Op pelgrimstocht in Myanmar

Lieve allemaal,

'It's the most wonderful time of the year!' Kerst komt er aan:) Ik ben intussen weer in de Westerse wereld aangekomen (in Australië) en ondanks de hoge temperaturen, kom ik zowaar ook in de kerststemming met alle kerstbomen, kerstversieringen en kerstliedjes die hier voorbij komen. Ik mocht zelfs een hele stapel kerstkaartjes van familie ontvangen (dankzij postbode Margreet).....super bedankt hiervoor, ik heb de kaartjes met een grote glimlach gelezen! Ik ga het niet op redden om jullie een up-to date verslag te brengen, maar mijn kerstcadeautje aan jullie is een verslag over mijn laatste week in Myanmar

Van Bagan was ik met de nachtbus verder naar Kalaw gereisd. Ze hadden het beter een halve nachtbus kunnen noemen, want we kwamen er midden in de nacht om 2.30 aan. Als we met kleine oogjes de bus uitstappen zijn er echter gelukkig mensen wakker, die jou wel naar een slaapplek willen brengen. We belandden in een motel, waar we nog een paar uurtjes kunnen slapen voor we op trekking gaan. Doel is om drie dagen te wandelen en dan bij Inle Lake aan te komen. Een opspelende maag en een aantal bezoekjes aan het toilet van Marco, doet ons 's ochtends toch besluiten om de trekking nog om te boeken tot een tweedaagse gebeurtenis.
We hebben dan ook eerst een short-cut met een taxi voordat we de wandeltocht beginnen. Myanmar is een agrarisch land en het grootste gedeelte van het inkomen wordt door Birmezen op het platteland verdient. De trekking geeft ons een kijkje in dit plattelandsleven, want we lopen er dwars door heen. Het is een glooiend landschap en de uitzichten over de velden tonen soms een waar kleurenpalet. Zo blijkt het in deze regio nu oogsttijd te zijn voor chilli's. We passeren tientallen velden en het afstekend rood is een prachtig gezicht. De grond is hier verder erg vruchtbaar voor pinda's, gember en maïs.
Uren lopend kan ik er optimaal van genieten en zie het plattelandsleven aan mij voorbij trekken. Het is een stap terug in de tijd. We passeren kleine dorpjes, dat elk een basisschool heeft. We zien dan ook veel zwaaiende en glimlachende (soms verlegen) kinderen. Iedereen werkt op het land en men is druk met oogsten. Dit gebeurt veel nog met de hand en waterbuffels en ossen worden gebruikt bij het ploegen van het land en voorttrekken van de karren.
De gids zorgt voor pauzes bij theehuisjes en we hebben in één van de dorpjes lunch. De kok die ons op zijn motor achterna reist verast ons met heerlijk eten. Gelukkig lopen we ook veel, wat er komt een enorme hoeveelheid eten op tafel. We lopen de eerste dag ruim 20 kilometer. We eindigen net voor zonsondergang in een klein dorpje waar we bij een lokale familie mogen blijven slapen. Er zijn meer toeristen op de route onderweg en als de avond valt, huist bijna elk huis in dit dorp een clubje toeristen. De kok schotelt ons weer heerlijk eten voor. En daar doet hij extra zijn best op. Zo hebben we een speciaal toetje à la chef. De lichten worden gedoofd en bij de banaan met honing wordt rijstwijn geschonken, voordat het in vuur wordt gestoken. Ik rol de banaan net zo lang, tot het vuur uit is en heb dan mijn eigen gebakken banaan als toetje. Het duurt niet lang of we duiken onze bedden in, wat in er in werkelijkheid op neer komt dat we op een dun matje en onder een stapel dekens (het is hier in centraal Myanmar een stuk kouder) liggen. Ik slaap desalniettemin goed.

