Winter Wonder(zwitser)land!

Lieve allemaal,

Soms wordt ik weer met de neus op de feiten gedrukt, wat voor voorrechten ik heb met een job in Zwitserland. Vandaag tijdens een rondje hardlopen (wat ik veel te weinig doe) heb ik uitzicht op de besneeuwde bergtoppen, gisteren met Nederlandse collega's een bakje koffie in Luzern kunnen doen en in een vrij weekend staan we in twee uur op de skipiste.

Soms willen we ook wel eventjes om het hoekje kijken in Nederland. Maandag was zo'n momentje. Ook hier waren we in extase over de drie Nederlandse medailles op de 500m mannen. Wat een spanning en alleen op mijn kamertje werd er luid mee geschreeuwd. Zappend tussen Zwitserse en Duitse tv, de NOS website en SRF Sotchi Player word ik deze week weer geleefd op het ritme van de Olympische Spelen.
Het valt de Zwitserse presentator ook op..dat Nederland het wel erg goed doet bij het schaatsen (en wat zijn we goed!!). Hij vergelijkt het al met het voetbal: ''bij voetbal staan 22 spelers in het veld, maar aan het eind winnen de Duitsers altijd, maar bij het schaatsen schaatsen velen, maar aan eind winnen de Nederlanders altijd''.

Terug naar het begin van de maand. Mijn eerste nachtdiensten. Nachtdiensten waar je alleen op de afdeling staat, maar natuurlijk altijd bij de collega van de naaste afdeling even kunt buurten of advies vragen. Gaat er een alarm in de nacht (wij kunnen op de patiëntenkamers assistentie-alarm laten uitgaan, erg foutgevoelig trouwens, grootste gedeelte is vals alarm), dan heb je overal rennende zusters. Want alarm in de nacht, betekent direct springen. Goed voor mijn lijn! Zelf was ik ook lekker bezig in mijn inwerknachtje. Zo liet ik zelf het assistentie-alarm (stapte op de alarm-mat van de patiënt) en bedreigingsalarm (knopje op de telefoon) uitgaan...waarbij ik alle toe rennende collega's weer terug kon sturen, oops. Verder had ik gelukkig relatief rustige nachten, mooi om erin te komen. Vooral de ochtend is erg stressig. Collega's verwachten al snel dat je alle patiënten hun vitale functies hebt gecontroleerd en als patiënten wakker worden..beginnen ze ook te bellen. Dat je alleen in de nacht bent, is wel wennen (ik miste jouw Leny;)), maar er is een aardig takenlijstje dat je moet uitvoeren. Je verveelt je niet zo snel.
Inmiddels heb ik net alweer een blokje van 5 nachtdiensten achter de rug.

Het sociaal leven wordt vooral met de Nederlandse collega's opgezet. Een etentje bij de pizzeria wordt gebruikt om ervaringen met elkaar uit te wisselen en er ontstaan zo waar Greys Anotomy praktijken, want er wordt druk gezwijmeld over de nieuwe arts-assistent en een nieuwe IC-broeder. Harten worden trouwens ook weer gebroken, als blijkt dat de IC-broeder getrouwd is (van de AA weten we het nog niet).
Erg gezellig met de Nederlanders, en er komen er nog steeds meer (welkom Bas), maar dan blijkt maar weer dat je met 42-urige werkweken en onregelmatige diensten, er maar weinig tijd overblijft om ook al die leuke dingen te doen.

