I want to ride my motorbike.

Lieve allemaal,

Met een paar relaxte dagen achter de rug, probeer ik de achterstand in mijn blogs weg te werken. Schouderklopje voor mijzelf...de blog loopt weer synchroon:) Dit is een nieuw verslag over motoren, een nieuw reismaatje, feesten, adrenaline en een favoriet hostel.

Bij aankomst in Hué moest ik dus op zoek naar mijn nieuwe reismaatje (zie vorige blog). De eerste beste motorrijder die mij aanspreekt bombardeer ik tot mijn helpende hand. Hij wist wel waar haar busmaatschappij stopt, dus hup de grote backpack op de motor gebonden en daar gingen we. In de verlaten straat aangekomen, was er geen bus te bekennen, maar wat telefoontjes met vrienden (er is altijd "a friend of mine") deed blijken dat er al een bus was gearriveerd en er nog één zou komen. Om die nog even af te wachten, nodigt de beste man mij uit voor een bakje koffie. En omdat het hier al erg warm is...krijg je die koud voorgeschoteld. Na dit koude bakkie, besluit ik toch maar bij het hostel te gaan wachten...daar aangekomen zit Marlyne natuurlijk al op mij te wachten.

In dit land reist men het liefst met de motor. Auto's invoeren is erg duur, door de hoge belastingen erop en bovendien manoeuvreer je je met een motor overal tussendoor. De motoren vliegen je dus om de oren...en zo kun je als toerist hier super gemakkelijk een motortaxi nemen (drivers worden met bosjes aangeboden) of een motor huren. Behalve dat het gezelliger was...was er nog een reden waarom Marlyne en ik samen waren gaan reizen. Tussen Hué en Hoi An ligt namelijk een mooie motorroute, bekend geworden door Topgear. Dat kun je natuurlijk achterop een motor met driver doen, maar om budgettaire redenen konden we die nog beter zelf rijden (en daar heb je helemaal geen papieren voor nodig). Wij hadden besloten samen over onze angst heen te stappen en een scooter te huren en deze route de volgende dag te gaan rijden. Samen durf je toch meer! Op straat wordt je door veel aanbieders aangesproken, dus we besluiten met twee mannen mee te gaan voor een oefenritje. We kiezen de makkelijkste motor die er is....de automatische scooter..en hebben een spoedcursus motorrijden voor dummies. Onder toezicht van de hele straat rijden we vervolgens onze eerste meters. Voorzichtig gaan de duimpjes omhoog, dit kunnen we! Vervolgens met de twee mannen achterop de motor (die heel wat meer pk heeft dan onze scootertjes) een rondrit langs bezienswaardigheden in Hué gemaakt. Zo kregen we een stukje van een dienst in een tempel mee (keiharde zang...waar ze nou die microfoons voor nodig hebben is mij een raadsel) en bezochten we een Pagoda en een oude Amerikaanse bunker. Het is een streek waar veel gevochten is, want niet ver van Hué ligt het voormalige Demilitariseerde Zone, ooit de scheidingslijn tussen Noord en Zuid Vietnam. In de middag bezoeken we de oude verboden stad van Hué. Een stad in de stad, volledig ommuurd en helaas voor het grootste gedeelte verwoest in de Vietnamese Oorlog. Ondanks een snel slinkend budget hadden we deze toch besloten te bezoeken, waar we achteraf blij om waren. Een gedeelte van de tempels is al mooi gerestaureerd en zo dragen ook wij nog een steentje bij aan de wederopbouw van dit stukje historie, want er wordt volop aan restauraties van de tempels en paleizen gewerkt. Hoewel we in een leuk backpackersgedeelte van de stad verblijven, maken we de avond niet te laat. We willen fit zijn voor de volgende dag, ja hoor wij zijn twee hele verstandige dames;)

