Zadelpijn langs de Mekong

Lieve allemaal,

Daar ben ik weer! Het laatste verslag uit Cambodja, want mochten jullie het bijhouden op de kaart...het puntje kan naar Laos verschuift worden. In de laatste week in Cambodja reisden we door naar het Noorden, waar we ons vervolgens oer-Hollands met de fiets verder richting de grens met Laos verplaatsten.

Eenmaal terug op vaste wal reisden we naar Kampot. En dat was achteraf misschien niet het beste idee. Als we laat in de middag arriveren komt de regen met bakken uit de hemel vallen en samen met een Amerikaanse uit de bus delen we een tuk-tuk naar het hostel. Op aanraden van iedereen gingen we naar het Arcadia hostel. Lag 10km buiten de stad, maar zou de place-to-be zijn. We hadden het natuurlijk kunnen weten, want als we eenmaal in de plenzende regen voor de receptie staan is er geen plaats meer in de herberg in dit populaire hostel. Dus konden we het hele eind nog eens terug (en verdubbelde de prijs), waar mijn grote backpack van de overvolle tuk-tuk in een waterplas valt. De Amerikaanse kende nog wel een ander populair hostel, dus lieten we ons daar afzetten en belandden we vervolgens in een veel te duur dorm-bed (7 USD is hier veel te duur;)). Blij werden we er niet van, maar het is één van die zeldzame off-days. Hoewel ons bezoek aan Kampot maar kort was, want we moesten (met mijn scherpe tijdschema) de volgende ochtend alweer vertrekken, leek het wel een leuk stadje. Dus als je nog eens in de buurt bent...;) Als we Kampot verlaten hebben we tenminste wel de wereldberoemde Kampot peper in onze tas zitten.

Volgende reisbestemming was Kratie. Om daar te komen hadden we eerst weer een tussenstop in Phnom Pehn. Daar werden we met een tuk-tuk (daar konden ineens wel vier personen met backpacks in) van bureautje A naar bureautje B gebracht en was het weer wachten op de volgende minibus. Al met al waren we twee uur later weer op de weg en met het tempo van onze chauffeur zou de rit naar Kratie niet heel erg lang duren. De rijstijl is hier gewoon de gaspedaal in blijven drukken en alle andere weggebruikers aan de kant toeteren. We rijden door het platteland van Cambodja...schitterend. Dorpjes, waar men druk bezig is met rijst oogsten en het gras is soms groener-dan-groen. De lokale mensen in de bus hadden er ook wel lol in, dat we lokale producten wilden uitproberen. Zo kregen we van de buschauffeur nog een zakje snacks toegeschoven, gefrituurde sprinkhanen. Die ontbraken nog, dus we namen het dankbaar aan. En ze waren best goed te eten en nog lekker gekruid ook. Vooral Marlyne kreeg er geen genoeg van. Vier uur later waren we in Kratie, waar we rond zes uur in een hostel met een vriendelijke familie incheckten.
Kratie was voor ons het startpunt voor de Mekong Discovery Trail. Sinds ik van het bestaan van deze trail afweet (bedankje aan de LP), had ik mijn zinnen gezet om deze trail te gaan fietsen. Ligt misschien aan mijn Nederlandse roots, maar mij leek het helemaal geweldig. De fiets is het ideale transportmiddel om eindelijk eens echt met het platteland van Cambodja kennis te maken en ik hoopte een lokale ervaring te krijgen. Ik moest echter Marlyne zien te overtuigen, zij voelt haar niet zo zeker op de fiets en heeft nooit meer dan 30km gefietst in haar leven. We kwamen tot een mooie compromis...een driedaagse tour, waarvan twee dagen fietsen (45km p/dag....DACHTEN we) en één dag met de boot.