Maar dan het weekend van 1-2 februari, Margreet en ik waren samen vrij (een unicum)...tijd om iets van mijn bucket list af te strepen...skiën! We gingen naar Engelberg! De backpack was al gepakt en na onze werkdag gingen we direct naar de trein. Deze trein werd in Muri al gemist, maar met een goed getimed sprintje in Luzern hadden we toch nog de juiste trein gehaald. We sliepen in een gasthuis in een dorpje naast Engelberg, waar we in een mooi Zwitserse kamer (hout en voor de lange Nederlanders een erg laag plafond) terecht kwamen. Het werd verrassend gerund door een Indiase familie, die slechter Duits als ons spraken. Een prima adresje, goed ontbijtje en een treinverbinding voor de deur (enig nadeel, de trein reed maar één keer per uur). We gingen vrijdagavond in Engelberg eten en Engelberg bij nacht zag er veel belovend uit. Zaterdags melden we ons 's ochtends bij de balie van de skischool. Skiles voor beginners en Nederlandstalig. Ja hoor, geen probleem. Samuel werd opgetrommeld en wij zouden ons om half 11 op Klostermatte bij Brunni melden. Volgende stop was de outdoor-winkel. Daar werden de ski's en skischoenen voor twee dagen gehuurd. Met de skischoenen aan (en die lopen erg ongemakkelijk), ski's en stokken in de hand in de skibus. En waar alle Zwitsers met dit materiaal heel gemakkelijk reist, liepen wij er enorm mee te klungelen. Wij vonden het nog een hele operatie om met dit spul in- en uit de bus te stappen en te dragen (op het schouder, in de hand, beide handen wat is nou makkelijker?). Maar eenmaal op Brunni wachten we op onze skileraar. Mijn eerste ski-les (Margreet heeft wel een aantal keren geskied) op de kinderpiste. En ja die kinderen skiën je op volle snelheid voorbij. Onze skileraar, Samuel, spreekt een woordje Nederlands, want hij heeft skiles ergens in een skihal bij Eindhoven gegeven. We beginnen makkelijk. Ergens op een vlak stukje moeten we een paar rondjes skiën. Ik vond het meer klunen op ski's, erg moeilijk om vooruit te komen. Het duurde ook niet lang of ik lag voor de eerste keer in de sneeuw. Waar ik vervolgens nooit meer omhoog kon komen...zonder hulp van de skileraar. Volgende stap was oefenen met de skilift..een lopende band. Een privé band wel te verstaan...we hadden deze oefenbaan voor ons zelf. Daar konden we even rustig proberen, slalommen om pionnetjes en vervolgens naar de echte piste. Weer een nieuwe lift...zo'n sleeplift. Ook hier eerst weer droogoefenen...hoe werkt de lift en toen omhoog...halverwege stapten we de piste op. Helemaal happy dat ik zonder te vallen op de piste stond. Al traverserend (zigzaggend) de piste af. Bij de sleeplift had ik iets te vroeg gejuicht, want bij de tweede loop lag ik onderweg weer eens in de sneeuw. De skileraar (voorop) moest weer terugkomen om mij op te rapen.
We hadden drie uurtjes les, die voorbij vlogen. Soms met vallen en opstaan, maar met heel veel plezier. We hadden de smaak te pakken, dus maakten we ook een afspraak voor de volgende dag, nog 2 uur lessen, dit maal op de Gerschnialp. Nadat we nieuwe energie hadden verzameld (eten!), gingen we op eigen houtje nog paar keer van de piste af. Beetje onwennig (wie gaat mij oprapen..als ik val) en ongecontroleerd kwamen we toch elke keer weer beneden. Op de namiddag slenterden we nog even door Engelberg en om half 6 hadden we een reservatie in het zeer populaire en drukke Alpenclub restaurant, waar we natuurlijk voor de schnitzel gingen;) Op de avond nog een hoogtepunt....we gingen nachtsleeën en het sneeuwde:). De laatste keer op de slee was ik nog een kleine Nienke, en nu kon kleine Nienke die wat ouder is geworden haar weer eens uitleven op een slee. Met de gondel werden we steeds omhoog gebracht, van waar je dan op houten sleeën de 3.5 km lange baan af kon glijden. Sleeën voor volwassenen en waarbij volwassenen weer kind worden. En wat kon dat snel gaan zeg. In die twee uur maakten we 4 rondjes. Alleen op de slee, met zijn tweeën op de slee (lol!) en steeds maar sneller kunnen gaan (we hadden de tips en tricks steeds beter door). In de ruwe sneeuw gingen we zo af en toe over de kop met de slee, waarna je op de gladde stukken weer op volle snelheid verder ging. Heerlijk:)
Zondags regende het de hele dag in Muri, maar dat betekende in Engelberg de hele dag sneeuw:) Het was dikbewolkt, mistig en veel sneeuw. We wilden vandaag na de skiles de Cliff Walk doen. Een hangbrug op de Titlis berg waar vanaf je een prachtig bergpanorama hebt, dat hebben we uiteindelijk niet gedaan, want je zou niks hebben kunnen zien.
