A smile from Laos

Lieve allemaal,

Het was een week met een lach en traan. Maar maak je geen zorgen om mij....want zoals de titel al aangeeft, het gaat goed :) Een nieuw verslag over de pieken en dalen van het backpacken, opblaasbare zwembanden, mijn diefstal, tempels en monniken.

Waar waren we gebleven?
Ik was de grens met Laos overgestoken. We werden met een busje naar de grens gebracht en liepen Laos binnen. Daar moest natuurlijk voor betaald worden en dat blijkt voor een Nederlander 5USD duurder te zijn dan voor een Française. Alles gelijk voor landen in de Europese Unie, geldt hier blijkbaar nog niet. Aan de Laos kant stond er weer een busje te wachten, om ons verder te brengen. Het vergde nog wat geduld omdat door ongrondbare redenen de douaneambtenaar weigerde een visum aan een andere Française te geven. Met de vertraging waren we nog wel net op tijd om de zonsondergang op de boot tussen de 4000 eilanden te bekijken. Hadden we niet willen missen, want de rood kleurende hemel tussen alle kleine eilandjes was een schitterend gezicht.

We meerden aan op het eiland Don Det. Marlyne herenigde haar daar met twee Franse vrienden die ze eerder in Vietnam had ontmoet. Bevond ik mij dus ineens in een gezelschap van drie Fransen. Had ik maar wat beter opgelet met Frans op school;) Maar het was een leuk stel en de jongen droeg mijn backpack ook nog eens naar onze bungalow. Daar mochten ze dan best Frans voor met elkaar praten, haha. We gingen gezellig met elkaar naar een Indisch restaurant. En hoewel ik Indisch eten lekker vind, ben ik ook altijd bang dat het te pittig is. Marlyne en ik vragen dan ook om een curry dat 'not spicy' is. Hij leek het te begrijpen.....toch zijn onze curry's het pittigst van allemaal. Heet!! De vlammen sloegen ons uit, gelukkig heb je hier groot Lao bier (600ml) om te blussen. We eindigden de avond in de Rasta Bar. En zoals de naam al deed vermoeden staan ook hier de space-cakes en happy milkshakes (met wiet) op het menu. Sinds ik in Zuidoost Azië ben, heb ik meer wiet aangeboden gekregen dan ooit tevoren in Nederland. Hoewel het illegaal is, wordt het op veel plaatsen getolereerd. Nederland is er niets bij. Het is de één na laatste avond met Marlyne en we proosten met onze bucket op de mooie weken die we samen hebben gehad.
De volgende dag maak ik met de Fransen een fietstochtje over het eiland. Op een formaat kinderfiets (wat Marlyne dan ook veel beter beviel) maakten we een relax tochtje over het eiland. Met de tip van de Finse jongens op het Cambodjaanse eiland kwamen we bij Shangria-la terecht. Weer een beetje een hippie-communie. We bleven uiteindelijk de hele middag plakken, waar we gebruik maakten van hun geheime strandje aan de Mekong (maar zwemmen was er niet bij, met die stroming was ik zo terug naar Cambodja gedreven) en ik verloor een broodnodige euro bij het pokeren (maar werd ik met mijn beginnersgeluk wel mooi tweede).

En toen brak het afscheid met Marlyne aan. Backpacken kan soms hard zijn, altijd weer afscheid nemen (zij blijft langer in Laos en we hadden andere plannen). Gelukkig hebben we Facebook en de herinneringen nog. Een beetje sip stapte ik die ochtend dus de boot in. Ik had een bus naar de hoofdstad Vientiane geboekt en had een lange reis van zo'n 22 uur voor de boeg. In Pakse wachtte ik vier uur op mijn nachtbus naar Vientiane. En die was weer eens een verrassing. Het duurde eerst al een uur voordat eindelijk alle bagage van de locals was ingeladen. Daarna was het een soort apenkooi in de bus om bij de juiste stoel te komen, omdat er over alle bagage in de gangpaden geklommen moest worden. Ik bleek de plek achterin de bus te hebben, zonder raam. Er zijn geen stoelen en de toegewezen plek, wat een soort van bed in een twijfelaar formaat is, moet met iemand anders gedeeld worden. Ik kom naast een Amerikaans meisje en een gigantisch reservewiel te liggen. Ik heb een snelle kennismaking met Chelsea, want we moeten dit knusse bed de hele nacht delen. Gelukkig ben ik klein en kan ik mij in de foetushouding oprollen. Na een redelijke nacht kom ik 's ochtends rond zeven uur aan. Ik zoek een hostel en ga dan de stad verkennen. Ook in Laos zijn veel Franse invloeden terug te vinden. Dankzij de Fransen kun je hier overal croissants en baguettes krijgen....Merci France! Omdat ik nog steeds een beetje bedrukt ben, alleen te zijn, trakteer ik mijzelf heel decadent op een baguette met brie in één van de brasserie's. Ligt ver boven mijn budget, maar emo-eten helpt altijd;) En naast het Franse eten, heeft Vientiane zijn eigen Arc-de-Triompf. Hij kan niet tippen tegen de Parijse versie, maar ik heb er vanaf de top een leuk uitzicht over de stad.
Op de middag ga ik met de lokale bus naar het Buddha Park, een klein uurtje buiten de stad. Het is een toeristische trekpleister, dit park met meer dan 200 Hindoestaanse- en Boeddhistische beelden. Ze lijken oud, maar het park is relatief nieuw en pas in 1958 opgericht. Ik dwaal een half uurtje rond tussen de beelden van goden, mensen, demonen en dieren. Uitschieters zijn de reusachtige pompoen en het 40 meter liggende Bhudda beeld. Het is best een bijzonder park om te bezoeken.

