De gruwel en het moois van Cambodja.

Lieve allemaal,

daar zijn we weer....ik ben weer een grens gepasseerd en ben weer een stempel rijker in mijn paspoort....de Cambodjaanse! In dit nieuwe land zijn de motorbikes voor tuk-tuk's ingeruild, ervoeren we het staartje van het regenseizoen, met elke avond hevige regenbuien en onweer en we proberen ondertussen ons hoofd erbij te houden bij het betalen met de twee wettige betaalmiddelen, de lokale Real en de Amerikaanse dollar. Samen met Marlyne ben ik alweer een week in Cambodja en zijn we nu aangespoeld op een klein paradijsje. Ons eigen Robinson eiland (die we maar met een paar anderen hoeven te delen). Back to basic....geen stromend water, geen elektriciteit en geen WiFi;) Alleen maar aandacht dus voor de zon, zee en strand...en voor deze nieuwe blog;)

We waren van Ho Chi Minh City naar Phnom Penh doorgereisd, de hoofdstad van Cambodja. We begonnen ons bezoek aan Cambodja dapper. We waren op de namiddag aangekomen en gingen 's avonds ergens een hapje eten zoeken. Zoals zo vaak proberen we dit bij lokale eettentjes te doen, dit past nou eenmaal veel beter binnen ons budget. Naast het eetstalletje lagen de gefrituurde krekels en maden uitgestald...op zich niks nieuws, want dat wisten wij natuurlijk al lang dat deze insecten hier volop als snacks gegeten worden. Nu ze echt voor ons neus lagen en we ze ook nog eens gratis mochten proeven...was er geen ontkomen meer aan. En dus verdwenen de krekels en maden onder een nauwkeurig fotoverslag in onze monden. Smaak viel absoluut niet tegen, hoewel een grote krekel wel erg crunchy is...geef mij toch echter maar chocolade als tussendoortje;)

Voor de volgende dag hadden we met twee anderen een tuk-tuk gereserveerd die ons naar drie bezienswaardigheden in en buiten de stad zou brengen. Ideaal. Eerst even een korte inleiding in de historie van Cambodja, want ik weet niet of jullie allemaal bekend zijn met de Rode Khmer en zijn leider Pol Pot. Een schokkend verhaal, dus jullie zijn bij deze gewaarschuwd (scroll anders door naar de volgende alinea). Op 17 april 1975 veroverde communist Pol Pot met zijn leger de Rode Khmer Phnom Penh. De burgeroorlog die volgde duurde tot 1979 en 1,7 miljoen Cambodjanen (op een bevolking van 8 miljoen!) werden gedood. Pol Pot was tegen intelligentie en urbanisatie en wilde dat iedereen boer werd. Op 17 april werden de stedelingen gedwongen Pnohm Pehn te verlaten en naar het platteland te gaan, binnen een paar dagen waren de steden spooksteden geworden. Op het platteland werd iedereen gedwongen op het land te werken. Veel mensen stierven hier al snel, door de slavenarbeid van 12 uur werken zonder pauzes, de kleine voedselrantsoenen en ziektes die uitbraken. Alle intellectuelen (leraren, dokters, professoren etc.) en iedereen die verdacht werd tegen het regime te zijn werd opgepakt en gemarteld. De mensen die opgepakt werden in Pnom Pehn kwamen terecht in de voormalige school Tuol Sleng (ook bekend als S21 gevangenis). Het werd de grootste gevangenis van het land, gevangenen werden hier net zolang gemarteld tot ze bekentenissen aflegden (onder druk bekende men vaak deze valse beschuldigingen). Nadat de Rode Khmer de bekentenis gekregen had (en dit ging ten koste van alles) werd de gevangene vermoord op Choeung Ek, één van de 'Killing Fields,' 70 km buiten de stad.
En dit werd onze eerste stop. Met een audiotour (in het Nederlands!) werd ik rondgeleid over het terrein, waar nog veel stille getuigen aanwezig zijn van wat hier heeft afgespeeld. Na hevige regenbuien worden hier nog steeds menselijke resten gevonden, er liggen nog vastgegroeide kledingstukken van de slachtoffers en je ziet de kuilen van de voormalige massagraven. Het is stil op het terrein en met de koptelefoon over mijn oren laat ik alle geluidsfragmenten en verhalen binnenkomen. Als gevangenen op de Killing Fields aankwamen, wisten ze niet wat hen te wachten stond. Doodsbang moeten ze zijn geweest, de gevangenen werden vrijwel direct vermoord. Omdat kogels te duur waren werden mensen met bajonetten, bamboestokken en bijlen doodgeslagen. Aan de Magic Tree hingen grote speakers, waar revolutionaire muziek werd afgespeeld om het geschreeuw te overstemmen. Niemand werd gespaard en hele families werden vermoord. Zelfs baby's ontkwamen niet aan Pot Pot's regime. De Killing Tree is hiervan de gruwelijke getuige. Tegen deze boom werden de baby's doodgeslagen. Er werden op Choeung Ek ca. 17.000 Cambodjanen vermoord (en er zijn nog zo'n 300 Killing Fields in Cambodja) en als monument is er een Stupa op het terrein gebouwd, waar bijna 8000 gevonden schedels liggen opgestapeld. Ons bezoek aan de Killing Fields eindigt hier...ondanks dat het hier bloedheet is..had ik het er bijna koud van gekregen.
Volgende stop is de Tuol Sleng gevangenis. Wat ooit de klaslokalen waren...werden martelkamers en cellen en het gebouw functioneert nu als museum. Mensen informeren wat hier heeft ingespeeld...zodat het niet vergeten wordt...wij krijgen dan ook een gratis rondleiding met een gids. Bordjes maken duidelijk dat je in dit gebouw niet mag lachen....maar er viel ook niks te lachen. We lopen naar de kamers waar mensen verhoord (en dus gemarteld) werden. De bedden staan er nog en er hangen foto's. De gids vertelt ons ondertussen alles over de verschillende marteltechnieken en we zien de gereedschappen die ervoor werden gebruikt en de martelingen op schilderijen uitgebeeld. In andere lokalen zien we alle foto's van gevangenen voor en na de martelingen en komen we bij de cellen. Kleine cellen zonder dak of deur, maar zo gebouwd dat men elkaar niet kon zien. Gevangenen zaten er dag en nacht in handboeien gevangen en we zien de bloedvlekken op de grond. Nee er viel beslist niets te lachen. Slechts zeven mensen hebben de Tuol Sleng gevangenis overleefd, waarvan nog twee in leven zijn. Deze twee heren ontmoeten we aan het einde van de tour. Marlyne en ik besluiten beide bij één van hen hun boek te kopen. Ik koop het boek van Mr. Mey, hij heeft deze tijd alleen kunnen overleven vanwege zijn schildertalent. Zijn portret van Pol Pot viel in de smaak en hij werd de schilder van de gevangenis en het zijn zijn schilderijen die we in het museum hebben zien hangen. Een bijzondere ontmoeting, hij kan niet meer praten, maar de stevige knuffel zei genoeg. Cambodja is van ver gekomen en is belangrijk om als toerist ook de geschiedenis van het land te weten. Ik was zeker geraakt!
We eindigde de tour luchtig met een bezoek aan de Russische markt, de toeristische markt in Pnom Pehn.

