worden op hun ID gecontroleerd, maar toeristen laten ze over het algemeen gewoon met rust. En na zonsondergang gaat het plein gewoon op slot (kwam wij natuurlijk ook ervaringsgewijs achter). Bij aankomst is een levensgrote foto van Mao het eerste wat je ziet. Deze communist wordt hier nog altijd geëerd en ligt even verderop op het Plein in een Mausoleum te ruste (soort van dan....want hij wordt dagelijks door honderden mensen bezocht). Met de massa mee lopen we door de toegangspoorten naar de Verboden Stad en zijn paleis. Het is een gigantisch complex, met veel gebouwen, poorten en een tuin. Het ziet er indrukwekkend uit, maar je krijgt jammer genoeg niet echt een indruk hoe hier geleefd is. In het park achter de verboden stad klimmen we naar het uitzichtpunt, vanwaar je nog eens het hele overzicht hebt over de Verboden Stad.

De volgende dag had een slechte start. Het briefje van twee Duitsers waar ze zo nauwkeurig hun details van hun trip naar de Chinese Muur hadden opgeschreven, was ik kwijtgeraakt en dan las ik bij het wakker worden ook nog dat Tsjechië van Turkije had verloren...deed mijn humeur ook niet veel goeds. Dekens over mij heen trekken was geen optie, we hadden plannen vandaag.
In deze enorme stad kun je je het beste per metro verplaatsen. Omdat we nogal wat wilden zien, werd dit ons vervoersmiddel dus. We begaven ons eerst in de mensenmassa op het Tiananmen Plein. Ken je gevoel van de groepen Chinezen op Europa tour die uit een bus stappen en overal foto's van nemen. Vermenigvuldig dit een tiental keer en in zo'n massa bevonden we ons. Wat een drukte! En dat ze behalve foto's van alles op het plein willen, willen ze ook met jouw op de foto. Blijft een raadsel waarom! Soms wordt er vriendelijk gevraagd, soms proberen ze het stiekem (vaak heel opzichtig), maar soms wordt je zo aan je hand weg gesleurd of er een arm om je heen geslagen voor een foto. Als we langer op het plein waren gebleven en hadden we een dollar gevraagd...hadden we nog rijk kunnen worden. Het Mao mausoleum laten we voor wat het is, na het zien van de ellenlange rij en we ontvluchtten dit drukke plein. Volgende stop is de Lama Tempel. Twee Chineze scholieren proberen ons een beetje in te wijden in de boeddhistische rituelen en leiden ons rond in deze enorme tempel (allemaal verschillende complexen). Hun gebrekkig Engels weerhoudt ons ervan om veel achtergrond informatie te kunnen achterhalen, maar we hebben geloof ik de zegeningen van verschillende Buddha's gevraagd. Kan nooit kwaad om die te hebben! We laten ons met de metro verder naar de rand van de stad brengen, want daar staat het Zomerpaleis. De keizerlijke familie ontvluchtte hier de zomerse hitte van de Verboden Stad. De toeristen niet meegerekend, heb je hier een heerlijke rust van alle drukte van de stad. Mooi optrekje hadden ze vroeger...veel paleizen, tempels, veel wandelpaden waar je een hele dag kunt ronddwalen en een meer in je tuin. Als groot sportfan wilde ik natuurlijk ook nog naar het Olympisch Park. Uit de grond gestampt voor de Olympische Spelen in 2008....daar waar Maarten van der Weijden goud won, Epke van de rekstok viel en Phelps met 8x goud naar huis ging. Nu liep ik er met een grote lach rond....die vijf ringen brengen altijd wat los :) De Chinezen hebben het goed gedaan, wat een geweldig gedeelte van de stad. Natuurlijk schitterend vanwege de mooie stadions, het Birds Nest (bijnaam van het nationaal stadion), de Water Cube (zwemhal), vanwege de Olympische torens, de fakkel en de eremuur met de ingegraveerde namen van de medaillewinnaars, maar zeker ook omdat dit gedeelte nog zo leeft. Er wordt volop gesport en kinderen zijn bezig met skeelerlessen. Na deze drukke dag hadden we niet zoveel tijd meer..wij hadden namelijk ook nog een etentje gepland met de twee Canadezen uit Mongolië. Toen we echter nog zagen dat we het Birds Nest in konden..wilden we dat nog erg graag doen. Bij de kassa realiseerden we ons dat we geen geld meer op zak hadden. Pinpassen werden niet geaccepteerd en de vrouwelijke charmes van Anita hadden ook geen uitwerking op deze man. Ondanks al het gesmeek bleef hij onverbiddelijk! Verdorie! We pikten de zonsondergang nog wel mee...we waren al enthousiast maar toen bij donker alles in kleurig licht oplichtte werden we echt opgewonden. Well done Beijing! Het kwam er op neer dat we ons moesten haasten om op tijd voor ons eet-date met Josh en Whitney te komen, 3 overstappen en gesnelwandel door de metrogangen kwamen we een kwartier te laat voor onze afspraak boven de grond en werden we door de twee altijd lachende Canadezen opgewacht. We gingen naar een Hot Pot restaurant, want daar waren deze twee nogal enthousiast over geweest. Waren wij natuurlijk nieuwsgierig geworden. Hot Pot is enorm leuk en superlekker. Een soort van kaasfondue, maar dan met hete olie. Je bestelt allerlei dingen van de kaart en kookt het zelf in de pan. Heerlijk en je eet het nog met pindasaus ook. Het slechte humeur van vanochtend was al lang weer verdwenen.