Onze jonge gids Putti kwam ons bij het hotel ophalen. Marlyn stapte zenuwachtig op de mountainbike en ik opgewonden dat er eindelijk weer eens wat lichaamsbeweging op het programma stond. Er stonden verschillende stops gepland. De eerste was op 15km, Kampi. We hadden de mooi geasfalteerde weg achter ons gelaten en fietsten nu over een rode hobbelige zandweg door de dorpjes heen. Ik voelde mij de koningin op de fiets door alle roepende kinderen die we passeerden: "Hello, Hello!" en zwaaien maar. Maxima was er niets bij! Marlyne daarentegen was alleen maar bezig met de weg en hoe ze deze dag kon doorkomen.
De stop werd dus zeer verwelkomt. We stoppen voor een bezoek aan de dolfijnen-pool. In deze pool in de Mekong leven nog zo'n twintig bedreigde Irrawaddy dolfijnen. Met een bootje spotten we meerdere van deze dolfijnen met hun platte snuit. Erg mooi, maar lastige beesten om op de foto te krijgen (jullie moeten het mij dus maar op mijn blauwe ogen geloven).
Als we weer op de fiets stappen, staat Marlyne het huilen nader dan het lachen. We wisselen van fiets, want de mijne blijkt beter te zijn dan de hare. Het mocht maar weinig baten, want het blijft erg moeilijk voor haar. Fietsen is niet haar ding en we fietsen ook nog eens in 34 graden Celcius. We hielden een langzaam tempo en stopten vaak. Op dertig kilometer hadden we in een lokaal restaurant lunchpauze. Na dit broodnodige krachtvoer bezoeken we het tegenoverliggende "100 pilaren Pegoda" ter overbrugging van de wachttijd op de veerpont. Als de veerpont gearriveerd is, parkeren we de fietsen op de boot en murwen ons tussen de locals op de boot. We staken de Mekong over naar het eiland Koh Trong. We hadden nog 10km te fietsen tot aan onze homestay. Het eiland is prachtig en we fietsen langs de rijstvelden, waterbuffels en Cambodjanen die druk zijn met het oogsten van de rijst. Ik zou deze dagen met de gids veel leren over rijst en Cambodjaanse tradities. Om half vier bereiken we de familie voor onze homestay. Marlyne gooit nog net niet haar fiets neer en weet weer precies waarom ze de vorige keer met 30km gestopt is. Ze heeft toch maar mooi een nieuw record. De familie woont in een houten huis op palen en er wonen drie generaties. Als jongste kind moet je hier in Cambodja je ouders in huis nemen (heb je het in je oren geknoopt Mirjam :p), die dan weer een handje meehelpen in de opvoeding van de jonge kinderen, als de ouders op het veld aan het werk zijn. We voelen ons na een douche (emmertje water) en met een koud biertje (waar men speciaal voor ijs het hele dorp is doorgereisd) alweer stukken beter. Maar er moet een plan voor de derde dag gesmeed worden. Als de gids ons de route uit de doeken doet, blijkt de route niet 45km te zijn, maar wel 95km in totaal. Verassing?! Marlyne wil geen meter meer fietsen. Het duurt even voordat de gids dit doorheeft (en waarom wij dus al zijn voorstellen voor alternatieve ingekorte routes afwijzen), maar als hij het uiteindelijk doorheeft, blijkt er vanaf onze tweede homestay tot aan de finish Stung Treng een minivan te zijn. Voor Marlyne kan de gids niet snel genoeg een plaats in deze bus reserveren. Is dit eenmaal achter te rug..is het tijd voor diner en het uithoren van onze verliefde gids, die maar wat graag over zijn prille relatie verteld (en ons gelukkig ook nog wat over de lokale tradities leert). Het hele dorp profiteert trouwens mee met ons verblijf. Wij slapen bij deze familie, maar de buurvrouw kookt voor ons. De community is er speciaal voor getraind.

