Wel en wee in Muri.

Lieve allemaal,

Hoogste tijd voor een nieuw verslag...een verslag waarin we nog even terugblikken op de wintersport, er kennis wordt gemaakt met onze stamkroeg, een bliksembezoek aan NL aan bod komt, een stukje Franstalig Zwitserland werd ontdekt en is er een ruimte voor een tikkeltje heimwee. Om dit allemaal aan bod te laten komen, is het nogal een lang verslag geworden. Maak het je dus gemakkelijk, neem een pauze en dan wens ik jullie veel leesplezier:)

Ik begin waar ik geëindigd ben, Fasnacht. Waar al weken overal Fasnacht feesten waren, kwam het eind februari tot een hoogte- en tevens eindpunt. Desondanks heb ik er nog steeds weinig van meegekregen, onder andere door mijn werkplanning (hele week late diensten), gebrek aan verkleedkleding en gezelschap. Het ging in Muri eigenlijk aan mij voorbij. Ik kwam dan ook op het goede idee om op donderdagochtend nog snel voor mijn late dienst naar Luzern te gaan, om een waardebon te verzilveren. In de trein begon bij mij het licht al te branden, er waren wel verdacht veel verklede mensen, dat Fastnacht begonnen was. En eenmaal in Luzern kwam ik tussen de muziekbands, piraten, Lord of the Rings figuren, konijnen en teletubbies terecht. Tot mijn grote geluk was de enige winkel die open was, de Manor. In dit warenhuis voor twee F16 piloten op aan de kassa dan toch mijn bon kunnen verzilveren.

Hoewel de winter hier in Zwitserland ook erg mild was, zochten we de sneeuw in Engelberg op 1-2 maart nog eens op. Mijn eerste ski-ervaring smeekte om een deel 2. Bas, een Nederlandse jongen, die net een dag in Zwitserland was ging ook gezellig mee. De skiles, ski's en overnachting werden weer bij dezelfde mensen geboekt en op zaterdagochtend stonden we rond half 11 weer op de blauwe piste op Gerschnialp. We hadden pas op de middag onze skiles, dus werd er achter Bas aan geskied, de ervaren skiër onder ons. Om überhaupt te kunnen skiën, moest je eerst omhoog, dus ging ik met klamme handjes naast Bas weer in de sleeplift staan. Ik had daar na de laatste keer nou niet bepaald goede herinneringen aan over gehouden. Maar ik mag wel concluderen dat ik zowaar vriendjes met de skilift ben geworden. Hij heeft mij steeds veilig boven gebracht, zonder duikelpartijen in de sneeuw van mijn zijde. In het restaurantje namen we nog een snelle lunch, waarna we vervolgens kennismaakte met onze skilerares Nadine, voor de volgende 3 uren. We bleven op dezelfde piste en met de nodige handige oefeningen, probeerde ik mijn ski-techniek te verbeteren en leerde ik ook steeds beter hoe ik zonder hulp weer kon opstaan, want valpartijen horen er bij mij nog steeds bij. De blauwe piste was dit keer tot de top geopend, dus we konden nog een stukje hoger gaan. Al met al kwam er een heel uitdagend stukje bij, dat deed mij vooral nadenken hoe steil een rode piste (en een zwarte!!) dan wel niet moet zijn. Nadine stelde voor om al skiënd de afdeling naar het Dalstation te maken (ipv met de gondel). Nadat we grondig de steilheid van de route hadden bevraagd, besloten we het natuurlijk te doen. Supergaaf om eens echt een route te skiën. Nadat we steeds lager kwamen, komen er allemaal ervaren skiërs vanaf andere pistes bij.....zij laten het skiën er zo makkelijk uit zien haha. Ik had daarentegen behoorlijk moeite om op het laatste steile stuk mijn skitechniek te behouden en lag op een paar meter voor de finish nog maar weer eens met mijn neus in de sneeuw. Maar het smaakte naar meer! We sloten de avond af in restaurant Yanapuma en kregen nog een staartje van de Fasnacht optocht mee.