Om 8.30 pikken we onze scooters op. De grootste uitdaging is om uit deze stad te komen en vervolgens is het één dezelfde weg naar Hoi An volgen. Gelukkig wil de man ons wel even de stad uit begeleiden. Mijn hart sloeg wel wat sneller dan normaal, toen we tussen al het verkeer de stad uitreden. Voor we de stad verlieten lieten we onze tank vol met benzine gooien, waarbij trouwens mijn scooter skills nog niet echt goed uit de verf kwamen. Het kwam er op neer dat de pompmedewerker mijn scooter eventjes weer op de weg terug hielp. Toen was het een laatste zwaai naar onze begeleider en waren we op ons zelf en onze scooters aangewezen. Met een gematigde snelheid van 40-50 km/h en aan de uiterste kant van de weg gingen we dit avontuur aan. Voor dringende gevallen hadden we een noodsignaal afgesproken....3x toeteren is stoppen. Was achteraf gezien niet het meest handige signaal...aangezien er hier continue getoeterd worden. Toeteren is het belangrijkste van alles, want zo maak je jouw aanwezigheid kenbaar aan je medeweggebruikers. Als backpackers passen we ons natuurlijk feilloos aan de landelijke gebruiken aan, dus toeterende we volop mee (alleen ons snelheid bleef nog achter). Op de route zijn er een aantal leuke stops. We hadden een waardeloze kaart meegekregen, dus we hadden grote moeite de eerste stop, Elephant Springs, te vinden. Na al meermaals de weg bij locals nagevraagd te hebben en nadat we al bijna stilstonden op de snelweg om de borden te kunnen lezen, werden we gered door een groep motorrijders..toeristen die met een local driver onderweg waren. Wij konden volgen. Zonder hen hadden we zeker deze afslag gemist, want het was een afslag als zovelen. Met onze reddende engels namen we een frisse duik bij deze waterval. Even ontspannen, want we zitten nog wat gespannen op onze scooters. Met wat tips en tricks van de gids hoopten we de rest van de route wat beter te kunnen volgen. Het ging lekker, we aten in een visrestaurant aan rand van de Lagune en reden langs de kustlijn naar Hoi An. Spannend waren vooral de momenten op de bergpassen...met zijn smalle wegen, haarspeldbochten en trucks op de weg. Zo gingen we over de spectaculaire Hai Van bergpas.....super vet...maar we moesten een beetje opschieten..want we kwamen in tijdsnood. De Marble Mountains lieten we dan ook aan ons voorbij gaan, om te proberen voor donker in Hoi An te komen. Wat ons helaas niet lukte. En dat is vrij irritant, als je de hele dag al aan het rijden bent en in een vreemde stad in het donker en tussen de drukte door een hotel probeert te vinden. Maar eind goed, al goed. We kregen alweer hulp...want een aardige Engelsman manoeuvreerde ons naar het hotel. Het was een geweldig avontuur, maar ik geloof niet dat ik mij voorlopig bij een motorclub ga aansluiten. Kan mem ook weer gerust over zijn;)

Hoi An werd onze uitrustbasis, even de batterijen weer opladen, want het backpacken kan soms erg vermoeiend zijn. Backpacken is tenslotte ook geen vakantie;) Het continue onderweg zijn, de gebroken nachten in de nachtbussen, het zoeken naar slaapplekken, de zware backpack en alle indrukken vergen soms veel. Het begon al goed in Hoi An, want we kregen in het hotel voor dezelfde prijs als voor een dormbed een tweepersoons kamer. Heel erg fijn om eindelijk eens de backpack leeg te gooien en je spullen rond te kunnen laten slingeren. De hele inhoud van de backpack laten we vervolgens in een wasmachine gooien, want er zit niks schoons meer in (en wat kun je blij zijn met schone was). In die vier dagen hebben we dan ook niets cultureels gedaan, maar hebben we genoten van het shoppen, lekkere Vietnamese eten, strand en het uitgaansleven. Want dat is er volop in Hoi An. Op elke straathoek vind je hier een kleermaker, die voor jouw vliegensvlug een driedelig pak op maat of een jurk voor je volgende bruiloftsfeest maakt. Catalogussen vol, ik raakte dan ook zo overweldigt door de keus, dat ik prompt niks heb laten maken. Je kunt hier nog geen meter lopen zonder dat iemand jou iets wil aansmeren en de concurrentie is moordend...."same same, but better." Wij laten ons overhalen tot een massage en shoppen wat souvenirs. Voor het eten kun je bij één van de vele etenstalletjes terecht, waar je heel goedkoop het lokale eten kunt proeven. De markt is ook altijd een favoríet voor goedkoop, lokaal eten. Wij komen daar bij een lieve vrouw terecht, die we omdopen tot onze mamma in Hoi An. Tijdens lunch zijn we hier altijd aanwezig om het lekkere eten en sapjes ui te proberen. Ik ben in ieder geval fan van de Vietnamese keuken:) 's Avonds wordt de stad prachtig verlicht, want alle lantaarntjes gaan schijnen en op de rivier worden lantaarntjes losgelaten (en ja natuurlijk hebben we ook zelf één te water gelaten). Heel erg sfeervol dus. Als het donker wordt komen ook de proppers op straat. Het lijkt hier wel altijd happy hour te zijn en je kunt je hier spotgoedkoop bedrinken als je wilt. Wij hadden in ieder geval gezellige avonden met de Engelsen en Australiërs die we hadden leren kennen. Er werd verwoed een poging gedaan mij te leren snookeren (fail), maar ik haalde vervolgens met Jenga (zo'n toren met blokjes waar je ze 1 voor 1 uit moet halen, tot hij omvalt) mijn revanche, door nooit te verliezen. Gevolg van deze gezellige avonden was dat we afgelopen dinsdag helemaal niet zo uitgerust in de nachtbus lagen.

