Oh wat ben je mooi Myanmar

Lieve allemaal,

Vertraging op de lijn! Ik loop weer eens gigantisch achter met de blog en daar is een goede reden voor. Het is veel te gezellig:) Maar tijd om mij even af te zonderen en wat herinneringen op dit digitale papier te zetten.

Een mooie herinnering is de Gibbon Experience. In mijn laatste blog was al te lezen dat ik in Huay Xai was gearriveerd en mij bij het Gibbon Experience bureau gemeld had. Deze organisatie organiseert trekkings gecombineerd met ziplining (tokkelbanen) door het Bokeo Nature Reserve (en zet zich ook in voor de bescherming ervan). Ik koos voor de Express tour, die twee dagen duurt.
Ik meldde mij 's ochtends op het kantoor en daar kregen we eerst een veiligheidsfilmpje te zien over het natuurreservaat en de do en don'ts bij ziplining.
Na een uur rijden in de achterbak van een truck arriveren we bij ons startpunt. We lieten het dorpje en de zwaaiende kinderen al snel achter ons en met een zipline zoefden we de jungle in, om vanaf daar steeds dieper de jungle in te klimmen. De eerste drie uur was het stevig klimmen om bij de ziplines te komen. Het was even aftasten in de groep, maar al snel bleken we met een leuke mix van mensen onderweg te zijn. Zo was een gepensioneerd koppel uit Frankrijk de oudsten en een dochter van 7 jaar die met haar vader op vakantie was de jongste (en uitgeroepen tot mascotte van de groep) van het stel. Na deze hike begon er een lange reeks van ziplines. Met alle aanwijzingen uit het veiligheidsfilmpje in mijn achterhoofd koppelde ik mij de eerste keer toch ietwat nerveus aan de kabel vast. Maar na een dubbelcheck nam ik een aanloopje en zoefde ik de jungle in....en word getrakteerd op een waanzinnig uitzicht over de boomtoppen. Na de eerste zipline denk ik alleen maar...nog een keer! En dat is geen probleem, want deze tocht zit bomvol ziplines. We ziplinen in totaal 25x en leggen 7km over ziplines af. Als je een paar ziplines hebt gedaan, dan is het alleen nog maar genieten (en hopen dat je aankomt). Want de ziplines zijn honderden meters lang en de ene zipline is sneller dan de andere. Het kon daarom soms gebeuren dat je de overkant niet haalde en als een soort van aapje naar het einde moest klimmen. Goed voor je buik- en armspieren. Die van mij kunnen echter nog wel wat fitness gebruiken. Dat maakten ze mij op hardhandige wijze duidelijk. Als ik namelijk ook nog eens onderweg probeer de filmen, kom ik ver voor het einde al stil te hangen. Ik probeer achterstevoren klimmend het einde te halen, maar al snel branden de spieren en zijn de armen als pudding. Ik ben nog maar halverwege, als ik mij afvraag of ik er niet kan blijven hangen. Het uitzicht is tenminste spectaculair! De gids aan de andere kant wil gelukkig wel de reddende engel spelen en komt mij halen. Na dit avontuur lijkt het mij maar beter om het filmen voor gezien te houden en bij elke zipline zoveel mogelijk vaart te maken. Dat je dan soms in volle vaart op het eind van de kabel komt aanvliegen en uit alle macht moet remmen, neem ik graag voor lief. Er zijn kussens op de bomen om die raketlandingen iets zachter te maken. Na een hele dag hiken en ziplining zoeven we over onze laatste zipline van de dag rond vier uur de boomhut binnen. Geen slaapplek voor mensen met hoogtevrees, want de boomhut hangt 60m boven de grond. Kleine kinderen dromen ervan en hier wordt het werkelijkheid. We hebben een waanzinnig uitzicht en onder het douchen kun je ervan blijven genieten, want er is een openlucht douche. We worden door de gidsen alleen gelaten en de lokale vrouwen komen de boomhut in zweven met ons avondeten. Na het avondeten wordt er nog wat gekletst en kaartspelletjes gespeeld, maar we liggen allemaal al vroeg in onze bedden (een matras onder een klamboe). Ik kijk nog eventjes onder mijn bed voor enge monsters (lees: enge insecten en boomratten) en slaap dan als een roosje. Geef mij maar een boomhut in plaats van een dorm;)
De volgende ochtend gaan we om zeven uur weer los. We gaan eerst een uurtje ziplinen voordat we gaan ontbijten. Na het ontbijt pakken we onze rugzakken en is het tijd voor de laatste ziplines. Als ervaren zipliners vliegen we allemaal over de boomtoppen en de uitzichten blijven adembenemend. Het is jammer dat je onderweg op de kabel niet even kunt stoppen. Na nog een korte hike arriveren we rond lunchtijd op ons eindpunt, waar we nog een bord rijst krijgen en dan teruggebracht worden naar Huay Xai. Een prachtige ervaring!

