Onze nieuwe vriend Chubby

Lieve allemaal,

Gelukkig nieuwjaar! Wij zijn het nieuwe jaar op het mooie eiland Fraser Island begonnen. Voordat we daar zijn aangekomen zijn er eerst al ruim duizend kilometer gereden met onze campervan 'Chubby.' Dus...'fasten your seatbelts' en reis in deze blog digitaal een stukje mee in ons busje.

Als je alleen de titel leest, zou je denken dat we direct dikke vrienden met ons busje waren (en wij hebben de naam niet bedacht, het verhuurbedrijf heeft dit busje tot Chubby omgedoopt. Er rijden hier ook Jucy's, Spaceships en Hippie Campers rond), maar dat is niet helemaal waar. Het duurde even voordat we vrienden met Chubby werden. De eerste kilometers waren erg onwennig. Links rijden hadden we nog nooit gedaan. En het is niet alleen links rijden, je moet ineens ook links schakelen, links inhalen en ook de richtingaanwijzers zitten net andersom. Het gebeurt daarom nog wel eens dat we rechts blijven rijden (de snelle baan), de ruitenwissers ipv de richtingaanwijzer aanzetten of de linker richtingaanwijzer uitdoen als we rechts willen gaan. Bijrijder zijn is dan ook een heel verantwoordelijke taak, want zij moet de chauffeur navigeren, waarschuwen en herinneren links te blijven rijden. En anders zijn er genoeg waarschuwingsborden op de weg: KEEP LEFT!

Op woensdag 23 december haalden we onze Chubby op. Er moesten nog wat handtekeningen gezet en voorwaarden gelezen worden, voordat we paraat waren. Ik kroop als eerste achter het stuur en de eerste uitdaging was om Sydney uit te komen. Met een paar omwegen zaten we uiteindelijk op de M1, de snelweg naar het noorden, de weg die ons naar Cairns moet leiden. Voor we daar zijn zullen we gelukkig nog heel wat leuke stops maken.

De eerste stop was Newcastle (ja hoor, we zijn nog steeds in Australië). We zoeken een ruime parkeerplaats op voor Chubby (want we vertrouwen het nog niet helemaal, hem krap tussen andere auto's te parkeren en fileparkeren is al helemaal niet aan de orde.) en gaan dan in een winkelcentrum boodschappen doen en een broodje eten bij de Subway. Chubby heeft namelijk een ingebouwd keukentje en een gasbrander om op te koken en plan is zelf veel te gaan koken.
Sinds Blue Mountains is het blijven regenen, dus we rijden deze dag net zolang door, tot we moe en hongerig zijn en het al donker wordt. We belandden in Taree. Niks bijzonders merken we wel als we minstens twee keer het hele dorp door zijn gereden op zoek naar een camping. Dit zorgde nog wel wat voor de nodige stress in de auto, aangezien we nog niet helemaal doorhadden hoe we de overnachtingen het beste konden regelen. De campinggids in ons dashboardkastje zou ons er bij moeten helpen, maar die blijkt al verouderd te zijn en het plaatselijke VVV is ook al gesloten. Uiteindelijk vinden we op goed geluk een camping vlakbij de snelweg. En dan is kamperen in een busje ideaal. We hoeven geen tent op te zetten en als het weer eens regent (en dat is vaak) zitten we lekker droog. Binnen kunnen we de auto tot een huiskamer (tafel opzetten) of een slaapkamer omtoveren. En achterin hebben we dus het aanrecht. Als echte kampeerders (of we doen tenminste net alsof) koken we deze avond onze eerste diner op het gasbrander. Het zou opgebakken aardappeltjes met gewokte groenten worden, het resulteerde echter in een soort van groentenstamppot. Dat ligt natuurlijk niet aan onze kookkunsten, maar aan de slechte koekenpan, die weerhoudt ons er van om culinaire hoogstandjes te maken.