Ik nam voor korte tijd afscheid van mijn travelmaatje, want ik had besloten nog een dagje op het strand van Nha Trang te blijven. Ik had het buskaartje al en er zou een mooi strand moeten zijn. Lang heb ik echter niet van het strand genoten, omdat ik om 12 uur er al als een halve kreeft uitzag. Dit was vast een teken dat ik in de schaduw aan mijn blog moest gaan werken. Bij zonsondergang neem ik nog een frisse duik en dwaal ik nog eventjes in dit stadje rond voor ik naar bed ga. Nha Trang wordt overspoeld door Russen en daar wordt handig op ingespeeld. Menu's zijn in het Russisch, winkels hebben de Russische vlag in de etalage te hangen en er zijn zelfs Vietnamezen die Russisch spreken. Er valt bij de Russen geld te verdienen.

De volgende morgen reis ik door naar Dalat. Onderweg veel goeds over gehoord, dus was benieuwd. Het begon super, want ik belandde in het leukste hostel waar ik ooit geslapen heb (en dat zijn er inmiddels al heel wat). Bij aankomst wordt je luid verwelkomt en er wordt geknuffeld. Je belandt in een warme familie en dat is na zes weken van huis te zijn erg fijn. Nog voordat ik ingecheckt ben, kan ik bij de lunch aanschuiven. 's Avonds kun je bij het diner aanschuiven en als je wilt een handje meehelpen. We eten met zo'n 30 man aan een lange tafel en het eten blijft maar op tafel komen. Als iedereen vol zit...wordt er tussendoor even gedanst, zodat iedereen nog meer kan eten. Na het diner gaat de muziek harder staan en wordt er volop gefeest, met goedkoop bier en buckets met drank. De mamma van het hostel danst en drinkt net zo hard mee en er wordt flink wat af geknuffeld met iedereen. Om 23.00 gaat de muziek uit en de diehard feestvierders naar een bar in de stad gebracht. We slapen met veel mensen op de zaal en het hostel zit vol. Je levert er dus wat nachtrust voor in...maar je krijgt één en al gezelligheid voor terug. Dalat is de plaats voor wat avontuur en adrenaline kicks....ik had mij dan ook ingeschreven voor een dagje canyoning. Dat bracht inderdaad het hart wel sneller aan het kloppen en de adrenaline stroomde rijkelijk....dit was absoluut geen abseilen voor mietjes. Het begon allemaal nog vrij onschuldig als we eerst op een lichte helling de in en outs van het abseilen oefenen en vervolgens van een rots abseilen tot in de rivier. Alhoewel op het moment dat de gids aftelt om het touw los te laten en jij op een behoorlijke hoogte het water in plonst mijn hartslag al wat sneller liet kloppen. Al klimmend en door de rivier wadend verplaatsen wij ons door de canyon naar de watervallen. Op een hoogte van 11 meter is er nog de mogelijkheid om van de cliff af te springen. Had mij maar direct als eerste laten springen, want na het zien dat je rennend een aanloopje over de rotsen moest nemen en dit combinatie met mijn super gladde schoenen zag ik mij al over de rotsen uitglijdend in het water vallen. Niet zo'n vreemde gedachte gezien dit precies bij een groepsgenootje gebeurde. Omdat mij het leven nog erg lief is....ging ik dit maar overslaan. Ja inderdaad....dat viel mijzelf ook vies van mijzelf tegen. Dus ging ik er nog eens klaar voorstaan...maar als het eenmaal in de kop zit...dan gebeurt het ook. Met een nogal twijfelachtige aanloop gleed ik al weg, ik kon mijzelf echter nog afremmen en stoppen van een ongecontroleerde valpartij over de rotsen het water in. Dit ging ik definitief niet doen. Na het oefenen op het droge...was het tijd voor het abseilen door de watervallen. En dan is abseilen plots heel anders. Ten eerste is het super glad en ten tweede krijg je plenzen water in het gezicht. Blijf je balans maar eens bewaren als de sterke stroming en kracht van het water tegen je benen aanslaat en jij de weg over de rotspartij probeert te vinden. Ik verlies soms mijn voet op de rots en worstel recht naar beneden te komen, maar red het op. Dit was nog niets vergeleken bij de volgende. Een 30m hoge waterval...tijdens een lunch kunnen we nog wat moed verzamelen. Door de vorm van de cliff kon je niet zien hoe je voorganger het doet, dus als ik voet op de cliff zet heb ik geen idee wat ik kan verwachten. De stroming is gigantisch sterk, dus je wordt direct goed verzekerd, voordat je de waterval op stapt. Dit is geen kinderspel, hier kunnen mensen sterven...spreekt onze gids ons bemoedigend toe. Bovenaan herhaal ik mijn naam nog maar eens..als de gids er naar vraagt. Vergeet hem niet...voor het geval er iets gebeurd. De kracht van het water is gigantisch en het vinden van je weg naar beneden is erg moeilijk. Soms kunnen mijn voeten de rots niet meer raken en als ik mij probeer te corrigeren gutst het water over mij heen en heb ik het gevoel te verdrinken. Bij het smallere gedeelte kom ik even vast te zitten en met liters water dat met veel kabaal over mij heen gutst draai ik in het rond (vandaar dat de bijnaam van de waterval 'The Washingmachine' luidt). Gelukkig blijk ik bijna beneden te zijn en mag ik mij laten vallen, waar de gids mij uit het het water plukt. Mijn hart ging te keer....ik moest even bijkomen, maar iedereen die tot nu toe beneden is gekomen blijkt dezelfde ervaring hebben gehad. Dit was super spannend!! En dat het ook verkeerd kan aflopen...blijkt wel als een Vietnamees meisje in grote problemen komt en valt. Al bungelend aan het touw kan ze haar gelukkig weer herpakken...ik ben blij als we allemaal weer veilig op de grond staan. Dit was het meest spannende dat ik ooit gedaan heb..dus 's avonds zeker een feestje gevierd dat we het allemaal hadden overleefd (en omdat de dochter van het hostel ook nog eens haar verjaardag had).