De volgende dag vertrek ik met een tuk-tuk naar de Thaise grens om vanaf daar met een minibus naar Chiang Mai door te reizen. Ik heb geluk want het busje is bijna leeg, dus hebben mijn medereiziger (en landgenoot) Niels en ik een hele bank voor onszelf. Dit is relax reizen naar Chiang Mai. We komen er om 16.00 aan. Thailand lag niet in de planning, maar de vliegtuigtickets naar Myanmar zijn vanaf hier een stuk goedkoper. En onder het motto: 'nu ik er dan toch ben,' besluit ik de Thaise massage uit te proberen. Er wordt daarbij flink aan je getrokken en kan niet zeggen dat ik daar erg ontspannen van werd. 's Avonds geniet ik samen met Niels van het beroemde Thaise eten.

Ik vlieg de volgende dag naar Mandalay, Myanmar. Een land waar ik bijzonder naar heb uitgekeken. De militaire dictatuur is nog maar sinds 2011 opgeheven en de grenzen gaan langzaam open voor de toeristen. Het land bevindt zich dus nog in zijn vroegtijdagen van het toerisme en ik wil het nu dan ook dolgraag bezoeken. Vorige week dinsdag zette ik er voet aan land. Alle backpackers uit mijn vliegtuig gingen naar hetzelfde hostel (de keuze in goedkope accommodatie is hier nog niet zo groot en het is met bedragen tussen de 10-20 USD ook steeds even slikken), dus we delen een taxi naar het hostel. De chauffeur heeft wat moeite om het te vinden en dat begrijp ik wel met een adres als 'between street 36-37 en between street 57-58. Klonk mij nou ook niet echt als een makkelijk vindbare straatnaam. We kwamen er natuurlijk wel en kregen een warm welkom van de familie die het hostel runt. Er wordt ons sap en watermeloen voorgeschoteld en voor we weigeren kunnen worden de tassen al weggedragen naar de kamers. Echt weer een thuis ver weg van huis. We besluiten nog met zijn allen (de twee Brazilianen en de Amerikaanse uit het vliegtuig) ergens in een bar het lokale bier uit te proberen (goedgekeurd) en we maken plannen om met elkaar de volgende dag de lagoon te bezoeken.
Die plannen worden de volgende ochtend wel iets bijgesteld, want de Brazilianen blijken dezelfde avond al met de nachttrein verder te willen reizen en gaan daarom de stad verkennen. Abby en ik gaan dus met zijn tweetjes. We huren een scooter en als we ook de route op papier hebben, gaan we op zoek naar deze turkooisblauwe lagoon en waterval. We kunnen de route, onder grote belangstelling van de locals, makkelijk volgen. Een uur later zijn we er dan ook en klimmen we onze weg naar de waterval met zijn lagoons. We zien geen andere toerist en passeren alleen maar locals. Kunnen we mooi het Hallo in Birmees oefenen...Mingguhlaba! Bij de lagoons sluiten we vriendschap met een groepje studenten uit Mandalay. We zwemmen met elkaar en worden voor de lunch uitgenodigd mee te eten. We laten hen dan ook een echte Birmese lunch bestellen.