De volgende dag reis ik met een busje naar Vang Vieng. Iedereen die hier stopt is er voor het 'tuben.' Een soort kroegentocht langs de rivier in een rubberen zwemband. Zou één groot feest moeten zijn. Voordat het mijn beurt was had ik eerst nog een vrije middag in Vang Vieng. En die bracht ik heel lui door, liggend op de kussens in één van de vele restaurants die de hele dag door Friends uitzenden. Ik keek aflevering na aflevering en kreeg gezelschap van mijn bedgenootje uit de bus naar Vientiane, Chelsea, die toevallig voorbij liep. Het enige wat we de rest van de dag hebben gedaan is wisselen van restaurant, om daar verder Friends te kijken. Wat kan ik zeggen...."Friends is verslavend!"
De volgende dag was het zover...let's go tubing! Ik trof Chelsea bij het 'Tubing station.' Na verklaard hebben dit op eigen risico te doen en te kunnen zwemmen, werden de banden op de tuk-tuk geladen en wij naar het startpunt verplaatst. Sinds 2012 is het 'tuben' door de regering flink aan banden gelegd. Er vielen te veel doden, doordat mensen dronken de rivier in sprongen. Na een tijdelijke shut down, zijn het aantal bars langs de rivier nu flink gereduceerd, om de drankinname te beperken. Wij laten ons rond 13.00 de Nam Song rivier afdrijven. Ik lig nog maar net met mijn kont in de band, als ik er door een jongen bij de eerste bar alweer uit gehengeld wordt. Tijd voor potjes volleybal, bierspelletjes en het leren kennen van nieuwe vrienden. Twee uur later laat ik mij de rivier weer inglijden. Tuben is een geduldige activiteit, er zit niet veel vaart in. Ik dobber maar wat in de band, maar ik klaag niet. Het water is heel verfrissend en naast dat Vang Vieng het 'tuben' als hoofdattractie heeft, biedt het ook een prachtig uitzicht over de karstgebergtes. Net als we bij de tweede bar aankomen is er een stroomversnelling en ik mis de uitgegooide touwen, die mij naar de kant moeten trekken. 'You have to peddle Miss' roepen ze, dat ik ook vol overgave probeer te doen met mijn slippers, maar water is altijd nog sterker dan de mens. Samen met een Engels meisje drijven we verder weg van de bar. Maar haar om hulp roepende smekende stem (haar vrienden zijn wel op de kant) motiveert de jongens aan de kant ons vanaf de andere kant van de bar nog eens te proberen. Nog net voordat we de bar helemaal voorbij drijven kunnen we dit keer de uitgegooide touwen wel vangen en worden we toch nog aan wal getrokken. Dit succes wordt natuurlijk met elkaar gevierd. Als Chelsea later ook in bar 2 arriveert, besluit ik haar nog even op te zoeken. De muziek is inmiddels al uit en aangezien ik haar groep met nieuwe vrienden niet zo leuk vind is het hoogste tijd om naar de derde bar te gaan. Er is alleen een probleempje...mijn band ligt er niet meer. In plaats daarvan liggen er nog twee lekke banden. Geweldig, ik heb een deposit voor mijn band betaald en die wil ik wel terug hebben. Ik besluit maar naar de derde bar te zwemmen en sluit mij weer bij de groep Engelsen aan. Die vragen zich natuurlijk verwonderd af hoe ik in hemelsnaam zo nat kom. We maken een plan. Ik blijf bij hen in de buurt (zodat er niets meer kan gebeuren haha) en ik ga een band van iemand anders stelen (sorry!). Als troost dat ik nu moet stelen, drink ik maar mee uit hun buckets met drank, die ze mij steeds maar voorhouden. De derde bar is alweer de laatste bar en de banden moeten voor 18.00 terug zijn om te voorkomen dat je een boete moet betalen. Met mijn gepikte band en met de Engelsen drijven we het laatste stukje van de rivier af. In een recordtijd wordt de prijs voor de tuk-tuk onderhandeld en de chauffeur aangespoord op te schieten...we leveren banden net op tijd in. Al met al lag ik nauwelijks langer dan vijftien minuten in de band en bleek het een 'slow day' te zijn, gezien het aantal 'tubers,' (rond de 100 mensen), maar niet getubed, dan ben je ook niet in Laos geweest. 's Avonds eet ik samen met mijn tube-vrienden en gaan we stappen in de populairste bar Sakura. Heel gezellig met ballonnen met lachgas en veel dansen. Gangnam Style kreeg een andere dementie met alle dronken Aziaten in de bar, die gingen er helemaal los op. En wij natuurlijk ook.