De gids wil vroeg weg. Dan is het nog lekker rustig op de route, voor de andere toeristen op. Dat klonk ons ook goed in de oren, dus 's ochtend om zeven uur hadden wij de stappers weer aan en waren we los. Het is nog koud en we zien de rijp op de struiken liggen en de nevel over de vallei hangen. Het is een prachtig gezicht. Het eerste gedeelte is het redelijk klimmen. Geen dorpjes meer en we komen dan ook bijna niemand tegen. Op het hoogste punt kijken we over een schitterende vallei uit. Na een pauze bij een theehuis, is het vooral nog afdalen naar het meer. Als we steeds meer mensen tegenkomen, weten we dat we de bewoonde wereld weer naderen. Na vier uur lopen hebben we het dorp bereikt en 16 kilometer gelopen. We hebben er lunch en stappen dan op de boot naar Nyaung Shwe. Het houten bootje is opgepimpt met een paar stoelen voor de toeristen en de bootsman vaart ons een anderhalf uur over het Inle Lake naar Nyaung Shwe. En dat was genieten. Het dorpsleven aan het meer, de bergen, de vissermannen die druk zijn met hun netten en de drijvende tuinen.....er was genoeg te zien.
Als we zijn aangemeerd, is het nog maar een klein stukje lopen naar ons guesthouse. 's Avonds lopen we ons verkenningsrondje door het dorp en eten we in een Dim Sun restaurant. Een hemel op aarde, voor iedereen die van loempia's en dumplings houdt. Ik dus! Met alles wat op tafel kwam, was het smullen.

Na al het lopen van de afgelopen dagen zitten we vandaag op de fiets. We maken een rondje om het dorp. En dat was in combinatie met een slechte fiets en glooiende wegen soms nog behoorlijk doortrappen. Als we een tocht heen en weer naar de Hot Springs (die we na het lezen van een aantal slechte reviews niet bezoeken) hebben gedaan, besluiten we genoeg beweging te hebben gehad en gaan we rusten bij een leuk koffietentje. We hebben nog wat tijd te doden (en zoals zo vaak dood ik de tijd met het schrijven van de blogs, daar gaat altijd meer tijd in zitten dan je denkt) voordat we weer op een nachtbus stappen. Om 18.00 uur worden we opgehaald. Ik weet niet wat het is met nachtbussen in Myanmar...maar ze zijn altijd stervenskoud. De airco blaast op volle toeren. Als ik al mijn kleding heb aangetrokken (dat niet in het ruim is belandt), helemaal in de deken ben opgerold en slaap paraat ben, wordt besloten nog maar wat lokale liedjes te draaien en knalt er een harde beat door de bus. Marco en ik kunnen er wel om lachen...zo vreemd is het. Na een gebroken nacht, komen we om 5.00 in Bago aan. Onze tussenstop op weg naar Kinpun. We hadden bij het boeken van de busticket geprobeerd een passende aansluiting naar Kinpun te boeken, maar kregen een ticket voor de bus om 8.00. Wij dachten dat dit dan ook de eerste bus was. We werden positief verast, als iemand ons staat op te wachten, naar zijn bureautje brengt en ook nog eens ons busticket om kan boeken, voor de eerste bus om 6.00 u. Er is nog wel eventjes tijd om in een restaurantje te ontbijten en de hoognodige cafeïne te halen. Met deze ideale aansluiting zijn we dan ook al om acht uur op de plaats van bestemming, in Kinpun.

