Xin chào Vietnam!

Lieve allemaal,

Hello Vietnam luidt de titel....want dit is de eerste update uit Vietnam (eindelijk!):)
Heb het gevoel dat het echte backpacken nu echt is begonnen. Niks staat meer geboekt en samen met mijn backpack (of de backpack met mij) reizen we nu heel Vietnam door...van Noord naar Zuid. En dat is een heel eind in dit lang uitgestrekte land. Het gaat in een snelvaart voorbij, dus hoogste tijd om wat herinneringen vast te leggen. Vandaag een verslag over het Noorden van Vietnam.

Het begon in Hanoi. Waar ik dus helemaal in mijn uppie op het vliegveld aankwam. Ik voelde mij even als Remi, maar stopte dat gevoel snel weg....ik kan mij heus alleen redden (gewoon blijven herhalen, ga je het vanzelf geloven). Ik zocht een goedkoop transport naar mijn hostel en checkte mij in. De dorm had plaats voor zestien mensen....dus alleen slapen deed ik ook al niet;) De volgende dag ga ik samen met een Duits meisje Hanoi verkennen. Een stad waar zeven miljoen mensen wonen en 4 miljoen motoren rondrijden. Een grote chaos dus, hoewel er wel regels zijn, doet iedereen maar wat. En het gaat opvallend vaak nog goed ook. Wij deden onze best om heelhuids met onze plattegrond op alle toeristische plekken te komen. Vaak genoeg hebben we geen plaats meer op het trottoir, omdat hier allemaal kleine etensstalletjes ontstaan met rondom allemaal lage krukjes voor de klanten of omdat het trottoir in beslag wordt genomen door alle geparkeerde motoren. Maar het centrum is niet heel groot en alles ligt op loopafstand. Zo bezichtigen we de oude gevangenis Hoa Lo Prison waar Vietnamezen tijdens de oorlog met de Fransen onder vreselijke omstandigheden werden vastgehouden en later ook Amerikaanse krijgsgevangenen (o.a. senator John McCain) gevangen werden gezet (onder heel wat betere omstandigheden, als we het museum kunnen geloven). En Hanoi blijft niet achter...ook hier staat een Mausoleum. De grootste held van dit land Ho Chi Ming wordt in Hanoi nog groot geëerd. Naast dat je hemzelf kunt bezoeken, staat hier zijn museum en zijn woning. Zo zijn we de hele dag op de been, maar de volgende dag wil ik deze drukke stad snel weer verlaten, ik ben nou eenmaal een plattelands meisje :p
Ik zat dan ook vroeg in de bus naar Sapa, noordelijk Vietnam. Voor het eerst zat ik een 'sleeper coach,' een bus waar je i.p.v stoelen, een soort van ligbedjes hebt. Gemaakt voor kleine Aziaten, dus ideaal voor mij... maar soms wel sneu te zien hoe de lange Westerse mannen zich hierin moeten wringen.

