Bestemming bereikt

Lieve allemaal,

Vandaag het tweede en laatste deel van onze, oh zo leuke, roadtrip langs de Oostkust.

We waren dus onderweg naar Airlie Beach. En dat lag nog ruim duizend kilometer verder dan Noosa. Als de surfles erop zit, wordt en dan ook hoogste tijd om wat kilometers te maken. En daarbij is de radio onmisbaar. Als er wat leuke hits gespeeld wordt, zijn er zo weer een hoop kilometers voorbij. Favoriet zijn Adèle met Hallo, Justin Bieber en One Direction (sorry, maar de nieuwe nummers zijn nou eenmaal erg catchy;)). Worden die gedraaid, dan gaat de volumeknop geheid omhoog. Verder mag de bijrijder nu wel wat indommelen, want dat links rijden hebben we nu wel aardig onder de knie.

We stoppen deze dag in Rockhampton, als het al bijna donker is geworden. We zijn ruim 500km verder gekomen. Rockhampton is een echte plattelandsstad en wordt omringt met weilanden en vee. We verwachten bijna dat iedereen hier met een cowboyhoed op zou lopen (maar is natuurlijk hetzelfde dat elke Nederlander op klompen zou lopen). Rockhampton zou dan ook de plaats zijn, waar je de beste steaks van Australië kunt eten, maar dat hebben we zelf niet kunnen testen.

Het dient voor ons alleen als doorreis punt. Want de volgende dag bereiken we Airlie Beach op de middag. Een erg toeristisch dorp met veel reisbureautjes en eettenten. Het dorp dient namelijk als uitvalsbasis naar één van de mooiste stranden ter wereld, Whitehaven Beach. Ook wij hadden een tour bij één van de reisbureautjes geboekt en wij meldden ons de volgende dag bij de haven voor een dagtrip op de zeilboot.

Hoewel...er werd door een gebrek aan wind niet zoveel gezeild. Er hoefden dan ook geen zeilen gehesen worden, dus konden we lui op het dek blijven liggen. Het was toch al zweten, want sinds we in Airlie Beach zijn, zijn de temperaturen tot tropische hoogtes gestegen. Als het anker uitgaat bij het Whitehaven strand hebben we twee uurtjes tijd. Vanaf het uitzichtplatform hebben we onze eerste blik over dit prachtige strand. Met recht een wauw-moment! Ik kijk live naar een ansichtkaart of een strand uit een reisfolder. Het water blauwer dan blauw en het zand witter dan wit. Ik kan mij voorstellen dat Johnny Depp en zijn crew dit hele gebied een paar weken terug hebben afgehuurd voor de nieuwste Pirates of the Caribbean film. Gelukkig heeft Captain Jack Sparrow inmiddels het land weer verlaten, want anders hadden we nu niet verder dan het uitzichtpunt kunnen komen. En het strand wil je niet missen! Er is nog maar een uurtje over en Margreet en ik lopen een rondje over het strand en het fototoestel maakt overuren. De zwemmers uit de groep, lopen als een soort van marsmannetjes in zwarte pakken over het strand. Want hoewel het water zo onschuldig lijkt, zwemmen er ook levensgevaarlijke kwallen rond. Vandaar dat er anti-kwallen pakken gedragen moeten worden om het water in te mogen. Ik laat die hele heisa achterwegen en beperk mij tot pootjebaden.....veel meer tijd was er trouwens ook niet, want we werden op de boot terug verwacht.

Daar stond een uitgebreide lunch met pastasalades en brood ons op te wachten en intussen koerste de kaptein af naar een mooi plekje om te snorkelen. Whitesundays bevindt zich namelijk in het grootste rif ter wereld, The Great Barrier Reef en onder ons viel dus nog een hele mooie wereld te ontdekken. Genoeg reden om mij dit keer wel in het anti-kwallen pak te hijsen en te water te gaan. Op die ene keer in Cambodja na, had ik nog nooit gesnorkeld. Dus het was even wennen met een duikbril op en een snorkel in je mond. Alleen door je mond ademen...is namelijk best iets waar ik bij stil moet staan. Maar niet lang, want eenmaal met het hoofd onderwater kreeg ik de smaak te pakken. Ik was al snel afgeleid van mijn ademhaling, want was de onderwaterwereld mooi. In het heldere water waren het koraal en de vele kleurrijke vissen goed zichtbaar. Helaas Nemo niet gevonden, maar gelukkig ook geen enge kwallen gezien.

De wind was ondertussen ook iets aangetrokken, dus op de weg terug besloot de bemanning ons toch nog een zeilervaring te geven. De zeilen werden gehesen. De wind was echter niet sterk genoeg om ons op de juiste tijd terug aan wal te krijgen, dus het werd al snel een soort van motorzeilen. Als tijdelijke bemanning op het schip hadden we 's avonds korting bij de Beach Bar. En hoewel we kamperen erg leuk vinden, is een avondje niet koken ook wel erg fijn. We besluiten dan ook daar een hapje te eten, om de dag goed af te sluiten.