Na deze leuke ontmoeting vonden we onze weg terug naar Mandalay, waar we op de Mandalay Hill de zonsondergang wilden bekijken. Het is een half uur klimmen naar de tempel op de top, op blote voeten, want je loopt op religieuze grond. Wij smokkelen echter een kwartier, door met de scooter een stuk omhoog te rijden. We voelden ons wel wat lui, maar komt ons wel zo goed uit, want we zijn aan de late kant voor de zonsondergang. Het is een prachtige tempel, maar de weersomstandigheden zijn niet ideaal voor het uitzicht en de zonsondergang. Het weer hebben we niet in de hand.
En dat bewees het weer ons de volgende morgen nog maar eens. De plannen vielen een beetje in het water, want het regent pijpenstelen. Abby besloot deze dag dan alsnog verder te reizen en ook de andere gasten blijven liever in het hostel schuilen. Ik besluit echter mijn regenponcho aan te trekken en er op mijn laatste dag in Mandalay met een motor erop te trekken. Ik dit keer wel achterop. Mijn privé chauffeur van de dag is TuTu. Hij brengt mij eerst naar de Mahamuni Pagoda. Een beroemde, want in het midden van dit complex staat een hoge Buddha die dagelijks door aanbidders met bladgoud bewerkt wordt. Een mannenwerkje, want vrouwen mogen alleen maar toekijken. Kun je niet dicht genoeg bijkomen, dan is het ook allemaal via televisies te volgen. Daarna rijden we door naar de omliggende oude stadjes, drie stuks. De eerste is Sagaing, waar ik de Sagaing heuvel beklim en beloond wordt met uitzicht over de met stupa's gevulde heuveltoppen. Daarna doen we Inwa aan. Eeuwen geleden tijdens verschillende koninkrijken de oude hoofdstad van Birma en uit deze tijd zijn er een paar mooie ruïnes te bezoeken. Laatste stadje is Amarapura. We stoppen bij een weverij, waar de prachtige Birmese kleding gemaakt wordt. De Birmese vrouwen dragen hier mooie gekleurde lange rokken en ook de mannen dragen hier vaak een rok. Er is natuurlijk ook een winkel (zo toeristisch is Myanmar dan al wel) en ik kan de deur niet uitlopen zonder zelf een rok gekocht te hebben. Amarapura is beroemd om zijn teakhouten burg, de U Bein's brug is 1,2 kilometer lang en de langste teakhouten brug ter wereld. Helaas geen zonsondergang vandaag, want het is de hele dag grijs gebleven, maar was zeker leuk om er overheen te lopen. We hebben dan nog een uur terug te reizen naar Mandalay. Het was een lange dag en ik en mijn derrière waren 's avonds blij terug te zijn. Toch ga ik samen met Gert-Jan (Nederland), Marco (Zwitserland) en Christian (Noorwegen) 's avonds nog graag een hapje eten (onthoud die namen, ze gaan nog vaker terugkomen in de blog;)).