Ik sliep de eerste nacht prima in ons huisje op wielen. We gooien de spullen in de auto en reden ook vandaag weer een lang stuk. Het is vanavond kerstavond en kerst willen we in Byron Bay aan het strand doorbrengen. We hebben veel goeds gehoord over dit hippiedorp, Het ligt 400 km verder op. Op de Deutsche Autobahn zou je er zo zijn, maar hier in Australië moet je blij zijn de maximale snelheid van 110 km/h te halen, met alle snelheidsbeperkingen en wegwerkzaamheden onderweg. Als de zon onderweg eindelijk eens tussen de buien doorbreekt, slaan wij direct af naar het strand. We zijn net in Coffs Harbour aangekomen en het is juist tijd voor een lunchpauze. Ik had vooraf het romantische idee, dat we altijd het strand en de oceaan in het zicht hadden en op ieder moment een duik in de oceaan konden nemen. In de praktijk hebben we de oceaan lang niet altijd in het zicht (maar hij is nooit ver weg) en regende het nu al dagen pijpenstelen. Nu was daar dus eindelijk het moment. Op de parkeerplaats smeerden we tussen de surfers onze broodjes en vervolgens aten we die op het strand op. Als we weer in de Chubby zitten, trekt een Nederlandse vlag onze aandacht. Nou zijn we beide soms erg chauvinistisch ingesteld, dus als blijkt dat deze bij een camping met een heus Nederlands miniatuur dorp wappert, moeten we er een kijkje nemen. We lopen dan ook ineens langs de Waterpoort van Sneek, de molens op Kinderdijk en Volendam. Alles nagemaakt door de Nederlandse vader van de eigenaar. Het oma's restaurant ernaast serveert zelfs kroketten, poffertjes en pannenkoeken en op de schappen liggen stroopwafels, dropjes en beschuiten. Gezien de prijs, besloot ik toch nog maar even te wachten tot ik weer in Nederland ben.
Aan het einde van de dag zijn we in Byron Bay en rijden de eerste camping op. Dit wordt onze plek voor kerst.

Ik wil dan wel een kerst op het strand hebben, de weergoden denken er heel anders over. Eerste kerstdag brengen we vooral schuilend in het busje door. Als we wakker worden, komt de regen al met bakken uit de lucht vallen. Ons kerstcadeautje is een upgrade naar een plekje aan de rivier, want het waterpeil op het pad stijgt snel. Wij blijven binnen schuilen in onze pyjama's. Om het toch nog wat kerstig te maken, hebben we een kerstslinger opgehangen en luisteren we kerstliedjes via de telefoon. Lekker knus en gezellig, maar het was eerlijk gezegd wel een domper. Gelukkig is er genoeg lekker eten in het busje te vinden....chocolade helpt altijd;) We vinden tussendoor nog een droog moment om te gaan douchen en op de namiddag is het dan toch werkelijk droog geworden en gaan we nog het dorp in op zoek naar een kerstdiner. Alles blijkt echter gesloten te zijn of het is al volgeboekt. Een afhaalpizza wordt dan ook ons kerstdiner.

Tweede kerstdag maakte echter veel goed! We werden gewekt met een zonnetje en een stralend blauwe lucht. De spullen voor het strand waren dan ook snel gepakt. We werkten twee uurtjes op het strand aan ons kleurtje en gingen dan het dorp nog even in. Het is namelijk te leuk, om links te laten liggen. Het is net een skidorp, maar dan met allemaal surfwinkels.
Byron Bay heeft daarnaast de eer het oostelijkste punt van Australië te bezitten. Om daar te komen moest er eerst trap gelopen worden (eer we die gevonden hadden, hadden we er al een hele wandeling opzitten). En na al dat zitten op onze kont, was een beetje beweging niet verkeerd.
We lopen langs de prachtige baai, schieten een foto op het meest oostelijke puntje van Australië en klimmen door tot aan de vuurtoren. Tijd hebben we echter niet veel meer, want we moeten vandaag nog naar de Gold Coast rijden. We hebben geen zin om nog een nachtje op de dure camping te blijven staan. Het is nog een anderhalf uur rijden. Als we in Burleigh Heads zijn, zoeken we een camping op. Wat we echter vergaten waren....Australië viert ook vakantie. En Australiërs blijken ook graag te kamperen, want de campings zijn allemaal volgeboekt. We rijden dan ook van camping naar camping. En de tijd tikt door, nog even en het is donker en is er geen receptie meer open. Bij de vierde hebben we gelukkig wel succes. Er is nog een plekje, echter een caravanplek. We parkeren Chubby dus tussen alle caravans en Australische families in. Later blijkt dat het helemaal nog niet zo laat was, we zijn Queensland ingereden en er is uur afgegaan. Dat wisten wij dan weer niet.