Het is nog te vroeg om in te checken, dus nadat we de bagage hebben gedropt en een plens water over het gezicht hebben gegooid besluiten we maar alvast naar de Golden Rock te gaan. Daar waren we ten slotte voor gekomen. Niet de beste voorbereiding voor een minimaal vier uur durende klim naar dit bedevaartsoord. De Golden Rock is een op 1100m hoogte balancerende rots en één van de belangrijkste bedevaartsoorden voor boeddhisten in Myanmar. Hoewel de rots op een punt van een berg balanceert heeft hij alle verwoestende aardbevingen overleeft en de Birmezen geloven dat dit door een haar van Buddha in de rots komt. Elke monnik hoopt een keer de gouden rots te bezoeken en vandaag is het ook onze beurt. Je kunt op één van de trucks stappen en naar de top gereden worden, maar wij dachten dat er voor deze pelgrimstocht wel wat meer moeite gedaan kon worden. Net als een echte monnik, wilden we de berg zelf opklimmen. En voor dit doel is er een goed pad en heel wat trappen aangelegd. We klimmen urenlang onze weg naar boven en worden naar mate we verder komen beloond met prachtige uitzichten over de vallei. Voor de ultieme ervaring blijken niet veel mensen zich in het zweet te werken en de berg op te lopen, want het is erg rustig op de route. Het zijn vooral afdalende mensen die ons tegemoet komen. Wel is er bijna om elke 100m een stalletje met eten, water of souvenirs. Met zoveel stalletjes zullen er dus wel drukkere dagen zijn. We doen er een kleine vier uur over en vooral het laatste stuk is zwaar....we voelen de nachtbus in de benen en de zon schijnt fel. Pelgrimstochten maken, is toch afzien;) Maar dan zien we de gouden rots ons bijna tegemoet schitteren en worden we door de volgeladen trucks ingehaald. Hadden we tijdens de beklimming nog niet het idee dat we onderweg waren naar één van de belangrijkste bedevaartsoorden...op de top was dit wel anders. De trucks rijden af en aan, families picknicken op de top en koffers worden naar boven gesjouwd voor de mensen die er in één van de hotels blijven slapen. Mensen die het stuk van de truck naar de rots niet kunnen lopen, kunnen er met een brancard naar toe worden gebracht. Tussen al deze mensen lopen we het laatste stuk naar de rots. En dan heb je het hele stuk gelopen en je in het zweet gewerkt, speciaal voor de rots......dan mag je het als vrouw zijnde de rots alleen van een afstandje bewonderen en de rots niet aanraken. Tsja..... Marco brengt de ultieme eer, namens ons beide, door langs de rots te lopen en het aan te raken.
We nemen de makkelijke route terug en murwen ons tussen een groep mensen op een truck terug naar Kinpun. En dat is net een ritje in de achtbaan. Houd je vast aan de reling voor je en je sjeest naar beneden, slingerend door de haarspeldbochten. We hebben nog een lunch, regelen een busticket voor volgende dag en zijn dan kapot. We duiken onze bedden in en doen de rest van de dag niets meer.