We verlieten de grote stad alweer snel en hadden een plaats in de bus naar Siem Reap gereserveerd. Vaak betekent dit dat je vanaf je hostel wordt opgepikt...wat we dus ook nu weer op dezelfde manier geregeld hadden...via een ander hostel dan het onze, want die hadden de goedkoopste bustickets. De pick up tijd is al lang verstreken en er is nog geen bus te bekennen. De twee tuk-tuk drivers voor de deur van ons hostel kijken ons al wat meelijwekkend aan...bus pick-ups gaan hier in Cambodja vaak mis. Een telefoontje aan het reisbureau verzekert ons dat de pick-up eraan komt. Op de tijd dat de bus zou gaan vertrekken worden wij toch eindelijk opgehaald....de tuk-tuk drivers kijken verbaasd...zij dachten al lang dat ee geen pick-up zou komen. We zitten dus in de bus naar Siem Reap, waar we ca. zeven uur later aankomen. Iedereen die Siem Reap aandoet...komt hier om de Angkor tempels te aanschouwen. De eeuwenoude hoofdstad van het Khmer rijk, ooit huisde het meer dan 1 miljoen mensen. Er staat hier dus ook een leger aan tuk-tuk's klaar, die je er allemaal naar toe willen brengen. We maken een deal met Mr. Sonny.....hij gaat ons twee dagen in zijn tuk-tuk naar alle tempels chaufferen.
Hij stond ons de volgende ochtend al in de vroege uurtjes op te wachten, de klok wees nog maar 5.00 aan. Dit allemaal natuurlijk voor een goede zaak...de zonsopgang zien bij het wereldwonder Angkor Wat. In een treintje van tuk-tuk's gingen we die kant op. Eerst moesten we onze tickets kopen, waar we met onze slaperige kop op de foto werden gezet voor de ticket. In het donker zien we de Angkor Wat opdoemen, de nationale trots van het Khmer Rijk en het grootste religieuze gebouw ter wereld. Het ziet er indrukwekkend uit...het licht al snel wat op en we sluiten ons bij de tientallen andere mensen aan die in afwachting van de zonsopgang klaarstaan achter hun camera's, lenzen en statieven. We zien het langzaam licht worden...maar het is te bewolkt voor een spectaculaire zonsopgang, helaas. We doen vandaag het kleine rondje......Angkor Wat, Angkor Thom, Baphuon en Bayon. Het mag dan een klein rondje zijn....maar de tempels zijn erg groot. Als je alles wilt bekijken ben je er zo uren verder. Wij leiden onszelf met behulp van de reisgidsen rond en genieten van het feit dat we in deze eeuwenoude gebouwen rond mogen lopen. Sinds ik in Azië ben aangekomen loop ik alleen nog maar in korte broeken, jurkjes en slippers. Iets minder slim van ons was dat we deze outfit ook vandaag uit de backpack hadden getrokken...shorts en tanktops bij vrouwen worden nou eenmaal niet bij elke tempel geaccepteerd. Ons bezoek aan de Baphuon tempel eindigde dus ook al bij de voordeur. Om 12.00 hadden we het wel gehad...de dag was vroeg begonnen en we hadden genoeg tempels gezien. We hielden dus een lange siësta in het hostel en gingen 's avonds nog even de stad in. Siem Reap heeft op één straat zoveel kroegen, dat het de naam 'Pub Street' heeft gekregen. Op deze straat belandden we met een cocktail in de hand, met onze voeten in een vissenbak, Dr. Fish. De vissen knagen je dode huid weg en masseren je voeten..zou dus erg ontspannend moeten zijn. Echter als ik voorzichtig mijn voeten in de bak steek en de voeten door een school vissen worden aangevallen voel ik mij eerder licht hysterisch worden. Het idee is zo vreemd en al die bijtende vissen kriebelen als een gek, ik kan maar niet stil blijven zitten. Maar ik hield vol en even later kon ik warempel ook rustig blijven zitten en kwamen we er een halfuurtje later met zachte schone voetjes uit. Iets later op de avond komen we in een pubcrawl terecht (ik was al verkocht toen ik hoorde dat je een gratis T-shirt kreeg. Mooie aanvulling op mijn kledingkast, want ik raak op een raadselachtige manier steeds meer kleding kwijt). Erg gezellig natuurlijk met alle drank, spelletjes en nieuwe vrienden, dus het resulteerde er in dat we pas 4.00 ons bed indoken. Goed begin van weer een lange dag met tempels bekijken...maar we zaten negen uur toch weer braaf in de tuk-tuk paraat. Deze dag deden we de grote ronde aan, meer tempels, maar kleiner van stuk. We gingen er dus ook wat sneller doorheen....Preah Khan, Preah Neak Poan, Ta Som, Sra Srang, Eastern Mebon, Pre Rup en Ta Prohm. Om drie uur waren we de ronde rond en had ik mijn maag wel vol van tempels. We gingen terug naar het hostel.
We verlieten Siem Reap dezelfde avond met de nachtbus. De Cambodjaanse nachtbussen bleken wel wat anders ingedeeld te zijn, dan de Vietnamese. Aan één kant van de bus zijn het twee ligstoelen naast elkaar. Gelukkig hoef ik dit tweepersoons ligstoel-bed niet met een wildvreemde Aziaat te delen en lig ik naast Marlyne (en wij kennen elkaar intussen vrij goed;)).