De volgende dag bevond ik mij alweer in een bus. Op weg naar Luang Prabang. Laos is in vergelijking met Cambodja een stuk bergachtiger. Dit levert schitterende uitzichten op, maar zorgt er ook voor dat ik hier continue door de bussen word geslingerd. De ritten in Laos zijn daarom behoorlijk vermoeiend, maar een blik naar buiten doet mij steeds herinneren hoe mooi dit is. Luang Prabang is een prachtige stad met 33 boeddhistische tempels en wordt door Unesco beschermt. Samen met een Vlaams meisje verken ik een aantal tempels in de binnenstad. Ik ben nog steeds niet tempel moe, want de tempels zijn overal steeds weer iets anders. Ik zoek ze echter wel met zorg uit, zodat het zijn inwerking niet verliest. Ik bezoek in Luang Prabang de meest historische en bekendste tempel van Laos: 'Wat Xieng Thong.' Een prachtige tempel met een bijzonder dak en prachtig gedecoreerd met mozaïek. Ik laat de foto's op Facebook verder spreken;) 's Middags doen we het voormalige koninklijk paleis aan. Het was het huis van de laatste koning van Laos, koning Sisavang Vong (1905-1959). En voor je dat mag bezoeken, moet je door een strenge controle. Alle tassen en camera's moeten worden ingeleverd en de kleding wordt gekeurd. Mijn jurk is te kort en de mouwtjes van mijn Vlaamse metgezel zijn na de smaak van de kledingpolitie te kort. Wij worden dus gedwongen omslagdoeken te huren. Als alles is goedgekeurd kunnen we eindelijk het paleis betreden. We bekijken de mooie receptieruimte met zijn rode muren vol met mozaïeken beschilderingen van het Lao leven en lopen door de koninklijke familiekamers. Als laatste komen we bij de tempel met de 83cm hoge Buddha, 'Pha Bang.' De stad heeft zijn naam aan deze Buddha te danken en het is de belangrijkste Buddha in Laos.
Elke avond wordt de hoofdstraat van Luang Prabang omgetoverd tot een 'Nightmarket.' Je kunt bij tientallen kraampjes allerlei souvenirs kopen en er spotgoedkoop eten en drinken. Een goede afsluiter van vandaag. Op mijn tweede dag sta ik vroeg op. Om 5.00 uur sta ik al naast mijn bed. En dat heeft niets met mijn snurkende dronken dorm-genoot te maken, ik wilde namelijk de processie van de monniken aanschouwen. Elke ochtend lopen die hun processie om aalmoezen te ontvangen. Lokale mensen zitten geknield klaar en geven de langslopende monniken eten. Een bijzonder tafereel, dat echter door de toeristen verpest wordt. Hoewel er aangegeven wordt minimaal 5m afstand van de monniken te houden, duwen mensen hun fototoestellen in hun gezichten en gaan er bovenop staan. Het is ongemakkelijk. Ik duik daarna nog even mijn bed in en ga dan op de middag de grootste waterval Tat Kuang Si bezoeken. Door sommigen bestempelt als de mooiste van Azië. Het ligt midden in een park in de jungle en het was inderdaad een prachtige waterval, met meerdere levels en azuurblauw water.

's Avonds nam ik de nachtbus naar Huay Xai en daar ben ik vanochtend (12 uren later) aangekomen. Het dorpje heeft weinig te bieden, maar hier kom je voor de Gibbon Experience, een zeer populaire trekking met ziplining, hiking en slapen in boomhutten. Ik heb vandaag mijn boeking bevestigt en Doe morgen de tweedaagse Express tour. En daar kijk ik erg naar uit!

Dus lach ik jullie vanaf Laos allemaal toe....ik heb er nog steeds heel veel zin in, in dat reizen :)

Veel liefs,
Nienke