De volgende dag was het nogal mistig, maar zou het 's middags opklaren. Op de middag wilden we dan ook de Cliffwalk bovenop de Titlis doen. Margreet besloot niet mee te gaan skiën, maar Bas en ik bonden de ski's nog eens onder. Om het gevoel weer te krijgen, gingen we eerst nog eens de bekende blauwe piste af. Maar gisteren bij de afdeling hadden we een nieuwe piste gezien, dat was dan ook het doel van vandaag. We gingen dus al snel op ontdekkingstocht, klunend door de sneeuw (want niet alles is even steil) vinden we een andere gondelbaan. We kijken elkaar even aan en denken waarom ook niet, dus laten we ons met de gondelbaan omhoog brengen. Het is mistig, maar het is mij wel duidelijk dat we erg hoog gaan en ik begin dan ook iets zenuwachtig te schuiven....hoe komen we weer beneden?! Bij het uitstappen, laten we de andere skiërs voorgaan. Ik kijk eens rond en zie niets anders dan een rode piste en een steile afdaling....slik! Het liefst zou ik met de gondel naar beneden gaan, maar dat is natuurlijk mijn eer te na. Aangezien we nu alleen zijn en Bas al een stuk naar beneden is geskied, ga ik dan ook gewoon. De moed was er wel, maar 10m later creëer ik een eigen lawine door met grote snelheid een duikelpartij te maken, waarna ik van top tot teen onder de sneeuw zit. Alles is nog heel dus sta ik al snel weer op de latten, en onder begeleiding van Bas daal ik verder af. We blijven op de rode piste (blauwe is vanwege lawinegevaar gesloten) en de steilheid maakt het skiën weer tot een hele nieuwe ervaring. Als ik weer eens in de sneeuw lig, word ik door een vriendelijke Zwitser overeind geholpen en hij steekt mij nog een hart onder de riem, ``Übung macht der Meister``. En zo is het maar net...onder het motto ''gewoon doen'' leer je het snelst. Onderaan de piste en drie valpartijen later nemen we nog een keer de gondel omhoog. Want.. I Love It! De tweede keer gaat het alweer beter. Het eerste stuk haal ik dit keer zonder te vallen en eenmaal onderaan ben ik maar twee keer gevallen. Ik ben ervan overtuigd dat ik de derde keer zonder te vallen beneden was gekomen, maar er was geen tijd meer. Wij moesten naar het Dalstation afdalen, want daar troffen we Margreet weer. Wij gingen met verschillende gondels naar het puntje, de Titlis. Hoewel je normaal gesproken alleen met skiërs en snowboarders in de gondel staat/zit, wordt de gondel nu ook met fashionable uitziende Chinezen en Koreanen gedeeld. Met een echt AAAW moment, breken we met de ronddraaiende panoramagondel plots door de mist en is de lucht helderblauw en schijnt er een felle zon. We hebben vanaf de Titlis en de Cliffwalk (Europa's hoogste hangbrug) dan ook een betoverend uitzicht over de bergen. Iets waar we dan ook lekker lang van genoten hebben en zittend op de bergrand ons hebben laten verwonderen over alle wintersporters die zich van de zwarte- en offpiste naar beneden storten. Vooral de soms erg jonge kinderen (6-8 jr) deden onze monden open vallen. De combinatie van het schitterende weer, sneeuw en wintersportsfeertje maakte het tot een schitterend einde van ons weekend.

Met de Nederlandse Muriërs (of Murianen, wat klinkt leuker?) zijn we ondertussen met enige regelmaat in de NL-Bar te Mühlau te vinden. Onze gemiste bitterballen, kroketten en frikandellen staan hier op het menu en het is daar bovendien erg gezellig. De bar is een drukbezochte ontmoetingsplek voor zowel Zwitsers als Nederlanders. Altijd leuk om een gezellige avond door te brengen op een plek waar de menukaart een klomp is, er een molen op de bar staat en Nederlandse spreuken op de muur geschilderd zijn.

Eind maart was het dan zover, dat heit&mem een bezoekje aan Zwitserland kwamen brengen. Twee zakelijke bezoeken in België en Duitsland brachten ze uiteindelijk twee dagen in Muri.

Hebben jullie ondertussen al eens pauze genomen? We zijn over de helft! Oké door met deel II.

Heit en mem waren dus in Muri. Ik wilde ze wel iets van het winterse Zwitserland mee laten maken, dus namen we de auto naar Arth-Goldau. Daarvandaan kun je met een treintje omhoog naar de top van de Rigi. Hoewel ik beter moest weten, stond ik driekwartier later met mijn Allstars (en dus natte voeten) in de sneeuw met heit en mem. Aan de ene kant zagen we het groene dal en aan de andere kant het iets mistige maar mooie bergpanorama. We maakten een deel van de afdaling per voet en het treintje deed de rest. Daarna nog even een rondleiding door Luzern en een pizza in Muri sloot de eerste dag af. De tweede dag bracht de Tomtom ons met een grote omleiding aan de Halwilersee. Heit en mem zijn natuurlijk fanatieke wandelaars en ik deed dit keer maar gezellig mee;) Oerhollands picknickte we op een bankje met uitzicht op het meer. Ook deze dag eindigde we in de grote stad, dit maal leidde ik ze in Zürich rond. Na het rondje stad belandden we in een bierhal met schnitzels en FC Zürich fans.