En het werd de volgende dag alleen maar beter. We hadden via Internet een beetje kunnen uitvogelen wat voor tour de Duitse jongens hadden gedaan en gingen dus ook op eigen houtje naar de Chineze muur. Als we met een lokale bus een uur onderweg zijn, worden de 'blanken' allemaal de bus uitgezet. We zouden hier moeten overstappen. Iedereen wil naar het toeristische gedeelte, maar wij gaan voor het avontuur...wij willen naar Jiankou. "Naar Jiankou?!" De chauffeur vraagt het nog maar eens na..."Ja klopt"..wij weten het zeker. Het zal altijd de vraag zijn of we werden afgezet, door hier af te stappen, maar uiteindelijk gaan we naar ons idee met een goede deal naar onze start van de Chineze muur. Niks wijst op een Chinese Muur, daar waar we gedropt worden. Maar navraag bij de locals doet blijken dat we echt in Jiankou zijn en met de trap links naar boven moeten. We kopen nog wat nootjes en een flesje water (wat we toen nog niet wisten onze redding zou blijken te zijn) en beginnen aan de klim. Je komt geen mens tegen of ligt dit aan het bord 'this part of the Chinese Wall is not open for public? (Konden we negeren, aldus de Duitsers).' Het is een behoorlijke klim door een overwoekerd gedeelte, maar twee uur later zetten we onze eerste voet op de muur. Daar zagen we dit wereldwonder door het overweldigende landschap heen slingeren, wat een geweldig moment. Dit gedeelte van de muur is niet gerestaureerd en delen liggen dus ook behoorlijk in puin. We liepen richting het toeristische gedeelte van de muur. En dat was soms rechtuit gevaarlijk, denk aan klimmen op een klimmuur zonder zekering...maar ik vond het allemaal leuk. Naarmate we verder kwamen, kwamen we ook sporadisch wat toeristen tegen. Met hun informatie kwamen we er wel achter dat het nog een behoorlijke wandeling zou worden. Verder en verder.....het werd de vraag of we voor donker beneden zouden komen. We hadden het behoorlijk onderschat....alleen al gezien ons meegenomen proviand en drinken. We leefden op onze nootjes;) Eenmaal aangekomen in het mooi gerestaureerde toeristische gedeelte was er bijna geen toerist meer te bekennen. De locals pakten hun verkoopswaar al in en voor ons was het vanaf hier vooral nog afdalen. We hadden ons inmiddels aangesloten bij twee Belgen (die we lang daarvoor al eens aan het begin waren tegengekomen). De rodelbaan en kabelbaan waren hoogstwaarschijnlijk al dicht, dus liepen we alle trappen ook nog maar naar beneden. We hadden dan toch maar mooi nog de zonsondergang op de muur meegemaakt. Helemaal kapot van deze inspanning reisden we met zijn viertjes terug. Dit werd geheid spierpijn de volgende dag! Maar wat was het vooral mooi geweest....

Stijf stapten we inderdaad ons bed uit, vooral bij het traplopen was de Chinese Muur nog goed te voelen. Gelukkig moesten we vandaag niet meer de hele dag in de stad rond slenteren. Anita en ik gingen vandaag (afgelopen dinsdag ret.) elk onze eigen weg verder. Dit omdat ik zo eigenwijs ben..en ervaren wil hoe het is om alleen te reizen. We hadden het samen supergezellig gehad. Anita vulde mij aan...ik wil bijvoorbeeld alles eerst zelf uitzoeken en Anita stapt juist veel sneller op iemand af om om hulp te vragen en samen hebben we veel kunnen lachen, ons verwonderen en op zijn tijd kunnen foeteren. Misschien krijg ik er dus spijt van..maar er is maar één manier om dat uit te vinden. Onze wegen scheidden op het vliegveld van elkaar (jaja....de trein hebben we echt achter ons gelaten). Ik vloog naar Hanoi en Anita naar Chengdu...op weg naar nieuwe avonturen.

Ik kijk er naar uit om die met jullie te blijven delen:)

Veel liefs,

Nienke