's Ochtends zijn we alweer onderweg naar de volgende plaats. We rijden naar Rollingstone, dat net boven Townsville ligt. Het is de zustercamping van onze laatste camping in Airlie Beach en werd ons aangeprezen. Wij waren als snel verleidt door de korting en het grote zwembad (die op de foto natuurlijk veel groter leek, dan het was). We parkeren Chubby op het bijna lege kampeerterrein en staan vlakbij de zee, strand en palmbomen. Maar omdat er in de zee ook krokodillen en enge kwallen zwemmen, kiezen we er dus toch maar voor om de rest van de middag bij het zwembad te relaxen. 's Avonds bleek de plek bij het water toch niet zo ideaal als gedacht, want het trok een ware invasie van muggen. Van top tot teen met DEET bedekt zitten we buiten (want onze Chubby is een ware sauna aan het worden) om er dan achter te komen dat muggen toch slimmer zijn dan je denkt. Ze vinden gewoon het stukje huid, dat je hebt overgeslagen...mijn gezicht dus. Snel wordt er DEET bijgesmeerd, maar het kwaad is al geschied. Een shockend zelfportret staart mij later vanuit de spiegel aan, mijn hele gezicht is rood en zit onder de bultjes (en ze zijn niet op tien vingers te tellen). Ik sluit mij de rest van de avond op in de Chubby.....liever een sauna dan opgegeten worden door de muggen. En moeten we er dan toch uit, dan lopen we erbij als moslima's, met een sjaal ver over het hoofd getrokken.

Ik werd wakker met half opgezwollen ogen, door de muggenbulten. Ik was er niet mooier op geworden, maar gelukkig zou het snel afnemen. Ik kon mij in ieder geval een tijdje achter de brillenglazen en in de auto verschuilen. Vandaag gingen we de Millaa Millaa watervallen bezoeken. Het is een mooie waterval, maar we zijn beide al wat verwend met mooiere watervallen. We concludeerden dat de route er naar toe, eigenlijk mooier was. Je kunt een duik onder de waterval nemen, maar we zijn beide te lui om de bikini's aan te trekken. Als je nog wat verder doorrijdt zijn er nog twee watervallen te bezoeken, we besluiten deze echter links te laten liggen en rechtsomkeer te maken, want het benzinepijltje wees zorgwekkend laag. Gelukkig is er midden in het regenwoud toch een benzinepomp te vinden. Een kartonnen bord met 'Fuel' erop wijst naar een erf, waar inderdaad twee pompen (diesel en benzine) staan. Als we het erf oprijden komt er een oude vrouw met een kruk aansloffen om onze tank te vullen. Waar vind je die service nog;)
En dat onze benzine-slurpende auto de tank weer vol heeft, is maar goed ook, want zonder het ons te realiseren (de campingeigenaar wijst ons er later op), slingeren we over de meest kronkelende weg van Australië onze weg weer naar beneden.

Het is niet ver meer naar onze eindbestemming van de roadtrip...Cairns is nu heel dichtbij. We bereiken Cairns op de namiddag en parkeren Chubby op een stadscamping. Want hoewel we op onze eindbestemming zijn, willen we de volgende dag nog een stukje noordelijk rijden, naar Port Douglas.

Onderweg op de route stoppen we eerst in Kuranda. Een dorpje verscholen in het regenwoud. We willen naar de Koala Gardens. Koala's zijn zo schattig, dat we ze graag willen knuffelen. Daar moet je dan wel wat geld voor neerleggen. Het wordt een flop. Binnen no time moet de foto gemaakt worden, met een koala die waarschijnlijk ruw uit zijn coma gewekt is en lekker verder slaapt op onze armen (dat doen ze het liefst, ze slapen 20 uur per dag). En de foto is verschrikkelijk. De koala is super schattig hoor, maar ik sta erop met een hoofd als een glimmende biljartbal. De rest van het park is niet meer dan een tuin met kangeroo's en een reptielenhuis. Je mag de kangeroo's voeren, maar ze blijven liever schuilen tegen de zon en geef ze eens ongelijk in deze hitte. En het reptielenhuis, daar willen we niet in. Ook als ze achter glas zitten, vind ik ze nog eng genoeg.
Na het niet zo succesvolle bezoekje aan de dierentuin (waar we nog best om konden lachen hoor), besluiten we de toeristische route te nemen en bij de Barron Falls te stoppen. En de Barron waterval in het regenwoud was zeker een mooi plaatje.

Daarna gaan we echt door naar Port Douglas. En alleen al vanwege de route er naar toe, kan Port Douglas niet worden overgeslagen. Het is een prachtige route langs de kust en geldt als één van de mooiste van Australië. Port Douglas zelf is een leuk stadje om even rond te lopen. We hadden op de terugweg nog graag een duik willen nemen op één van de stranden die we passeren, maar ook hier geldt het kwallenalarm (het is ook hoogseizoen voor kwallen momenteel). We houden het dus op een strandwandeling.
Terug op de camping hebben we een heuse tv avond, voor het zwembad. Daar is namelijk het beste WiFi signaal, dus hebben we onze campingstoeltjes verplaatst naar het zwembad. Het leverde wat rare gezichten op, maar wij genoten van een paar Nederlandse programma's (ja hoor ik ben helemaal up-to-date met WIDM).

De volgende dag kwam ons kampeeravontuur ten einde. Op de vroege ochtend zijn we de auto al aan het uitmesten en bij de wasstraat aan het poetsen, boenen en stofzuigen. We brachten een glimmende Chubby terug. Vanaf nu moesten we het zonder onze trouwe vriend doen, hij had ons over maar liefst 3374 kilometer gezelschap gehouden. Om te vieren dat we veilig onze bestemming hadden bereikt trakteren we onszelf bij een pannenkoekenhuis op pannenkoeken en wafels. En dat roadtrippen, dat willen we nog wel een keer gaan doen;)

Maar vanaf nu verplaatsen we ons weer met bussen en vliegtuigen. We stonden een dag later al op het vliegveld. Ik zou naar Alice Springs vliegen en Margreet terug naar Amsterdam. Ik was vanaf nu weer een solo-traveler.

Veel liefs,
Nienke