We troffen onze skileraar beneden en met zijn drieën gingen we met de gondel omhoog. De pro's gingen allemaal tot aan de Titlis en wij stapten er bij Gerschnialp uit. Daar begon het echte skiën, geweldig! We skieden naar een piste, waar we weer allemaal nieuwe oefeningen oefenden. Dit keer was de sleeplift voor twee personen. Heel verstandig..de skileraar en ik gingen samen. En skiliften en Nienke zijn niet een erg gelukkige combinatie. Bij deze lift is het afstappen erg lastig (tenminste voor mij), ik lag dan ook alweer snel met mijn snufferd in de sneeuw. We skieden deze dag van twee verschillende pistes, allemaal blauwe pistes, maar voor ons steil genoeg. Eerste les die we hadden geleerd was over vallen, je hebt drie opties. De pizzapunt (punt maken van je ski's), bocht omhoog skiën (remt af) of je laten vallen. Ik heb ze alle drie moeten gebruiken.
Na de twee uurtjes les, namen we afscheid van onze skileraar en hielden pauze in een restaurantje. Ik vond het er heerlijk, overal skiërs (degelijke mensen) en snowboarders (lang haar, woest uiterlijk) die er kwamen uitrusten. Dan gaan we weer los....en dan komen we bij mijn enorme schaam- en stuntelmoment. Ja hoor, weer die lift. Je hebt de piste, dan een dikke laag sneeuw en dan de liftbaan. Je hoeft alleen maar te staan in de lift en dat ding trekt je omhoog. Maar ik lig halverwege, met een gil in de dikke laag sneeuw naast de liftbaan. Dat vallen is niet zo moeilijk, maar hoe kom je er in hemelsnaam weer vandaan. Met veel moeite stond ik eindelijk rechtop, met de kuiten in de sneeuw en heb ik de ski's maar uitgedaan, om tenminste weer op de piste te kunnen komen. Maar krijg de ski's maar weer aan, als alles onder de sneeuw zit. Na 15 minuten proberen en hulp van Margreet had ik er schoon genoeg van en besloot ik maar te gaan lopen. Een uiterst behulpzame Zwitser vond dat zo sneu dat hij mij kwam helpen. Mijn reddende engel had het binnen een minuut voor elkaar. Vielen malen Dank! Na dit avontuur gingen we de skibus terug opzoeken. We kijken nog vol bewondering naar de skiërs die off-piste naar onder komen vliegen...wow. Als er een bankje had gestaan, zaten we er nu nog;) En belangrijke les die we leerden, heb altijd contact geld op zak. De skibus bleek CHF2,- te kosten en toen we onze zakken hadden leeggegooid konden we beste man elk 1 Frank betalen. Waar hij gelukkig mee akkoord ging. Beneden bij de skischool moesten we onze leraar nog terugbetalen (hij had ook al bij de skipiste onze skipas moeten betalen, vanwege ons gebrek aan cash), maar de balie was gesloten. Ik had echter zijn nummer in de telefoon opgeslagen, dus besloot hem te bellen. Ipv hem kreeg ik mijn collega aan de telefoon. Vol verbazing vroeg ik mij luidop af waarom ik haar aan de telefoon kreeg en dat ik echt toch echt op zoek was naar onze skileraar. Mijn lachende collega vertelde dat ik toch echt met het ziekenhuis was verbonden. Oops, maar ik had eigenlijk direct moeten zeggen dat Margreet en ik niet meer terugkomen. Wij blijven hier;)
Maar eind goed al goed, de skischool in het dorp heeft Samuel gebeld en hij heeft zijn geld gekregen. Voor ons zat het wintersport weekend erop.
Maar voordat alle blauwe plekken weg zijn, staan wij alweer op de piste:) Met het goede ruilwerk zijn Margreet en ik in het weekend van 1-2 maart weer vrij :)

Ondertussen is Fasnacht begonnen. Wat het precies allemaal inhoudt krijg ik niet echt duidelijk en lijkt altijd en overal Fasnacht te zijn, maar afgelopen zaterdag was er een groot Monsterconcert in Muri. Natuurlijk gingen we daar met de Nederlandse meiden even een kijkje nemen. We hadden net het schaatsen gekeken en dit sloot er mooi op aan....nu kwamen de dweilorkesten. Het inhaken en meezingen zat er niet echt in, maar er waren veel bands op de been. Het Monsterconcert blijkt maar één keer in de vijf jaar te worden georganiseerd en er komen zo'n 50 muziekgroepen. We hebben nog nooit zoveel mensen in Muri gezien en het was leuk om even een kijkje te nemen. Maar om het echt mee te maken, moet je verkleed zijn, meedrinken en die avond geen nachtdienst hebben.
De laatste week van februari is er ook overal Fasnacht, dus Fasnacht is nog lang niet voorbij.

Veel liefs,
Nienke