Ondanks dat het zo gezellig was...werd er de volgende dag verder gereisd naar Ho Chi Mihn City. Met een gigantische omweg en een stop in Mui Ne herenigde ik mij een stuk later dan verwacht weer met Marlyne in weer een nieuwe stad. In de grootste stad van Vietnam krioelt het weer van de mensen en de motoren, maar ben ik ook blij weer wat Westerse merken te zien.
Marlyne had het geweldige idee om met Halloween ons te laten schminken, ter compensatie van het feit dat we geen kostuum hebben. Nou krijgen we al veel aandacht op straat...maar ga geschminkt over straat lopen en je wordt door iedereen nagekeken. Uiteindelijk komen we niet verder dan het Halloween feest in de bar op de rooftop van ons hostel, geen groot feest...maar het gebrek aan slaap breekt ons op. Wij gaan er niet meer op uit.
Ho Chi Mihn City is een stad met veel historie en is misschien onder zijn oude naam Saigon nog wel bekender over de wereld. Er is om deze stad sterk gevochten en gisteren brachten we een bezoek aan de Cu Chi tunnels. Zeventig kilometer buiten de stad bevindt zich dit tunnelcomplex, waar de Vietcong de Amerikanen vaak te slim afgeweest zijn geweest. Wij kregen een indrukwekkend inzicht in dit 250km lange tunnelcomplex (waar veel niet meer van in gebruik is), waar diep onder de grond werd geleefd, gekookt, gewerkt en gevochten. De levensomstandigheden in de tunnels waren erg hard, door gebrek aan licht, ventilatie, hygiene en voedsel. Men bleef overdag in de tunnels en kwam er 's nachts uit om te vechten. Zelf konden we 100m onder de grond doorlopen...een tunnel die speciaal voor de westerse toeristen (die zijn nou eenmaal niet zo klein als de Vietnamezen) wel wat groter is gemaakt...om een kijkje te krijgen in het leven onder de grond. Naast de tunnels werden ons de boobietraps (valluiken, waar je in lange spikes vast komt te zitten) getoond en lopend door dit gebied waar je op de achtergrond steeds kogels hoort afschieten (er was een schietbaan) waande je je bijna even terug in deze tijd. Een tijd die meer dan 3 miljoen Vietnamezen het leven gekost heeft. Vandaag verdiepten we ons nog wat meer in de geschiedenis...door een bezoek aan het oorlogsmuseum te brengen. Alweer erg indrukwekkend, maar zeker een bezoek waard.

Dit is ons laatste dagje in Vietnam, want dinsdagochtend reis ik samen met Marlyne door naar Cambodja. We gaan samen gezellig nog even doorreizen. Vietnam heeft mij veel moois gebracht...met als hoogtepunten:
- Ninh Bihn...waar ik op mijn fietsje de prachtige countryside van Vietnam ontdekte
- Het scooteravontuur op de Topgear route...try before you die
- Hoi An..omdat het zo gezellig is met alle lantaarntjes en we er zoveel leuke mensen ontmoet hebben.
- Crazy Dalat family hostel...een warm bad waar je in terecht komt.

Maar na drie weken Vietnam is het tijd voor een nieuw land, waar weer prachtige nieuwe avonturen op ons liggen te wachten.

Veel Liefs,
Nienke