Het is een lange busreis met een tussenstop in Phnom Penh. 's Avonds 23.00 weggegaan en de volgende middag om 13.00 waren we in Sihanoukville. Een plaatsje aan de kust en dit ligt nou eenmaal aan de andere kant van het land. We hadden er een goede reden voor, want vanaf hier gaan de boten naar de verschillende eilanden in de Golf van Thailand. We lieten het party eiland links liggen en gingen voor het rustige Koh Ta Kiev. Weinig te beleven...maar dat was precies wat we zochten. Er waren nauwelijks andere gasten en we hadden het strand dan ook vaak voor ons zelf. De relax modus stond vol aan. Ik heb mij vooral bezig gehouden met het bijwerken van mijn bruine kleur, lezen, yahtzeeën, had er mijn eerste snorkel poging en waagde een potje volleybal met de locals. De Fin die de plaats runt en zijn Finse vrienden overwinteren elk jaar ergens in Azië en doen dit met veel drank en joints. Maar het hart op de goede plaats en je belandt in een soort hippie familie. We sliepen in een open dorm op het strand met een klamboe en bamboedak boven ons hoofd. Als er een storm is (zoals op onze laatste nacht) vallen de regendruppels op je neus, maar wij vonden het allemaal best. Vanaf je bed met een zonsopgang wakker worden maakt veel goed:) We hadden er drie heerlijke dagen.

Vandaag hebben we het vaste land weer onder onze voeten en het plan is komende week noordwaarts verder te reizen, richting de grens met Laos.

De tijd vliegt voorbij en ik ben alweer bijna op de helft van mijn reis. Ik vind de tijd helaas niet altijd om iedereen terug te schrijven of te bedanken, maar wil jullie laten weten dat ik erg blij ben dat er zoveel mensen met mij digitaal meereizen. Wordt zeer gewaardeerd:) Aw Kohn (Khmer voor bedankt)!

Veel liefs,
Nienke