Sapa is zeer geliefd bij toeristen, dus bij aankomst wordt je besprongen door mensen die je homestays, tours en taxi's willen verkopen. Het valt niet altijd mee om vriendelijk te blijven tegen alle opdringerige verkopers, hier in Vietnam. Ik heb al snel zelf een hostel gevonden en ga de reisbureaus langs. Het doel in Sapa was het beklimmen van de hoogste berg van Indochina, de Fansipan en 3143m hoog. Ik schreef mij in voor de tweedaagse hiking en zou mij aansluiten bij een groep. Wat hij niet had gezegd en ik de volgende dag dan ook erg van stond te kijken was dat de groep alleen maar uit Vietnamezen bestond. 10 Vietnamezen en één blonde Friezin haha, waarom ook niet! Ik observeerde de groep eerst maar wat uit...hoopte niet dat het allemaal super sportieve mensen waren, want ik had gehoord dat de beklimming behoorlijk intensief was. Gezien hun outfits concludeerde ik dat het wel mee zou vallen of misschien met uitzondering van die jongens in de militaire kleding;) (flash forward.....had ik mij geen zorgen over hoeven te maken). Gelukkig werd ik al snel in de groep opgenomen en spraken er een paar een aardig mondje Engels. Er moesten natuurlijk direct al een paar foto's worden gemaakt en ik had geloof ik met één meisje een girlcrush....want ze bleef maar knuffels geven en "love you" zeggen Kussend gezichtje met gesloten ogen Ofwel het kon wel een leuke tour worden. Het was voor mij niet duidelijk wie de gids was en ik had ook niet zoveel instructies gekregen ...dus ik liep er in het begin wat verloren bij. Ik had de groep namelijk al snel achter mij gelaten, want het tempo lag wel erg laag. Ik haakte al snel bij andere Vietnamezen aan...want je komt toch steeds dezelfde mensen tegen. Er bleek ook niet echt een structuur te zijn en uiteindelijk trof je elkaar op het lunch- of overnachtingspunt weer. De klim was soms behoorlijk steil en intensief....maar ik zat in de kopgroep...dus het was goed te doen. Op de lunchplek aangekomen maken de porters (lokale mensen die de kampeerspullen en het eten de berg opsjouwen) de lunch klaar...en die was prima. Het zware gedeelte zou nu echt beginnen...afleidend uit de verhalen van de afdalende mensen. Het was op bepaalde stukken inderdaad ook stevig klimwerk en afzien.....maar je kreeg er prachtige uitzichten voor terug. 's Middags rond half vier was ik op de overnachtingsplek, waar een uurtje later ook de rest van de groep aansloot. De slaapplek stelde niet zoveel voor. Ik had verhalen over ratten en muizen gehoord, dus ik was al lang blij dat ik die na een inspectie niet was tegengekomen. Eten met alle Vietnamezen is nog wel een uitdaging. Eten met stokjes gaat mij steeds beter af, maar is nog steeds klungelig. En het werd mij wel erg moeilijk gemaakt toen er een bak met rijst kwam en ik dit onder toezien van alle Vietnamezen moest gaan inscheppen. Rijst met stokjes eten?! Toen ze mijn eetstokjes skills zagen schoten ze mij maar snel te hulp. Ik kon de verleiding om mijn lepel uit de tas te halen, nog net weerstaan. Voordeeltje, Ik ga er in ieder geval een stuk langzamer van eten haha. We gingen de nacht op harde houten planken en met een dunne slaapzak doorbrengen. Lekker dicht op elkaar met 30 man, wilde ik mij omkeren moest de buurman dit ook bij wijze van. Wel heel erg oncomfortabel, dus het werd een slechte nacht. Ik telde de uren af voordat we weer konden beginnen...gelukkig werden we 3.00 er al uitgetrommeld. Het duurde nog ruim twee uur voordat ik op de top stond. We gingen over modderige paden en gladde stenen en het was soms weer steil klimmen. Met een groot rood hoofd kwam ik dan ook moe maar voldaan op de top! Waar ik vervolgens ruim een uur van het uitzicht genoot, voordat mijn eigen groep ook één voor één bovenkwam. De Vietnamezen bleken naast erg slechte klimmers ook langzame afdalers te zijn. Terug op onze overnachtingsplek wachtte ik ruim twee uren en hadden we nog een snelle lunch. Het was een flinke uitputting om het hele eind in één dag af te dalen (maar er zijn mensen die deze berg op één dag beklimmen en afdalen......dus moet niet zeuren), je was alweer vergeten dat je op de heenweg soms ook was afgedaald. Gelukkig had ik een snelle haas voor mij...aan hem kon ik mij de hele afdaling mooi optrekken. Half vier stonden we weer aan de voet van de berg en kon ik mijn certificaat en medaille in ontvangst nemen.....dat kon nog wel eens heel lang wachten worden op de rest. Met een zucht en steun liet ik mij dus door de twee jongens overhalen nog naar de waterval te gaan. Hadden we die ook nog even gezien....dat lukte nog net met mijn laatste restje energie. Twee uur later begon de rest van de groep ook binnen te druppelden....we gingen bij een etensstalletje aan de overkant eerst nog iets eten en thee drinken voordat we een busje vol hadden om weer terug naar Sapa te vertrekken. Wij vertrokken net voordat het donker werd, maar niet iedereen van de groep zou voor donker beneden zijn. Voor mij was het echter hoogste tijd terug te gaan, want ik moest ook nog een slaapplek regelen. Wat echter in dit toeristische dorp niet zo moeilijk is, je struikelt over de hostels en reisbureautjes. Het was een leuke en bijzondere trekking met een gastvrije groep Vietnamezen. Heb er nog een visitekaartje aan overgehouden. Als ik Ho Chi Mihn City ben kan ik hem bellen, maar gezien zijn beroep op het kaartje laat ik dit waarschijnlijk achterwege....hij heeft een escortservice ;) Tijdens de trekking had ik kennisgemaakt met een Israëlische jongen. Hoewel hij een beetje een vreemde vogel was..had ik zijn aanbod om de volgende dag bij hem achterop de motor de omgeving te gaan verkennen aangenomen. Omdat ik zelf niet durf te rijden..kon ik die kans niet laten liggen haha. Met een flinke dosis spierpijn klom ik dus bij hem op de motor om de twee omliggende dorpjes Lao Cai en CatCat op te zoeken. Nu zagen we pas echt de prachtige Vietnamese landschappen...super groen, met bergen en rijst terrassen. De lokale mensen met hun traditionele kleding en de werkers en vee op het veld maakt het helemaal fascinerend. Wat wel jammer is, dat het nu helemaal op toeristen is ingericht. Zo kun je CatCat niet met je motor in en moet je een toegangsprijs betalen om vervolgens een route langs alle souvenirswinkeltjes lopen.

