Nieuwjaar op Fraser

Lieve allemaal,

Vandaag mijn verhaal over de jaarwisseling op Fraser Island (sorry, nog steeds vertraging op de lijn). Geen knallend uiteinde, maar wel een hele mooie plek om het nieuwe jaar te beginnen.
Fraser Island is het grootste zandeiland ter wereld en het strand is maar liefst 120 km lang. Het strand is de snelweg op het eiland. Het moment dus om te ervaren hoe het is om met een vierwielaandrijving over het strand te scheuren. En als je wilt dan mag je die zelf besturen. Om zelf te mogen rijden (en ook als je niet wilt rijden) moet er de dag voor de tour een pre-briefing in Noosa bijgewoond worden.

Onze volgende bestemming dus: Noosa. De route gaat langs de Sunshine Coast. En dat was net rijden naar Zuid-Frankrijk in de zomer. Veel achteraan sluiten in de files dus. Het duurde dan ook wat langer dan verwacht, voordat we in Noosa aankwamen en dat ging allemaal van onze tijd op het strand af. Gelukkig hadden we wel veel mazzel met het vinden van een camping in Noosa. De camping was volgeboekt, maar er was nog een heel klein plekje vrij, dat net groot genoeg was voor Chubby. De rivier hadden we ook nog eens op de achtergrond. Chubby diende dus direct als verkleedhok, want we hadden haast onze bikini's aan te trekken. We hadden niet veel tijd meer, want we wilden ook nog wat van Noosa zelf zien. Net genoeg tijd echter voor een plons en om ook nog op te drogen. Stadjes bekijken, komt er bij ons vaak op neer, dat we naar surfwinkeltjes en strand gaan. Ook Noosa was daar weer uitermate geschikt voor. Gelukkig hielden we de tijd in het oog en zaten we op tijd in de bus naar het Nomads hostel. De plaats voor de debriefing. Geduldig keken we naar het filmpje, waarvan het meeste zo logisch was dat iedereen dat al zou moeten weten. En alle informatie over de vierwielaandrijving was ik na het kijken alweer vergeten.

De volgende ochtend zouden we om half acht bij Nomads vertrekken. Wij moesten ons natuurlijk weer eens ontzettend haasten, daar te komen. Ik dacht voldoende tijd te hebben, Margreet was er minder zeker van, dus we hadden al een flinke looppas ingezet. Drie minuten voor half acht kwamen wij aanzetten, om vervolgens door een drietal opgeluchte gezichten aangekeken te worden. Wij werden vermist (wij waren de enigen die niet in het hostel hadden geslapen), ietsjes later en we hadden het nieuwe jaar gewoon op vaste wal moeten vieren. Eind goed, al goed....wij waren erbij. We moesten anderhalf uur rijden naar Rainbow Beach en de meesten gebruikten die tijd om nog even bij te slapen. Daar aangekomen moest de groep (34 man) opgedeeld worden over de jeeps. De groep wordt opgesplitst in rijders en niet-rijders. Ik besluit op dit moment toch maar af te zien om zelf te gaan rijden. Ik bestempel mijzelf nou niet als een hele goede chauffeur, ben al lang weer vergeten hoe de vierwielaandrijving werkt en zit niet te wachten op commentaar van een auto onbekenden tijdens mijn rijden. Ik heb er vrijwel direct spijt van, want Margreet (die ook niet wil rijden) en ik worden opzij gezet met alle jonkies van de groep, die nog te jong zijn om zelf te rijden (minimale leeftijd is 21 jaar). Wij komen in de jeep met de gids. Als we verdeeld zijn over de vier jeeps, dan rijden we naar de pier, voor de overtocht met de ferry. Op het eiland kan de vierwielaandrijving dan aangezet worden, want we rijden over het strand (en met hoogtij) naar onze lunchplek. We zitten deze dagen veel in de auto en er mag eigen muziek gedraaid worden. Gezien de gemiddelde leeftijd van onze auto wordt er dus volop meegezongen met Justin Bieber en One Direction. De drie Ieren in de auto (vijf Denen completeren de groep) zijn deze oudejaarsdag al vroeg aan het vieren en hebben een hele drankvoorraad onder de banken gestopt. We zijn nog maar net weg of het eerste pak 'goon' (populairst wijn onder backpackers, want het goedkoopst) is er al doorheen en dat zijn 5 liters of wijn! Wij begonnen ons al af te vragen: halen ze of halen ze niet middernacht? Het zal jullie dan ook niet verbazen dat het de sfeermakers in de auto zijn en het hardst mee brullen met alle liedjes (helaas hadden ze de X-Factor niet).