De volgende dag hebben we een drie uur durende boottocht over de Mekong. We kunnen instappen op een houten lange smalle boot, maar één zonder dak. Dus treffen we snel de nodige voorzorgsmaatregelen tegen de brandende zon. Petjes, sjaals en een hoge SPF Factor moeten voorkomen dat we als twee tomaatjes aanmeren. Behalve van het uitzicht genieten is er niet veel te doen, dus komen we de tijd door met het spelen van 'Wie Ben Ik.' We komen in een klein dorpje terecht, waar we onze tweede homestay hebben. We zijn de attractie van de dag. Onder grote belangstelling eten we de lunch op het plateau voor het huis en lopen we een rondje door het dorp. En uiteindelijk kan ik mijn langgewenste duik in de Mekong rivier nemen. Met kleding en al, want wilde natuurlijk niet het hele dorp shockeren. De kinderen hadden er de grootste lol in en ik was ook blij met de afkoeling. 's Avonds at de familie gezellig met ons mee. We leerden dat we bij elke slok van het bier moesten proosten, zodat iedereen net zoveel alcohol drinkt. Moesten we nog even aan wennen...het gebeurde nog wel eens dat we een slok namen zonder te proosten en dan keken we schuldig om ons heen of niemand het gezien had. We horen de hele avond al harde muziek en er lijkt een feestje gaande te zijn. De gastheer wil ons wel meenemen. We waren wel in voor een feestje met de locals, maar het blijkt een voorlichtingsbijeenkomst te zijn van Unicef en Save the Childeren. We kunnen er niets van verstaan, maar de video's maken duidelijk dat het over zwangere vrouwen en borstvoeding gaat. Goede zaak, maar niet onze doelgroep...dus we waren snel weer thuis.

Op onze derde dag moest ik vroeg vertrekken, 6.30. Geen probleem, want ik was al lang daarvoor wakker geworden van alle kakelende kippen, kukelende hanen en knorrende varkens. Marlyne zwaaide ons uit, zij zou later op de bus stappen. We hadden eerst 20km over de hobbelige dorpsweg te gaan, voordat we op de hoofdweg naar Stung Treng kwamen. De geasfalteerde weg:) Het ging lekker, maar mijn rammelende maag moest gevuld worden, we waren namelijk zonder ontbijt vertrokken. We stoppen bij een restaurantje, waar we het lokale ontbijt, de noodle-soep eten. De vrouwen in het restaurant vinden het net als alle andere Cambodjanen maar wat interessant dat een blanke toerist er voor kiest om onder de brandende zon te gaan fietsen. Fietsen doen Cambodjanen alleen maar, als ze te arm zijn om een motor te kopen. De vrouw vraagt bezorgd of ik mij geen zorgen maak over mijn huid. Ik ben zomers gekleed en bescherm mijzelf natuurlijk met een zonnecrème, maar werk ook aan een kleurtje;) Dat is het tegenovergestelde aan een Cambodjaan (of Aziaat in het algemeen). Die doen er met verschillende Whitening Crèmes en bedekkende kleding er alles aan, om zo wit mogelijk te worden. Als we 45km hebben gehad, komen we weer op een rode zandweg. We maken vandaag ook wat hoogtemeters, want stukken zijn 'vals plat' of heuvelachtig. Voordeel is dat we dus ook stukken afdalen. We fietsen verschillende plantages voorbij...bananen, jackfruit, rubber en peper. Dit is vruchtbare grond. Twintig kilometer verder hebben we de Mekong weer in het zicht en breken de laatste dertig kilometer naar Stung Treng aan. De gids is zelf ook niet zo'n fietser en heeft het er maar moeilijk mee. De laatste loodjes wegen het zwaarst, het is nu het heetst van de dag en de weg is erg hobbelend. We stoppen vaak, de gids zou mij moeten aansporen, maar ipv hij, mij, probeer ik hem te motiveren verder te fietsen. Ik wil naar Stung Treng! Als we eindelijk, de lang naar uitgekeken, brug bereiken is het nog maar twee kilometer. Een heerlijk gevoel om eindelijk Stung Treng binnen te fietsen, we komen rond 13.30 aan. Ik ben kapot, smerig, heb liters gezweet en ben rood verbrand, maar het was de moeite waard!

De volgende dag zijn we de grens met Laos overgestoken, maar dit houden jullie nog te goed. Tot de volgende keer:)

Veel liefs,
Nienke