Leven in de trein

Lieve allemaal,

Kilometers spoor trekken onder mij door... Kedeng Kedeng....Oehoeee! Guus Meeuwis zat afgelopen dagen continue in mijn hoofd.
Urenlang hetzelfde landschap, het geluid van de denderende trein over de rails en lome dagen, dat was het leven in de Transmongolië Express (TME).

Afgelopen maandag begon onze langste treinreis ooit. Ik neem jullie in deze blog mee, hoe het is om te leven in de trein...reizen jullie mee?
De trein bestaat uit verschillende slaapcoupés en een restauratiewagen. Je hebt drie verschillende klassen: in de eerste klas heb je een tweepersoons cabine, tweede klas een vierpersoons en in de derde klas slaap je met zo'n 50 man in één ruimte. Wij hebben tweede klas tickets en delen de coupé met twee dames uit Nederland. De naaste buren zijn ook Nederlanders en verder is onze wagon vooral met Russen gevuld. In de coupé heb je twee stapelbedden en een klein tafeltje. Onder het bed is er plaats voor je bagage. Zeker handig, als je vier vrouwen bij elkaar stopt. Vrouwen met te veel bagage en te weinig ruimte. Vergat je wat uit je tas, dan moest alles weer vrijgemaakt worden om het onder het bed verdaan te halen.

We leefden dus dagenlang op de zes vierkante meter van onze coupe. Af en toe maak je even een anti-trombose rondje door de trein, sta je in het gangetje uit het raam te staren of ga je naar de restauratiewagen en verder zit je op de onderste bedden een boekje te lezen, te schrijven (of typen in dit geval) en kaartspelletjes te spelen. We stonden dus behoorlijk in de relax-stand.
De trein maakt verschillende stops. Het duurde even voordat we hadden uitgevogeld hoe lang de trein op welk station stil stond. Soms is dit twee minuten en een andere keer weer een half uur. Hoewel we bij deze langere stops eerst nog braaf de deur in zicht bleven houden (de trein zou toch eens zonder jou vertrekken), hadden we al snel het vertrouwen om toch wat meer te gaan rondlopen.
Op de perrons kun je verschillende etenswaren bij de vrouwtjes op het perron kopen. Verder leven we deze dagen vooral op noodles, snacks, water, thee en koffie. Je hebt in de coupe een ketel met kokend water ter beschikking. En bij een lieve verkoopster die bij de coupés langs ging kon je dagelijks Russische Oliebollen kopen. Oliebollen die echter met gehakt, aardappel of zuurkool gevuld zijn.

De provodnitsa is de baas over de wagon. Naast dat ze de conductrice is houdt ze ook de wagon schoon. En volgens mij staat in de functiebeschrijving dat je erg nors moet kijken. Als je 's avonds laat nog gezellig met elkaar aan het kletsen bent en het licht aan hebt..komt ze kwaad voorbij. En ondanks dat ze weet dat we geen woord Russisch verstaan, ratelt ze boos dat het licht uit moet. Je kunt ze echter maar beter te vriend houden, ze zorgen er namelijk ook voor dat je weer op tijd de trein in komt bij de tussenstops.

En zo schieten er kilometers spoor onder je door, het landschap verandert zich nauwelijks. De bomen hebben mooie herfstkleuren, soms passeer je een dorpje en zie je een paar mensen lopen en verder zijn het eindeloze vlaktes. Je raakt langzamerhand een beetje gedesoriënteerd. Hoewel wij nog in Moskou tijd leven (+1 van Nederland) reist de trein door verschillende tijdzones heen. Dus is het soms alweer veel eerder licht of donker dan je verwacht. Ook de temperatuur daalt naarmate we verder Rusland inkomen. Het zijn nog geen Siberische winters, maar temperatuur daalt behoorlijk richting vriespunt.