's Avonds had ik de nachtbus terug naar Sapa...waar je vervolgens midden in de nacht om 4.00 aankomt. Het backpackersleven gaat niet altijd over rozen. Ik besluit maar naar het meer te lopen en te wachten tot het hostel opengaat. Het blijkt spitsuur te zijn met sportende mensen aan de waterkant. Tijdsvermaak voor mij. Als ik later rond 7.00 gedoucht en wel bij de receptie in het hostel sta, maak ik in een rap tempo een aantal belangrijke beslissingen. Ik wil niet nog een dag in Hanoi blijven en naar Halong Bay doorreizen. De tours vertrekken om 8.00, dus er is haast bij. Ik kies de goedkoopste optie, boek de tweedaagse tour en een busticket voor de volgende dag. Planning à la Nienke.....ik krijg er nog gratis een upgrade bij, omdat de goedkope optie toch vol blijkt te zijn. Voor een tour met een luxere boot zeg ik geen nee. Dus nog dezelfde dag vertrek ik met een groepje van zeven naar Halong Bay. Wereldberoemd, UNESCO Werelderfgoed en het heeft een plaatsje in de lijst met tot nieuw uitgeroepen natuurwonderen. Met al deze namen, natuurlijk ook een echte trekpleister voor toeristen. Na alle dorm kamers en treincabines is mijn cabine op het schip een ware luxe. Helemaal voor mijzelf, een groot bed en eigen badkamer:) Eten aan gedekte tafels (en bestek!) en een zonneterras op de bovenste verdieping. Jammer dat de tour maar twee dagen is en vrij vol ingepland staat (wel beter voor mijn budget). Bij de lunch worden we nog eens verast door het heerlijke eten. Jeetje...dat was wel eens wat anders dan de instant-noodles. En nog eens super veel ook...als we denken na het voorgerecht, het hoofdgerecht op te hebben en al tonnetje rond zijn blijven er nog twee borden met eten komen. Poe....dat was veel! Ondertussen varen we tussen de bekende krijtrotsen door en is het ene uitzicht nog mooier dan het andere. We hebben deze dag verschillende stops, waar we in een kleiner bootje naar toe worden gebracht. We gaan naar een uitzichtpunt, zwemmen in de zee en kajakken in deze geweldige omgeving. In alle vrije tijd pikken we de zonnestralen op het zonnedek mee. En het eten blijft geweldig. De volgende dag brengen we een bezoek aan de grootste en spectaculairste grot in Halong Bay, Hang Dau Go. Ooit door de Fransen ontdekt en nu is het aansluiten in de rij met toeristen. Er is een pad met trappen aangelegd en zo kun je de verschillende kamers in de grot bekijken, erg mooi. Terug op het dek, wordt ons geleerd loempia's te maken en worden ze vervolgens bij de lunch opgegeten. We meren dan alweer in de haven aan, want we hebben nog een lange terugreis naar Hanoi (vijf uren).

Ik heb het allemaal strak achter elkaar gepland...want eenmaal terug in Hanoi neem ik een uur later de bus naar Ninh Binh, wat nog maar twee uren rijden is vanaf Hanoi. Ik ben in noord-centraal Vietnam aanbeland. Ik had iets gelezen dat je daar leuke fietstochten kon doen en dat is nou net wat voor de Hollanders. Dus huurde ik daar een mountainbike. Leuke manier van reizen ook, want je hebt onderweg steeds contact met mensen. Fietsende schoolkinderen die je steeds toeroepen, werkers op het land die naar je kijken en ondertussen verbrand je ook nog eens calorieën. De kaart die had meegekregen bleek van geen meter te kloppen, want voordat ik het wist was ik in Hoa Lu aanbeland. Dat waren echt niet de aangegeven 23km. Maar nu ik er eenmaal was heb ik deze oude in de 10de eeuwse hoofdstad een bezoek gebracht. Veel is vernietigd, maar er staan nog wat mooie tempels. Toevalligerwijze kwam ik het Franse meisje uit mijn hostel met haar gids in Trang An tegen. Ik wilde hier een boottocht doen, want het is hier een soort van Ha Long Bay op land. Konden we dus nu gezellig samen doen, we lieten ons ruim twee uur varen en het landschap was geweldig. We passeren negen grotten en het is opletten geblazen om je hoofd niet te stoten. We liggen soms dubbel in de boot, om er onderdoor te passen. Tevreden en met een zere kont kom ik terug bij het hostel....dit was een mooi gedeelte van Vietnam! Omdat Marlyne (de Franse) en ik het goed met elkaar kunnen vinden en dezelfde plannen hebben...besluiten we een gedeelte samen te gaan reizen. We vertrekken beide met de nachtbus naar Hué, dus dat kwam goed uit. Vlak voor vertrek komen we er echter achter dat we tickets van verschillende busmaatschappijen hebben...lekker handig. Snel worden er afspraken gemaakt waar we elkaar in Hué gaan treffen, voordat ik als eerste in de bus stap. Hoe dit allemaal afloopt volgt in de volgende blog haha.

Veel liefs,
Nienke