We staan twee nachten op deze camping in Coolangatta (aan de Gold Coast). We gebruiken de extra dag om lekker te relaxen, te zwemmen en een wasje te doen.
Zeg je oostkust, dan zeg je surfen. Iets wat we dus geprobeerd moeten hebben. We proberen de dag erna een lesje te regelen. Dat lukt, maar daarvoor moeten we nog een stukje rijden, want alleen in Surfers Paradise was nog een les beschikbaar. Nou aan de naam zal het in ieder geval niet gaan liggen. We melden ons er om 14.00. Drie surfdudes staan paraat om ons in twee uur tijd op het surfboard staand te krijgen. Helaas wel al surfdudes op leeftijd;) In paren nemen we twee surfplanken onder elke arm, om in een rijtje naar de beste golven te lopen. Dat alleen zorgde al voorde nodige aandacht. En die goede golven blijken nog behoorlijk uit de buurt te liggen, de surfplanken gaan met de minuut zwaarder wegen en Margreet en ik zijn blij dat de planken eindelijk op het strand liggen (om over de terugweg nog maar te zwijgen). Eerst worden de onderdelen van de plank uitgelegd, zodat iedereen tenminste weet wat er bedoeld wordt met de neus, staart, dek en rail. Als we dat braaf nagezegd hebben is het tijd voor oefenen op het droge. Het is een heuse bootcamp. Want op commando liggen we op de planken, schuiven we de planken vooruit en drukken ons er op op. Als de instructeurs tevreden zijn is het tijd voor het echte werk, we gaan de oceaan in. En op het strand leek het een stuk gemakkelijker. Voordat ik dijbeen-diep in het water sta, is de surfplank mij al uit de hand geslagen. We hebben vandaag niet de makkelijkste omstandigheden, want de zee is erf ruig. Gelukkig dat de plank aan mijn been vast zit. Als we er dijbeen-diep in staan, is het de bedoeling een golf te pakken en in de juiste houding met de golf mee drijven. En ja.....dat klinkt inderdaad makkelijker dan het is. We hoeven nog niet eens te staan, maar ik worstel al behoorlijk om mijn plank onder controle te houden. Als ik dan toch eens goed op de plank lig en met de golf mee naar het strand stroom, krijg ik het surfgevoel. Dit is leuk! We worden nog een paar keer op het strand geroepen voor verdere instructies en aan het einde van de surfles gaan we om en om met een instructeur het water in. Zonder staan, is het nog geen echt surfen en dat gaat nu gebeuren. Ik moet op de plank gaan liggen, terwijl die vastgehouden wordt. Op commando ga ik staan en ervaar ik een paar luttele seconden wat surfen is, voor ik weer eens in het water plons. Dit wil ik nog wel een keer doen. Helaas is de les afgelopen. We hebben beide even op de plank gestaan, dus trakteren we ons zelf na de les op Ben&Jerrie ijs, voordat we naar onze volgende slaapplek rijden.

We hebben voor de volgende dag een tocht te paard geboekt. De manege ligt in de Numinbah vallei en laten ze daar nou ook campingplaats hebben. We melden ons bij de manege en we mogen voor de paardenstal de auto parkeren. Er is op een paar honden na niemand en we vinden dit kamperen op het Australische platteland maar een al te leuke afwisseling. Het is leuk wakker worden. Als we 's ochtends onze slaperige hoofden naar buitensteken, worden we al aangestaard door de eerste gasten.
Die paardrijtochten beginnen maar vroeg. De onze begint om half negen. We krijgen allemaal een paard toebedeeld en Ben word de mijne. De oudgediende van de stal. Een zesjarig meisje reed de dag ervoor nog met Ben, dus dan zou het mij ook wel goed komen. Ben is zeer volgzaam en kent de weg. Ik hoef vrijwel niks anders te doen, dan in het zadel te blijven zitten (en te zorgen dat ik er niet als een aardappelzak bij zit). We rijden twee uren door de vallei, meestal stapvoets en soms in een galop. Een mooie tocht en Ben brengt mij weer veilig terug naar de stal.
Na het paardrijden, rijden we door naar Brisbane. Net buiten de stad vinden we een camping, om vervolgens met de bus naar het centrum te gaan. Het is een bliksembezoek aan de stad, maar naast een leuk centrum, vinden we Brisbane ook niet erg bijzonder.

We reisden verder naar Noosa. Daar hadden we de pre-briefing voor onze tour naar Fraser Island en de plaats waar we het nieuwe jaar zouden in gaan luiden. Een nieuw jaar, een nieuwe blog;) Houd de blog in de gaten:)

Veel liefs,
Nienke