Na 5185 km, 4 dagen treinen en 5 tijdzones te zijn gepasseerd (+5 Moskou, +6 Nederland) arriveren we in Irkutsk. Een plaats in Oost-Siberië dat veruit de meest populaire stop op de Transsiberië lijn is. Dit alles vanwege het Baikalmeer dat 70km verderop ligt. Het Baikalmeer is het grootste zoetwatermeer ter wereld, 636 km lang, 60 km breed en 1637km diep. Het meer bevat bijna 1/5 van al het zoetwater op de wereld. Wij worden hier met alle Nederlanders opgehaald en naar Listvyanka in een guesthouse gebracht. Een warm huis, staat voor gastvrijheid in Siberië. Wij werden dan overal zeer verwelkomt geloof ik, want het was overal stervensheet binnenshuis. Allereerst namen we tijd voor een lekkere douche, voordat Anita en ik het stadje gingen bekijken. Het is een koude dag met steeds wat regen. Dit kwam de schoonheid van het Baikalmeer niet ten goede, maar we waren al lang blij met een beetje beweging. We lopen dan ook richting de skilift, die ons naar een uitzichtpunt op 1700m hoogte brengt. Je hebt vanaf hier een mooie blik over het Baikalmeer en over een prachtig bos vol in herfstkleuren. 's Avonds gaan we met alle Nederlanders eten, als je hier bent moet de plaatselijke vis Omul (komt alleen in het Baikalmeer voor) uitgeprobeerd worden. Het smaakte prima en het werd een gezellige avond. De volgende dag hadden we alweer een transfer terug naar Irkutsk, waar we een homestay hadden. Met zijn drieën kwamen we bij een Russische mevrouw in huis terecht. Een verzamelaarster, want het huis stond bomvol met prullaria. Ze was allerhartelijkst en bereid ons een paar Russische woorden te leren. Maar in de praktijk komen we nog steeds niet verder als Hallo, Bedankt, Proost en het tellen tot drie. Gemeente Irkutsk heeft het ons lekker makkelijk gemaakt. Om alle toeristische punten te bekijken hoef je alleen de groene lijn op het trottoir te volgen. Het doel van deze dag dus, groene lijn volgen. We vereerden o.a Alexander III met een bezoek. Dat heeft hij namens ons ook dik verdiend, want dankzij deze man ligt de Transsiberië lijn er. De Siberiërs waren dan ook erg blij met hem, de mensen uit Europees Rusland ietsjes minder....zij moesten extra belasting betalen om dit te bekostigen.

Na twee dagen uit de trein te zijn geweest waren we klaar voor de volgende 24h in de trein. Zondag om 7.53 waren we dan in de Mongoolse trein onderweg naar Ulaanbaatar (UB). Het mooiste stuk van de route tot nu toe. De trein slingerde langs het Baikalmeer en er kwam langzaam weer meer zon dat het heuvelachtige landschap en bomen nog mooier maakte. De grensovergang is een lange procedure. We moesten vier uren in de coupe blijven en paraat staan voor alle vragen van de douaniers. Paspoort controle, bagage controle, coupe controle, paspoort controle, nog een keer alle bedden omhoog en een drugshond...en twee uren later precies hetzelfde liedje nog eens bij de Mongoolse grens. Als we de grens dan eindelijk gepasseerd zijn is het al middernacht. Tijd voor slingers en (zachtjes) zingen, want Anita is jarig! Als de trein weer rijdt duiken we het bed in. We hebben de hele tijd al ruzie met onze deur van de coupé in deze Mongoolse trein en als ik zo de deur achter mij dicht trek, is het ding met geen mogelijkheid weer open te krijgen. De politieman kijkt raar op als hij ons hoort roepen om hulp en mijn coupegenote in de onderbroek en mij in de pyjama achter de deur aantreft. Lachend vertelt hij ons hoe de deur werkt, maar wij vertrouwen het niet meer en laten hem maar op een kiertje openstaan.

Afgelopen maandag zijn we rond 7.00 uur in UB aangekomen. Het hostel waar we slapen is erg actief met organiseren van tours, dus we lieten ons direct informeren over onze mogelijkheden. We besluiten onze tickets naar Beijing om te boeken, zodat we tijd hebben om naar de Gobi woestijn te gaan. Met wat regelwerk en telefoontjes naar China (er was al een transfer en overnachting geregeld) hadden we de nieuwe treintickets zo, nu nog de tour. Er wordt druk gezocht naar medereizigers, er worden mensen gevonden, die mensen haken steeds weer af, maar Anita en ik gaan hoe dan ook 1 oktober naar de Gobi woestijn.
De drie dagen in UB kunnen we ons opperbest vermaken. De stad is zeer modern, de mensen zijn aardig, de koffie is goed ;-) en we hebben al een kennismaking gehad met Mongoolse muziek, dans en zang en ik kreeg de eerste indruk in het boeddhisme bij het bezoek aan het klooster. En anders zijn er nog een aantal Ierse pubs te bezoeken haha.

Later meer over het mooie Mongolië, bedankt allemaal voor het lezen en de lieve reacties. Word ik altijd erg blij van ;)

Liefs Nienke