Na de lunch rijden we naar het oostelijkste puntje van het strand en onderweg maken we een paar stops. Het tweede pak 'goon' is er in inmiddels ook al doorheen en de songtekstenkennis van de jongens blijkt verbazingwekkend groot (en hun dranktolerantie trouwens ook). Inmiddels zijn de andere drie jeeps er ook bij betrokken en wordt iedereen via de walkie-talkies om het hardst (en valst) toegezongen. Zo zijn we snel veel kilometers verder. Gevoelsmatig dan, want rijden over het strand gaat niet zo snel. Eerste stop is bij het scheepswrak Maheno, die er ooit in 1935 tijdens een cycloon is aangespoeld. Als het wrak van alle kanten gefotografeerd is, gaan we door naar de Champagne Pools. Het heeft de naam te danken aan het opschuimend zeewater, wat over de rotsen heen in deze twee baden klotst. Een mooi gezicht. Ik dompel mij er ter plekke nog even in, maar het water is nog erg koud en het begint ook nog te regenen. Vandaag is het vooral door...door en door. Er is nergens veel tijd voor. Nat stappen we dus weer in de jeep voor het laatste stukje naar het oostelijkste punt, Indian Head. We krijgen net genoeg tijd om daar naar toe te klimmen en wat foto's te maken.
De terugreis naar het resort is een stuk rustiger met knikkebollende Ieren. De drank eist zijn tol bij de heren.

's Avonds hebben we diner op het strand. De bbq staat aan en er zijn burgers voor iedereen. Bbq-en op het strand klinkt leuk, maar er stond een koude wind. En daar was ik niet op voorbereid....mijn heerlijk warme trui is op het vaste land achtergebleven. Na het eten is het feest dan ook snel afgelopen en gaan we tot aan middernacht opwarmen op onze kamers. Als we er half twaalf weer uitkomen, is het strand leeg en is de bar gevuld met andere Australische vakantievierders op het eiland. De meeste groepsgenoten zijn nergens te bekennen. Margreet en ik tellen dan ook met zijn tweetjes af....Happy New Year!
Er is helaas geen vuurwerk en er is eerlijk gezegd ook niet zoveel te beleven. We liggen kwart voor één alweer in ons bed (ja saai idd).

Half negen worden we er uit getrommeld. Er is een heus anti-kater Engels ontbijt. En bijna iedereen redt het zelfs op tijd klaar te staan. Op één na dan. Een Canadees lag zijn roes nog uit te slapen. Als we compleet zijn en elke jeep een chauffeur heeft die nuchter genoeg is om te rijden, rijden we naar 'Lake Wabby.' Het ligt verstopt achter een hoge zandduin. En om die te bereiken moest er eerst veertig minuten door een regenwoud gelopen worden. Hadden we de eerste work-out van het jaar ook al gehad. De zandduinen met aan de voet het meer ziet er schitterend uit. Het zand is zo heet, dat het je voeten bijna verbrand. Gelukkig kunnen we die weer afkoelen in het meer.
Na de lunch stoppen we bij Elli Creek. Een beekje met ondiep water en genoeg stroming om mee te drijven. Het is dan ook overspoeld met kinderen en ouders die zich er op opblaasbare banden en dieren mee laten drijven. Aangezien ik geen opblaasbare krokodil of iets soortgelijks mee had en er in mijn kleren stond, besluit ik dan maar lopend door het beekje heen te waden. Waren we er toch even doorheen geweest en de rest van de tijd spreid ik mijn handdoek naast de jeep op het strand.