Dat hadden we beide nodig om de volgende dag weer door te kunnen reizen, we gaan naar Yangoon. De grootste stad van Myanmar, dat vreemd genoeg niet meer de hoofdstad is. In 2005 besloot de militaire leider de hoofdstad te verplaatsen naar een centraal gelegen stadje Naypyidaw. Een stad waar niks was. Waarom zou je een hoofdstad naar daar willen verplaatsen? Ik ben er niet helemaal achter...is het omdat de dictator bang was voor aanvallen van zee (Yangoon ligt aan de kust) of moest het verplaatsen van de hoofdstad voor rust en stabiliteit in de nabijgelegen turbulente provincies zorgen (want met het verplaatsen van de hoofdstad, verplaatste het leger zich ook)? En volgens sommigen was het een astrologische ingeving dat de hoofdstad op die dag verplaatst moest worden. Wat de reden ook was, niet iedereen erkent de nieuwe hoofdstad. Nederland doet dit wel, maar de Europese Unie bijvoorbeeld erkent de nieuwe hoofdstad niet en ziet Yangoon nog steeds als hoofdstad van Myanmar. Gewoon even een wetenswaardigheidje tussendoor;)
We komen rond etenstijd in Yangoon aan en besluiten op aanbevelen van het hostel naar China Town te lopen. Hebben we onze lichaamsbeweging van vandaag ook weer gehad en krijgen we een indruk van de stad (bij nacht). Het straatbeeld toont een multicultureel Myanmar... Birmezen, Indiërs, Chinezen, moslims en boeddhisten...het is één grote mix. En dat zie je weer terug in het eten op straat. De straten staan vol stalletjes en het ene ziet er nog lekkerder uit dan het andere. Als we straat 19 hebben gevonden, wat trouwens niet zo moeilijk is, aangezien alle straten hier op chronologische volgorde genummerd zijn, gaan we voor de bbq. Het thema van de straat...je zoekt het vlees op stokjes uit en zij grillen het voor je. BBQ zonder zelf er iets voor hoeven te doen;)
We gebruiken de volgende dag om de stad verder te ontdekken. Allereerst lopen we naar de grootste tempel van Myanmar, de Schwedapagode. In het boeddhisme een zeer bijzondere plaats, want het is één van de belangrijkste bedevaartsoorden ter wereld. Men gelooft dat er acht haren van de laatste Buddha in de Pegoda zijn. Als we daarna ook nog een pagode midden op de rotonde bezoeken, hebben we onze portie tempels wel gehad. Ik sleep Marco mee naar de grootste markt voor wat shopping (meer 'kijken en niet kopen') en belandden daarna in een koffietentje ernaast. Een schot in de roos, want onvoorstelbaar maar waar...ze hebben stroopwafels! Cappuccino en een stroopwafel....a girl need to treat herself;) 's Avonds hebben nog wat mensen van het hostel zich verzameld om samen te gaan eten. We hebben ons uitgebreid met (nog) een Zwitser, een Amerikaan en een Française. We eten bij het beroemdste noodlehuis in Myanmar en eindigen ergens in een biertent. Er is goedkoop bier, slechte karaoke en stomdronken Birmezen die nauwelijks op hun benen kunnen blijven staan. Dit is het nachtleven in Myanmar, maar die komt al voeg ten einde, want om half 12 worden we de deur al uitgeschopt. Sluitingstijd.
We hebben in Myanmar al veel verschillende vervoersmiddelen gehad, maar de trein mistte nog. Op mijn laatste dag in Myanmar besloten we (Marco, Isaac de Amerikaan en ik) aan boord van de 'Circle Train' te stappen, die in drie uren een rondje rondom Yangoon maakt. Voor nog geen 20 eurocent rijd je mee. Het is een ware belevenis, lokale mensen die op- en afstappen en handelaren die je fruit, noodles en de Birmese versie van pruimtabak proberen te verkopen. Dat pruimtabak is trouwens nog wel een raar lokaal gebruik. Het is een goedje dat op een blad wordt opgerold en door veel mensen wordt gekauwd. Het rood op de straten is gelukkig geen bloed, maar wordt veroorzaakt door alle mensen die dit spul kauwen en uitspugen (bah). Vooral veel mannen doen het, maar de mannen in de groep laten dit liever aan hun voorbij gegaan, als ze naar de staat van het gebit van de gemiddelde Birmees kijken.
We rijden langs de rand van de stad en het is soms een armoedig gezicht met de hutjes langs de rails en bulten afval. De trein stopt vaak en er is veel te zien, te ruiken en te horen, maar drie uren is een lange zit. Ik ben blij als we na drie uren het station van Yangoon weer inrijden. We gaan nog op zoek naar wat eten. Ik kies in Azië vaak voor de 'fried rice' of 'fried noodle' (soort van nasi en bami), want dit is meestal het goedkoopste op de kaart;) Voor de afwisseling bestel ik dit keer de 'fried rice' met ananas. Nou ze hadden het beter ananas met 'fried rice' kunnen noemen. Ik kreeg een hele ananas op het bord, uitgehold en gevuld met de rijst. Ik keek er raar van op haha.

Dat is reizen, het zit soms vol verassingen. Ook als je alweer drie maanden onderweg bent. Voordat ik het weet ben ik weer thuis:) Afgelopen maandag verliet ik Myanmar en vloog ik naar de grote metropool Hong Kong. Een stad dat alles weer te bieden heeft. Is toch heel anders backpacken.

Maar er is altijd genoeg te schrijven...dus lieve mensen tot schrijvens! En natuurlijk wens ik jullie allemaal hele prettige kerstdagen (nog geen nieuw jaar wensen hoor, ik hou een stok achter de deur voor het schrijven van een blog voor de jaarwisseling :p).

Noflike Krystdagen! Merry X-Mas!

Veel liefs,
Nienke