Ik heb mijn eigen autootje (zo noem ik hem nog maar voor het gemak, hoewel hij natuurlijk door heit en mem is overgekocht) in Zwitserland en dat is natuurlijk heerlijk, wat een bewegingsvrijheid. Op een mooie zomerdag in april wilde ik dus ook maar eens naar Zug toeven....maar eenmaal zittend voor het stuur, kwam er geen geluid meer uit. Na een hevig moppermoment, waarom ik in hemelsnaam deze rotauto hier heb (dat is nog zacht uitgedrukt, gelukkig zeggen auto`s niets terug, hoewel memmen aan de telefoon wel...sorry!), was het tijd voor actie. Maar ook de startkabels van onze Vlaamse Nederlander kregen er geen geluid meer uit, een lange wachtbuurt bij de garage (kwam dat nou door de Zuid-Amerikaanse eigenaar....manaña mañana) later concludeerde de monteur dat de accu een Toden Hosen was, ofwel zo dood als een pier. Gelukkig stond er nog een tweedehands accuutje in de garage, die mijn auto voor 3 jaar weer verder laat rijden (zonder garantie;)). In het weekend was mijn poging tot het toeren met mijn auto dan ook succesvoller. Ik reed naar Fribourg en daarmee overgrensde ik ook het Duits- en Franssprekend gedeelte van Zwitserland. Het is een heerlijk middeleeuws stadje, met een gedeeltelijke stadsmuur, kathedraal, bruggen en gezellige steegjes. Ik reed daarna nog door naar Murten, een dorpje geheel omringd door een stadsmuur, liggend aan het Murtenmeer. Met het doorbrekende zonnetje, grasveld en beachvolleyballende jongens de ideale plek.

Hoe kwam mijn autootje nou in Zwitserland? Nou op de dag dat de Nederlandse snelwegen gesloten werden vanwege de NSS top en er in Amsterdam wel erg veel blauw op straat te vinden was voor een Obama die het Rijksmuseum bezoekt, was ook ik in Nederland, in Amsterdam welteverstaan. Een droomvacature voor een Spoedeisende Hulp verpleegkundige in opleiding liet mij schrijven. Helaas is sollicitatie nergens op uitgelopen, maar het was wel goed voor een bliksembezoek aan Nederland. Met het vliegtuig heen en met het autootje dat in Duivendrecht op mij stond te wachten terug. Binnen 24uur lag ik weer in mijn bed in Muri.
We zijn stiekem dus ook weer gaan nadenken over een eventuele terugkeer naar Nederland. Hier zijn meerdere redenen voor. Als gevolg van het steeds groter wordende ziekenhuis en het toenemende aantal buitenlandse werknemers hadden we eind maart een meeting met de directeur en leidinggevende van de huishoudelijke dienst. De contracten in het personeelshuis worden voor mensen die er al langer dan 9 maanden wonen per 1 juli geëindigd, om zo plaats te maken voor de nieuwelingen. Heel begrijpelijk, maar de zoektocht na een nieuwe woonplek moet ik nu wel concreet maken. Ik ben mij gaan oriënteren in Zug, een mooie stad aan het Zugermeer en half uur rijdend v.a. Muri. Echter doet deze zoektocht mij ook steeds meer nadenken over de toekomst. Een huurcontract wordt voor langere tijd afgesloten, en de meeste verhuurders willen dat je min. 6-12 maanden blijft. Daarnaast is het Zwitserse systeem en vooral de samenwerking op de werkvloer soms een bron van ergernis. De personeelswisselingen in ons team blijven groot (we hebben inmiddels ook een nieuw afdelingshoofd) en dat beïnvloed behoorlijk de wisselwerking in het team. Zo af en toe stijigt de irritatie tot mijn kruin, maar er zijn gelukkig genoeg dagen, waarin dit niet zo is. Bijna 1 jaar Zwitserland heeft vele mooie momenten en ervaringen opgeleverd, maar eerlijkheidshalve knaagt soms de heimwee naar Nederland. Voorlopig zitten we nog aan een contract vast, liggen de banen in Nederland nog steeds niet voor het oprapen en ik ga dus alle mogelijkheden nog eens rustig op een rijtje zetten. Ondertussen ga ik volgende week lekker nog een paar dagen in Nederland doorbrengen.

Ik hoop een aantal van jullie volgende week weer te ontmoeten....ik kijk er naar uit! En fijne Pasen allemaal!

Veel liefs,

Nienke