's Avonds was er de 'Goon Olympiade.' Wat er op neer komt, dat er veel goon wordt gedronken en er in teams om nog meer goon wordt gestreden. En een wedstrijd zonder toeschouwers is ook saai, dus ik schaar mij in het publiek. En dat vond ik helemaal niet erg, als er op een bepaald moment wel erg veel naakte mensen op het strand rondlopen. Er werd om het hardst gestreden, wie de langste sliert met kledingstukken kan maken. Is als toeschouwer namelijk veel leuker;)

Op onze laatste dag op het eiland gingen we naar Lake McKenzie. Mijn persoonlijke favoriet. Het meer leende zich met zijn heldere water als een heerlijke plek om te zwemmen. Ik zou er de hele dag wel kunnen blijven, maar daar is geen ruimte voor in een groepstour. Er moest na de lunch weer terug naar het vaste land afgereisd worden. We worden weer bij het hostel afgezet en we besluiten daarvan gebruik te maken, door bij hun reisbureau een aantal tours te boeken. Onze reisplannen blijken toch minder goed te zijn, als ze in onze hoofden doen voorkomen. Maar daar zijn de reisbureaus voor om je daarop te wijzen:p. Surfen in Agnes Water (want lekker goedkoop daar), past toch niet in ons schema. Flexibel als we zijn, besluiten we in vijf minuten de plannen om te gooien en uiteindelijk lopen we de deur uit met een Whitesundays dagtrip en een surfles in Noosa.

En die surfles vind de volgende ochtend al plaats. Die paar luttele seconden staand op de surfplank in Surfers Paradise was genoeg geweest om het surf vlammetje aan te wakkeren. En omdat het nou eenmaal kan, besloten we het gewoon nog een keer te doen.
Dus om half negen stonden wij weer met een surfplank in de hand en een wet-shirt aan, paraat voor de surfleraar. Weer geen jonge surfgod, maar hoe ouder ze zijn hoe meer ervaring ze hebben. En daar heb je als het puntje bij paaltje komt natuurlijk veel meer aan.
We krijgen eerst een serieuze waarschuwing, de surfles zou ons leven namelijk gaan verzieken. Eenmaal gesurfd, dan wil je nooit meer anders. Misschien had hij wel gelijk, want wat is surfen leuk:)
De les is heel anders opgebouwd, dan die in Surfers Paradise. Natuurlijk wordt er ook droog geoefend, maar voor we het goed en wel wisten lagen we al op onze surfplanken in de zee te dobberen. De zee was een stuk rustiger als in Surfers Paradise en dat was wel zo fijn. Toch kwamen er behalve ideale golven voor beginnende-klungelige-surfers, af en toe ook een paar hoge golven onze kant op razen. Dat zorgde er dan weer voor dat ik soms omver werd gespoeld en tuimelend onder de surfplank weer boven water moest komen. Ik heb daardoor in ieder geval mijn portie zout voor het komende jaar al binnengekregen. Margreet had er ook grote moeite mee en liet het naar een paar pogingen voor wat het was. Ik daarentegen vond deze les geweldig. Als ik alles zo zou doen als ik ook op het strand had gedaan, zou ik vandaag echt gaan surfen, sprak de surfleraar mij bemoedigend toe. En met zijn hulp lukte dit ook nog. Ik stond op de surfplank.....zelfs meerdere keren. Het was natuurlijk wel een beginnersles, dus het moeilijkste, de timing, werd door de surfleraar gedaan. Ik hoefde alleen nog maar op zijn commando op de plank gaan staan en ervoor zorgen dat ik bleef staan. En dat is al moeilijk genoeg. Want hoewel het op het strand allemaal zo makkelijk lijkt, is het in de oceaan een stuk moeilijker en zijn alle aanwijzingen soms zo weer vergeten. Het is echter een kwestie van vallen en opstaan. Doe je het fout (naar je voeten staren, knieën niet gebogen) en plons je ligt weer in het water. Keer op keer, klommen we de plank weer op en werden we door de leraar met een golf meegestuurd. Als je dan eens rechtop stond, dan was er ook nog een professioneel fotograaf die dat moment vereeuwigde (maar ook al jouw valpartijen). Helaas moesten voor die foto's wel duur betaald worden. Maar wel een paar gekocht, want het is bewijsmateriaal;)
Het was twee uurtjes optimaal genieten, voordat we onze roadtrip weer vervolgden richting Airlie Beach.

Misschien volgende keer een surfles op de Waddenzee?

Veel liefs,
Nienke