Ik reis vervolgens door naar Bagan en zit met Marco in de bus naar Bagan, de tempelstad van Myanmar. Er werd in 849 begonnen aan de bouw van deze grootste verzameling tempels en pagoden en Bagan werd de hoofdstad van het eerste Birmese koninkrijk. Stonden er ooit ruim 10.000, vandaag de dag zijn er op deze 40 vierkante meter nog steeds bijna 3000 pagoden en tempels te bewonderen. Op onze aankomstdag doen we het nog even rustig aan en lopen een rondje door het nieuwe Bagan. Met Phillipe (kende wel al van Mandelay en is 'for the record' een Canadees) en een Française gaan we 's avonds eten. Ze vragen of we lokaal willen eten. Daar zijn we natuurlijk wel voor in, dus komt de tafel vol te staan met lokale gerechten, dat je samen met rijst eet. Lekker!
We staan een dag later al om 5.00 naast onze bedden. Niet mijn favoriete tijdstip van de dag, maar voor een mooie zonsopgang in Bagan kom ik er mijn bed graag voor uit. Het populaire vervoersmiddel om op eigen houtje de tempels te bezoeken is hier de E-Bike, een elektronische scooter. Wij huren dus ook zo'n ding (ik achterop) en laten alle andere vroege vogels uit het hostel achter ons, op zoek naar een verborgen plekje voor de zonsopgang. We worden al snel door een local aangesproken, die ons wel naar zo'n tempel kan brengen (tegenover deze aardigheid staat wel dat we zijn schilderijen moeten bekijken). De poort bij de tempel wordt voor ons opengemaakt en wij zijn de eersten die de top van deze tempel opklimmen. Het uitzicht is schitterend en mystiek. Over de tempels hangt een sluier van mist. Al wachtend op de zon genieten we van dit moment en de stilte om eens heen. Uiteindelijk weten nog zes mensen dit plekje te vinden en zien we de zonsopgang een half uur vertraagd, want de zon werd door een aantal wolken geblokt. Onze eerste blik over Bagan was echter schitterend. We rijden terug voor een ontbijt in het hostel en gaan dan verder tempel hoppen. De mooisten zijn de tempels die je kunt beklimmen. De tempels zijn van de buitenkant mooier dan van de binnenkant en de uitzichten zijn spectaculair. We lassen op het heetst van de dag een siësta in en gaan op de namiddag nog eens terug voor de zonsondergang. Het is aansluiten in de rij, want er willen nog meer mensen de tempel op. Bussen vol komen nog aan, maar we hebben mooi plekje om de neerdalende zon te zien. Zodra de zon onder is sluiten we ons weer aan in rij naar beneden, want we hebben haast. Het wordt donker en we hebben ons steeds langzamer rijdende E-Bike een beetje genegeerd. De accu is bijna leeg. We redden het met het horten en stoten nog een eind verder te komen en dan staan we toch echt stil. Maar gelukkig staat er voor zulke domme toeristen een telefoonnummer op het kentekenplaat. Één belletje en ze komen je helpen. We hoeven het hele eind niet terug te lopen, want ze brengen ons een nieuwe E-Bike. Het is Sinterklaasavond. Gert-Jan en Christian zijn inmiddels ook in Bagan gearriveerd en met zijn vijven (Phillipe is ook van de partij) hebben we onze eigen aangepaste versie van pakjesavond, met pizza's, bier en zelfs een potje bingo in het hostel. Met de pepernoten, die dankzij Gert-Jan op tafel komen, is de avond helemaal af.

Na alle gezelligheid van Sinterklaasavond laat ik de zonsopgang dit keer maar schieten. We doen het 's ochtends rustig aan en het plan is vandaag met zijn vijven er op uit te gaan. Rond het middaguur staat de hele E-Bike crew klaar. De vier mannen op een E-Bike en ik bij Marco achterop....iemand moet toch de map lezen ;) Ik navigeer ze naar de tempels (met een beetje hulp en Google Maps) en we hoppen er weer verschillende voorbij tot aan de zonsondergang. Dit keer zoeken we een iets rustiger plekje op. De tempel was veraf gelegen en de kleinere E-Bikes (waar maar 1 persoon op zit) haperen na onze route over de offroad weggetjes. Één voor één staan ze stil, dus hangen we weer aan de telefoon. Er worden twee accu's gebracht, zodat Christian en achillespees weer door kunnen. Als toch ook Gert-Jan even later stilvalt, wordt hij door de motor tot aan 'thuis' voortgeduwd.
Met Marco ga ik 's avonds in de nachtbus naar Kalaw. Tijd om afscheid te nemen van de anderen en van Bagan.

Bagan wat was je mooi! Myanmar wat ben je mooi! De Birmezen zijn de vriendelijkste mensen die ik op mijn reis heb ontmoet en het is nu al een reis vol met hoogtepunten. Wordt vervolgt...

Veel liefs,
Nienke